Anders bekeken

De blutsen en builen van de skate or die!-generatie

Mid90s (2018) van Jonah Hill

In zijn opwindende regiedebuut Mid90s schetst Jonah Hill de groeipijnen van een groepje Los Angeles-tieners die al skatend hun moeilijke thuissituatie ontvluchten.

Volwassen worden doe je met vallen en opstaan. Daar is skaten ook zo’n mooie metafoor voor. Nergens liggen pijn en euforie zo dicht bij elkaar als bij deze rebelse straatsport. Dat is ook Jonah Hill niet ontgaan. In zijn regiedebuut slalomt de Superbad en The Wolf Of Wall Street-acteur tussen die uitersten om de 12-jarige Stievie te doorgronden die thuis door zijn grote en agressieve broer klein wordt gehouden, maar buitenshuis stilaan tot volle wasdom komt dankzij enkele skaters. Zij nemen hem op sleeptouw door het even groezelige als glamoureuze Los Angeles, om er te skaten, te feesten en zijn plaats in de wereld te ontdekken.

Samen vormen Stievie (Sunny Suljic) en zijn baggy clothed friends Ray (Na-kel Smith), Fuckhead (Olan Prenatt), Fourth Grade (Ryder McLaughlin) en Ruben (Gio Galicia) een bonte band of misfits die skaten niet als een hobby zien, maar als een redding. In één van de ontroerendste scènes vertelt Ray dan ook vaderlijk tegen de jonge Stievie – volgens één van de meiden is hij op de leeftijd vlak voordat jongens in eikels veranderen – dat hij niet moet denken dat zijn leven moeilijker is dan dat van zijn coole vrienden, maar dat ze allemaal in hetzelfde schuitje zitten: ze zijn arm, mishandeld, verwaarloosd en zonder toekomstperspectieven.

Die nihilistische wereld schetst Hill heel authentiek dankzij de afgewassen kleurenfotografie, naturelle vertolkingen en een oog voor detail dat evenveel zorg besteedt aan de decors en kleren als aan de soundtrack. Het vierkante polaroid-beeldformaat helpt natuurlijk ook om je back to the nineties te flitsen en het korrelige decennium in een even hip als tragisch sfeertje te dopen. Larry Clarks schandaalprent Kids, over een skatende etter die kickt op jonge meiden ontmaagden, is hierdoor nooit veraf.

Valkuilen

Tijdens The Tonight Show Starring Jimmy Fallon zei Hill dat hij de jaren 90 in Mid90s zo getrouw mogelijk wilde tonen, zonder de geschiedenis anders in te kleuren of te verbloemen. Die ambitie wordt niet door iedereen gesmaakt. Net als in Clarks 90s-cultfilm zijn vrouwen in Hills regiedebuut immers enkel onderwerp van vuile praat en fantasieën, zónder zelf uitgewerkte rollen te krijgen.

Als Hill een film over de hedendaagse skatescene had gedraaid, zou die er waarschijnlijk anders hebben uitgezien: de VHS-camera’s zouden voor smartphones zijn geruild en het skatepark zou diverser ogen. Kijk maar naar Skate Kitchen (2018), Crystal Moselle’s coming of age drama over de 18-jarige Camille die aansluiting zoekt bij skatende New Yorkse vrouwen nadat de relatie met haar ouders verzuurde. In dit drama legt de cineaste haarfijn de discriminerende skatecultuur op de rooster, terwijl ze dezelfde groeipijnen als Mid90s blootlegt.

Op nummer één? Geliefd en aanvaard worden. Dat lijkt de rode draad doorheen al de recente skatefilms. Ook in de skatedoc Minding the Gap, dat volgende maand in de bioscoop verschijnt. Dit aangrijpend portret klinkt bijna als de waargebeurde tegenhanger van Mid90s: een groep vrienden die in een verpauperde buurt opgroeit en er al skatend op uit trekt om hun gewelddadige thuis te ontvluchten. Bing Liu, de regisseur van deze confronterende docu, filmt zijn vrienden tijdens die vormende tienerjaren. Maar terwijl hij hun tricks filmt, vangt hij onbewust ook hun opborrelende issues: van puberperikelen en verslaving tot geweld en armoede. Door de verhalen van zijn vrienden te vertellen, puzzelt Bing stilaan z’n eigen trauma samen.

Falen in schoonheid

“Skaten als mooie metafoor voor de hedendaagse jongerencultuur: if you go down, we go down together.”

Hoewel skatecinema nooit helemaal is weg geweest, lijkt het met Mid90s, Skate Kitchen en Minding the Gap nu opnieuw een weg naar de mainstream te banen. Samen vormt dit trio immers een mooie doorsnede van waar zulke cinema vandaag voor staat: voor vriendschap en veerkracht. Als er immers één sport is waarin falen een cruciaal onderdeel van slagen is, dan wel skaten. Wie tijdens het skaten ten val komt – meestal vóór het oog van de camera – wordt immers steeds weer recht geholpen door vrienden.

Dat maakt van skaten zo’n mooie metafoor voor de hedendaagse jongerencultuur: er kon nog nooit zoveel fout lopen (online en offline) en er zijn altijd wel camera’s op je gericht, maar als je vrienden hebt die aanmoedigend klaarstaan om je weer recht te helpen na een ‘afgang’, dan overwin je alles. Die veerkrachtige boodschap schemert mooi door de recente lading skatecinema: if you go down, we go down together.

Mid90s van Jonah Hill, met Sunny Suljic, Na-kel Smith, Olan Prenatt, Ryder McLaughlin en Gio Galicia, speelt nu in de zalen. Abonnees maken kans op gratis tickets voor de film en houden best de ledennieuwsbrief in de gaten. Minding the Gap is vanaf 5 juni te zien in de bioscopen.

Schrijf je reactie

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen