De Bingewatch Bitch

Waarom One Day at a Time niet mag verdwijnen

Waarom One Day at a Time niet mag verdwijnen

Bingewatcher extraordinaire Charlotte kent Netflix vanbuiten, spreekt vloeiend internets en denkt in memes. In haar rubriek ‘De Bingewatch Bitch’ bespreekt ze de waardevolle, nutteloze, hilarische en bloedserieuze dingen die op haar scherm voorbij komen. Dit keer: waarom je de serie ‘One Day at a Time’ moet zien, nu het nog kan. Foto: Sara Stragier

Toen ik One Day at a Time voor het eerst keek, dacht ik dat het de perfecte serie was om op de achtergrond op te zetten terwijl ik mailtjes beantwoord of eigenlijk te moe ben om nog op te letten. Maar de sitcom verraste me met zijn onversneden maatschappelijke en politieke kritiek. Zowat elke aflevering kon me zowel doen bulderlachen als tot tranen toe beroeren. Maar de Netflix-serie dreigt niet hernieuwd te worden voor een vierde seizoen – tenzij de kijkcijfers omhoog gaan. Hoog tijd dus dat jij mijn favoriete serie begint te bingen.

One Day at a Time vertelt in afleveringen van dertig minuten over het leven van een Cubaans-Amerikaans gezin. Penelope Alvarez (Justina Machando) is aan het scheiden van haar man, die net als zij een oorlogsveteraan is. Ze werkt als verpleegster en woont samen met haar ietwat ouderwetse moeder en twee kinderen in een appartementje in Los Angeles. Tienerdochter Elena (Isabella Gómez) is een rasechte feminist en activist tot in de kist. Daardoor ligt ze regelmatig in de clinch met haar conservatieve grootmoeder Lydia (Rita Moreno), die als kind naar de Verenigde Staten verhuisde om het regime van Castro te ontvluchten. Elena’s 12-jarige broer Alex (Marcel Ruiz) is grappig, charmant en naar eigen zeggen ‘the cute one in the family’. En dan is er nog Schneider (Todd Grinnell), de rijke huisbaas die kind aan huis is bij de familie Alvarez en (vaak zonder succes) woke probeert te zijn.

Van links naar rechts: 12-jarige zoon Alex, grootmoeder Lydia, alleenstaande moeder Penelope, huisbaas Schneider en tienerdochter Elena.

De serie is gebaseerd op de gelijknamige sitcom uit de jaren 70 en 80, maar past perfect in het huidige politieke klimaat. Hoewel je tijdens elke scène gelach hoort van het live studiopubliek, is One Day at a Time allesbehalve een lachertje. Het programma kaart elke aflevering een maatschappelijk probleem aan dat je niet anders dan serieus kan nemen – waarbij slachtoffers of minderheden zelf de grappen maken en niet de punchline zijn. Zo ontdekken we in aflevering één dat Penelope worstelt met depressie en een angststoornis als gevolg van haar legerdienst in Afghanistan. Ze krijgt antidepressiva voorgeschreven, maar wil die niet nemen – uit schaamte. Ook therapie wil ze niet overwegen, want volgens haar moeder is dat iets voor locas. De aflevering toont heel duidelijk hoe moeilijk zij het heeft, zonder depressie te romantiseren of af te zwakken. Niet met de bedoeling te choqueren, maar om een eerlijk beeld te geven van een onderwerp dat in andere series vaak wordt genegeerd of zelfs in het belachelijke getrokken wordt.

“Slachtoffers of minderheden maken zelf de grappen en zijn niet de punchline.”

In de volgende afleveringen komen onderwerpen als verslaving, racisme,  en genderongelijkheid ook uitgebreid aan bod. Steeds wordt de ervaring van de personages op een heel realistische manier weergegeven en worden moeilijke onderwerpen niet geschuwd, maar net heel goed aangepakt. De maatschappijkritiek die van de serie uitgaat, is allesbehalve subtiel – en dat maakt het zo krachtig. Het effect van de Trump-administratie op het leven van migranten, vrouwen en de holebigemeenschap wordt op verschillende momenten expliciet behandeld. Zo schrikt Elena in seizoen twee wanneer ze ontdekt dat haar grootmoeder nooit gaat stemmen tijdens de verkiezingen. Elena wijst haar op haar verantwoordelijkheid als Amerikaans burger, want ‘now we have this monster in the White House’.

Een fantastische serie dus, waar belangrijke onderwerpen aan bod komen. Maar de kijkcijfers zijn te laag en daarom komt er misschien geen vierde seizoen. Dat tweette producer Gloria Calderón Kellett zelf na een meeting met Netflix. “They made clear that they love the show, love how it serves underrepresented audiences, love its heart & humor, but… we need more viewers. They’ll decide soon.” Fans trokken naar Twitter om te vertellen waarom zij One Day at a Time te belangrijk vinden om te laten verdwijnen. Naast de maatschappelijke relevantie is de diversiteit binnen het programma voor hen duidelijk heel belangrijk. Met verschillende mensen van kleur in hoofdrollen, maar ook verschillende personages uit de LGBTQ+-gemeenschap, toont de serie meer diversiteit dan zowat elke andere serie in zijn genre.

Grootmoeder Lydia, Alex en Elena. De serie toont meer diversiteit dan zowat elke andere serie in zijn genre.

“De diversiteit spat niet alleen van het scherm, ook achter de schermen staat een enorm divers team.”

Die diversiteit spat niet alleen van het scherm, ook achter de schermen staat een enorm divers team. Producer Kellett stelde een inclusief team van schrijvers samen, dat voor de helft uit vrouwen en latinx mensen bestaat. Een deel van het team behoort tot de holebi-gemeenschap en de leeftijden variëren van 22 tot wel 95 jaar. Voor Kellett was het belangrijk dat de schrijvers vanuit hun eigen ervaringen konden vertrekken. Veel van de verhaallijnen ontstaan door conversaties tussen de medewerkers: een issue wordt besproken en schrijvers die daar geen ervaring mee hebben stellen vragen. Door die gesprekken weet het team hoe een bepaald probleem van minderheden verduidelijkt kan worden aan mensen die nog nooit over die issues hebben nagedacht. En zo kunnen ze problemen van minderheden ook aankaarten en duiden aan mensen uit de dominante cultuur.

De gesprekken tussen de schrijvers worden in de serie vaak vertaald naar discussies tussen de personages. Op die manier wordt de conversatie opengetrokken zonder de kijkers een bepaalde levensles of één waarheid op te dringen. Er worden simpelweg verschillende perspectieven getoond en als kijker kan je kiezen of je je mening wil bijstellen of niet. Zelfs bij zware onderwerpen verliest de show zijn gevoel voor humor niet, maar die humor gaat nooit ten koste van minderheden. Zo pakte de serie de #MeToo-discussie op een heel gevoelige, maar confronterende manier aan.

De sitcom wordt om al deze redenen heel goed ontvangen. Op Rotten Tomatoes scoort One Day at a Time gemiddeld 99 procent – met 100 procent voor het tweede en derde seizoen. Ook kenners zijn enthousiast over de show: vorig jaar won het een Television Academy Honors in de categorie ‘Television with a Conscience’ en won Justina Machado een Imagen Foundation Award voor haar rol als Penelope. Dit jaar is de show genomineerd voor een GLAAD media award in de categorie ‘Outstanding Comedy Series’, dankzij haar fantastische representatie van LGBTQ+ personages. De winnaar wordt bekend gemaakt op 28 maart.

En als je al die critici, die er best veel van weten, niet gelooft, geloof mij dan. Als semi-professionele bingewatcher kan ik je garanderen dat er geen show is zoals One Day at a Time. Zet je dus vanavond eens rustig voor de tv of achter je laptop, liefst met een zak chips en een paar zakdoekjes, en geef de show een kans. Ik beloof dat je er geen spijt van krijgt.

Foto: Sara Stragier

Schrijf je reactie

2 reacties
  • Fanforever says:

    Ik kijk opnieuw en opnieuw en opnieuw ik wil echt dat er een volgende seizoen komt !!
    Waarom kennen mensen deze serie niet die is gewoon te goed !! 
    Ik kan niet slapen zonder een dagje  papito, Lupe Schneider ! Ectr. 
    I want moreeeeeee

  • desmetpatricia says:

    Ik ben verkocht! Ik zit intussen al in het laatste seizoen 🙂

Charlotte Wollaert is freelance journalist en eindredacteur. Als achtjarige schreef ze haar eerste fictieboek en sindsdien heeft de schrijfmicrobe haar niet meer losgelaten. Haar hobby’s zijn kippen knuffelen, bankhangen, dt-fouten de wereld uithelpen en stevig lachen om haar eigen moppen.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen