Met het sombere portret Vox Lux bekijkt Brady Corbet de donkere kant van de 21ste eeuw door de ogen van een roemzuchtige popdiva, gespeeld door Natalie Portman.
Roem doet vreemde dingen met een mens. Natalie Portman weet daar intussen alles van. Sinds ze als 13-jarige in de misdaadfilm Léon debuteerde, groeide zij voor het oog van de wereld uit tot de bekendheid die ze nu is: iemand die tegelijkertijd kan schitteren in een donkere popparabel als Vox Lux en kan trenden op social media door een welles-nietes-spel met Moby, die in zijn recente autobiografie beweert te hebben gedatet met Portman. “Het enige dat ik me herinner is een oudere man die creepy tegen me deed”, reageerde ze enkele dagen geleden op deze geruchten.
Op een vreemde manier is die discussie de ideale opwarmer voor Vox Lux, de creepy tweede film van de tot regisseur ontpopte acteur Brady Corbet. Niet enkel omdat de Portman-Moby-rel teruggaat naar 1999, het jaar waarin dit drama traumatisch opent, maar ook omdat het toont hoe vervreemdend succes kan zijn omdat je eigen verleden je steeds blijft achtervolgen. Bij de Britney Spears-achtige popster Celeste, vertolkt door zowel Raffey Cassidy als Natalie Portman, gebeurt immers iets gelijkaardigs.
Natalie Portman (links) en co-star Raffey Cassidy.
Poppsychiater
Zo gek is dat niet. Celeste bouwt haar loopbaan immers op de puinhoop van enkele collectieve en persoonlijke trauma’s, omdat ze als popster niet alleen haar vinger op de wond van een hele bevolking weet te leggen, maar die schroeiplekken ook weet te zalven met haar songs. Eerst na de slachtpartij op haar school (die geïnspireerd is op het Columbine-drama) waar ze een emotioneel liedje zingt op de afscheidsceremonie van haar collega-studenten, daarna verklankt ze op haar debuutalbum de angst die de wereld in z’n greep heeft na 9/11 en valt haar comeback nu samen met de terreur in Europa. Toeval of niet?
Stilaan wordt duidelijk dat Celeste ieders wonden likt, buiten de hare. Hierdoor raakt ze verslingerd aan de drank, wordt ze te jong zwanger en duwt ze dierbaren weg. Zo lijkt de onschuldige kindster van weleer stilaan door ’s werelds kwaad besmet. Ook Corbet speelt met dat idee. In zijn debuut The Childhood of a Leader portretteerde hij al de jeugd van een fascistische dictator waardoor ook Vox Lux dubieus voelt: kijk je naar de neergang van een getroebleerde ster of naar de opgang van het kwaad? Als Celeste tijdens een interview zegt dat zij het nieuwe geloof van enkele terroristen is, lijkt het sterk op dat laatste.
Natalie Portman als Britney Spears-achtige popster Celeste.
Somber deuntje
Hoe groeit een getraumatiseerde tiener als Celeste uit tot de verpersoonlijking van het kwaad? Daar draait dit portret uiteindelijk om. “Roem is vele malen enger dan een terrorist die je vliegtuig probeert op te blazen”, staat er in Anti-Fame te lezen. De anonieme auteur van dit net verschenen manifest valt daarmee comedian Dave Chappelle bij die zei dat roem gevaarlijk is als het zich op jou richt, omdat het je beroemde van je authentieke ik splitst. “Die twee worden automatisch gescheiden in het proces van beroemd worden, omdat dit klaarblijkelijk de menselijke manier is om met roem te kunnen dealen.”
Niet gek dat kwetsbare artiesten als Celeste (of Britney Spears, zie: #FreeBritneyMovement) zich in deze ‘celebrity paradox’ verliezen. Bekend worden, lijkt immers zo wel erg op radicaliseren (waarbij je constant het beeld van jezelf als martelaar wordt voorgehouden om je van je ‘authentieke ik’ te vervreemden). Dat benadrukt Corbet zelf ook door terroristen als popsterren te verkleden. Op die manier schetst deze glam goth-versie van A Star Is Born op een wel heel pijnlijke en verontrustende manier a twenty-first century portrait, zoals hij deze film op de aftiteling omschrijft. Hierdoor voelt z’n donkere portret als een somber deuntje dat nog wekenlang nadreunt.
Schrijf je reactie