Women to watch

“Ik schrijf mijn muziek vooral om te overleven”

Amanda Palmer over crowdfunding, kapitalisme en kwetsbaarheid

“Ik schrijf mijn muziek vooral om te overleven”

In de reeks ‘Women To Watch’ praten we met leading ladies van wie we iets kunnen leren. Dit keer: zangeres, activiste en crowdfunding queen Amanda Fucking Palmer.

In haar nieuwste album, There Will Be No Intermission, is Amanda Palmer doodeerlijk over haar leven. Ze zingt over haar miskraam, de dood van haar beste vriend, abortus en moederschap. Niet op een verbloemde, poëtische manier, maar heel rechtuit. Ze noemde het album zelf “unapologetically balls-out”, en dat is de beste omschrijving. Ik spreek haar telefonisch over het album, de tour (op 20 september komt ze naar de Roma in Antwerpen) en crowdfunding.

Amanda was één van de eerste artiesten die haar werk volledig via crowdfunding bekostigde. Dat doet ze nu al tien jaar. Via Patreon steunen zo’n 15.000 mensen haar elke maand, voor een bedrag dat ze zelf kiezen. Haar kunst is gratis beschikbaar voor iedereen, ook mensen die haar niet financieel kunnen of willen steunen. “In 2009 stopte ik bij mijn vorige platenlabel en besloot ik via mijn website aan crowdfunding te doen. Ik wilde niet meer met een grote onderneming werken. Ik wilde gewoon mijn eigen muziek kunnen maken – zonder compromissen. En ik wist dat er genoeg steun voor zou zijn. Dus ik maak al 10 jaar mijn kunst op deze manier, en ik ben er heel goed in geworden.”

“We leren dat de wereld er is om te kopen en te verkopen. En diep vanbinnen weten we dat dat niet klopt.”

Amanda schreef er een boek over, The Art of Asking, en deelde haar succesverhaal ook in een TED talk. Maar niet iedereen is zo opgezet met haar manier van werken. Vlak voor ons gesprek krijgt ze kritiek via twitter. Een vrouw noemt haar toondoof omdat ze haar volgers om geld vraagt “om haar fabuleuze levensstijl te ondersteunen”. “Ach”, zegt ze daarover, “de meeste mensen kunnen niet buiten het kapitalistisch systeem denken. Je zou nooit iemand naar Madonna zien tweeten: ‘waarom moeten mensen 20 dollar betalen voor jouw album, om je extravagante levensstijl te onderhouden?’ Dat is hetzelfde. Alleen zet ik geen prijs vast, ik vraag om steun. Wie wil kan me steunen, wie dat niet wilt of kan, doet dat niet. Het is een overeenkomst tussen volwassenen. Maar onze kapitalistische, commerciële samenleving ondersteunt dit soort uitwisseling niet. We leren dat alles een prijs heeft, dat iedereen een prijs heeft. Dat de wereld er is om te kopen en te verkopen. En diep vanbinnen weten we dat dat niet klopt, maar dat is de wereld waarin we opgroeien. It fucks us up.”Ondanks de tegenstand zweert Palmer bij crowdfunding om haar kunst te maken. “Ik heb medelijden met artiesten die bang zijn om het te proberen. Deel zijn van zo’n hechte gemeenschap en zo onvoorwaardelijk gesteund worden door je publiek, is een enorm bevrijdende manier om te werken als artiest.” De steun die ze krijgt van haar volgers gaat ook veel verder dan het financiële aspect. “Ik heb een heel menselijke relatie met mijn publiek. Ik wil geen fans hebben, maar een community. Dat is wat ik aanmoedig en probeer te koesteren.”

Die menselijke relatie, is heel zichtbaar op twitter. Op de vrouw die kritiek uit op haar crowdfunding, reageert ze met veel empathie en een oproep naar haar publiek: “Hey Sally. Wil dit graag met je bespreken. Ik vraag niet om mijn patreon te steunen als je het niet kan betalen, komt het zo over? Ik schreef hier een boek over. Ik denk dat iemand op mijn twitter feed je wel een gratis exemplaar wil opsturen.” Meteen stromen reacties binnen. Een volger biedt aan het boek te kopen voor Sally. Iemand anders legt uit dat Amanda met de fondsen van haar Patreon ook al bijna 1.000 andere artiesten betaalde, die aan haar projecten hebben meegewerkt. Verder stromen vooral reacties binnen van mensen die elke maand een bedrag storten. Mensen die het financieel niet makkelijk hebben, maar graag 1 dollar per maand opzij zetten voor Amanda’s werk, zoals Miranda: “Ik spendeer het liever aan jou dan aan iets anders… Wat jij me geeft qua geestelijke gezondheid, troost en steun is veel meer waard.”

“Als ik echt een biografisch album wilde maken, moest ik een nummer schrijven over abortus.”

Die steun krijgt Amanda ook dubbel en dik terug van haar publiek, en niet alleen in de vorm van financiële hulp. “Ik ben de laatste jaren heel dicht bij mijn gemeenschap gegroeid. En dat heeft veranderd hoe ik liedjes schrijf.” Dit album is het meest eerlijke en kwetsbare dat ze ooit gemaakt heeft – en daarmee misschien ook wel het sterkste. “De meeste liedjes heb ik geschreven om te overleven. Ik heb zeven moeilijke jaren achter de rug. Ik verloor mijn beste vriend, pleegde twee abortussen, had een miskraam en ben bevallen. Ik was enorm gedesoriënteerd en muziek schrijven was voor mij de beste manier om alles te proberen begrijpen.”

Palmer had bijna opgegeven om ooit nog een album te maken, omdat het niet nodig leek. Tot ze naar haar nummers keek en besefte dat er een vrij consistent concept in zat. “Toen ik besliste er dan toch een album van te maken, wist ik dat er nog een paar nummers ontbraken. Als ik echt een biografisch album wilde maken, moest ik een nummer schrijven over abortus. En ik moest een nummer schrijven over een miskraam. En de vorm van het album heeft de laatste nummers geïnspireerd. Ik wilde een volledig beeld geven van de voorbije zeven jaar.”

Een van de laatste nummers die ze schreef, was Voicemail for Jill, waarin ze berichten inspreekt voor een vriendin die een abortus gaat laten plegen. Daarin zingt ze over de gevoelens die bij de beslissing komen kijken, maar ook over het stigma errond, en de vreselijke manier waarop mensen soms reageren. “Ik had mijn eerste abortus toen ik 17 was en ik had er nog twee sinds mijn man en ik getrouwd zijn. Het is best een moeilijk onderwerp om over te schrijven”, geeft ze met een lach toe. “Het heeft veel pogingen gekost voor ik de juiste manier vond om het nummer te schrijven. Ik wilde het onderwerp echt eer aan doen.”

“Ik tour alleen – gewoon ik, een piano, de waarheid en het publiek.”

Ik vraag of het schrijven lang duurde. “Eens ik wist hoe ik het moest schrijven, ging het heel vlot. Maar het kostte wel veel voorbereiding. Het vergde 25 jaar mentale voorbereiding en dan schreef ik het op een halfuur. Hetzelfde met The Ride. Dat is een nummer van 11 minuten, dat ik op een paar uur schreef. A Mother’s Confession schreef ik op een uur tijd. Maar de ervaringen en emoties die in zo’n nummer kruipen… Dat is een werk van jaren, decennia zelfs. De muziek is maar het topje van de ijsberg van de ervaring.”

Met dat album, waar zo veel van haarzelf in zit, trekt Amanda nu door Europa. En omdat het album zo anders is dan voorgaande, is de tour dat ook. “Het is de meest persoonlijke, maar ook de grappigste show die ik ooit gespeeld heb. Ik tour alleen – gewoon ik, een piano, de waarheid en het publiek. Ik heb nog nooit op deze manier getoerd, en dat zal ik ook niet snel opnieuw doen. Het is een unieke kans voor mijn gemeenschap om een avond te spenderen met mij, me vragen te stellen, naar verhalen te luisteren, en bij een fantastische community van weirdos te horen. Je moet geen avond van light entertainment verwachten – het is een heel erg zware show. Maar het is ook heel bevrijdend. Ik neem je mee, diep in het bos, maar achteraf zet ik je weer af op een veilige plek.”

Amanda treedt op 20 september op in De Roma in Antwerpen.
Foto’s door Kahn and Selesnick

Schrijf je reactie

2 reacties
  • Els04 says:

    Ik heb mijn kaarten al en kan niet wachten. Ik ken niets van haar muziek, ik ken haar enkel van haar boek en Instagram maar deze kans leek me hét moment om daar verandering in te brengen.

  • Marion Naert says:

    Waaw,
    Als beginnende onderneemster, zangeres heeele inspirerend interview….dankbaar en zal kijken of ik er kan bij zíjn…zou deze madame willen horen, voelen, beleven! 🙂

Charlotte Wollaert is freelance journalist en eindredacteur. Als achtjarige schreef ze haar eerste fictieboek en sindsdien heeft de schrijfmicrobe haar niet meer losgelaten. Haar hobby’s zijn kippen knuffelen, bankhangen, dt-fouten de wereld uithelpen en stevig lachen om haar eigen moppen.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen