Mijn eerste column van 2019 verschijnt in februari. De echte reden is omdat Charlie afgelopen maand hard op zoek ging naar gulle giften voor hun fundraising. Een even plausibele verklaring: mijn hardnekkige uitstelgedrag. In februari liggen de meeste goede voornemens al lang in duigen. Zelf begin ik er niet eens meer aan. Geen voornemens, maar ook geen grote plannen of carrièremoves voor mij. Je leeft tenslotte maar één keer… dus je neemt best niet te veel risico’s.
Vorige week hoorde ik een man spreken wiens leven toch maar voortkabbelde. Na de dood in de ogen te hebben gekeken, besloot hij het roer volledig om te draaien en iets wezenlijks te doen in zijn leven. Zulke ‘motivational speeches’ werken aanstekelijk… althans voor de volle twee uur. Ik ben dan wel geïnspireerd thuis gekomen, maar uiteindelijk ben ik niet verder gekomen dan die dag de was te doen in plaats van de dag nadien.
Enkele weken daarvoor ben ik jammer genoeg naar een begrafenis gegaan van iemand die te jong en te onverwacht is overleden. Op zo’n momenten hebben we de neiging om meteen te zeggen: ‘Zo zie je maar, het leven is kort. We kunnen best maar geen tijd verliezen.’ Maar ik heb eigenlijk de indruk dat het leven vrij lang is. Ik vraag me af wat een mens iedere dag moet doen. Ik kan toch niet dag in, dag uit spectaculair leven? Ik kan toch niet elke dag bergen beklimmen en diepzeeduiken. Dat lijkt me vooral zeer vermoeiend.
“Ik heb eigenlijk de indruk dat het leven vrij lang is. Ik vraag me af wat een mens iedere dag moet doen.”
Ik zie wel voorbeelden van mensen die super gestructureerd leven en elk uur van de dag nuttig lijken te besteden. Ze razen als een wervelwind door het leven. Ze lijken bergen te verzetten en te beklimmen, maar hebben ze dan nog tijd om te genieten van het uitzicht eenmaal ze de top hebben bereikt? Een vriend vertelde me ooit: ‘Snelheid is een teken van vaardigheid, van competentie. Als je iets goed kan, doe je het snel of op z’n minst sneller dan anderen.’ Misschien kan ik dan nog niet zo goed leven.
Zo lijkt het toch: het maximale uit het leven halen, doe je door jezelf haast voorbij te lopen om toch maar alles gedaan te krijgen. Ik zou mijn dromen kunnen najagen en carrière maken. Al vraag ik me soms af of dat mij wel degelijk die ultieme voldoening zou geven. Het leven kan inderdaad in een oogwenk voorbij zijn, maar het gelukzalige gevoel van iets verwezenlijkt te hebben, duurt toch ook geen eeuwigheid? We hollen dan ook maar gewoon van de ene kick naar de andere.
“Laat mij maar rustig één stap per keer zetten. Je zal zien dat je tegen 2020 ook op die manier een hele weg hebt afgelegd.”
Ondertussen voel ik steeds feller de hete adem in mijn nek van mensen die zich afvragen wanneer ik ein-de-lijk mijn volgende carrièremove zal maken. Tegelijk drukken ze me op het hart dat je er ‘enkel zal geraken door heel hard te werken’. Opnieuw: dat lijkt mij vooral zeer vermoeiend.
Dus ook in 2019 zal ik die fameuze grote sprong in het diepe niet wagen. Ja, je leeft maar één keer… dus, je neemt toch best niet te veel risico’s? Laat mij maar rustig één stap per keer zetten. Je zal zien dat je tegen 2020 ook op die manier een hele weg hebt afgelegd.
Als Hanne Decoutere op 38-jarige leeftijd haar ultieme balletdroom alsnog kan waarmaken en Phara de Aguirre pas rond haar dertigste kwam binnenwaaien op de VRT, is er nog tijd zat voor mij om die grote carrière, als ik die al zou willen, waar te maken. Nu eerst nog bedenken wat ik wil worden als ik groot ben.
1 reactie
Ik had dit artikel graag willen delen, maar helaas is het alleen voor abbonnees 🙁