Ze gingen bijzondere uitdagingen aan, de vier vrouwen die ik voor deze reeks interviewde. Ze blijven weg van platgetreden paden en beklimmen de grillige steile rotswand van het leven op hun manier. Ze weten heel goed wat ze willen, en soms ook niet. En daar zijn ze eerlijk over. Net dat maakt hen zo mooi.
Ik bezoek haar begin mei, samen met mijn vriendin Suzan, en we hebben het meteen door: New York is een bitch. Een sexy bitch, eentje waar je bewondering voor hebt, maar één die ook heel veel van je vraagt. Kan je met weinig leven, leer je makkelijk mensen kennen en kan je het goed uitleggen, dan pluk je gulden vruchten in deze kolkende stad. Is dat niet het geval, dan eet ze je zonder weerga op. Succes is er het hoogste goed en mensen zijn pas écht in je geïnteresseerd wanneer je hen vooruit kan stuwen. Wanneer Suzan en ik op een druilerige ochtend deelnemen aan een graffiti-rondleiding door SOHO vraagt de gids ons meteen wat voor werk we doen. De volgende vraag is of we de rondleiding zullen gebruiken in ons werk. Zonder het eigenlijk te willen, praat ik hem naar de mond. Ik vertel hem dat ik er misschien iets over ga schrijven. Bij deze wis ik mijn eigen leugen uit.
Suzan en ik bezoeken de stad, maar ook mijn vriendin Alex, die ik een half jaar voordien leerde kennen in Barcelona. Ze woonde toen bij haar zus in Zuid-Frankrijk en kwam in Barcelona een gemeenschappelijke vriend bezoeken. Op café, bij een vermút de la casa, praatten we over haar werk op een Franse boerderij, we dansten, vielen dronken tegen de muur, vertrouwden elkaar geheimen toe. Alex is beeldend kunstenaar. Een paar maanden na onze avonturen in Barcelona verhuisde ze naar New York. Daar probeert ze nu voet aan de grond te krijgen met haar werk, een zaak die haar bloed, zweet en tranen kost, maar waar ze tegelijkertijd ook heel fier op is. Because if you can make it there, you can make it anywhere.
Alex neemt ons mee naar de leukste bars van Brooklyn en Manhattan. Ze worstelt met de vraag of haar nieuwe thuis de juiste plek is voor haar. Na haar verblijf in Frankrijk en haar bezoek aan vrienden in Barcelona, mist ze Europa heel erg. Maar hoe langer ze in New York zit, hoe meer ze ook beseft dat ze er heel veel bijleert. Over zichzelf, over haar beroep en over de wereld. Op dit moment probeert ze uit te zoeken welke opportuniteiten de stad kunstenaars te bieden heeft. Want New York is dan wel het walhalla van design, creativiteit en alles wat nieuw is, maar zoveel creativiteit in één stad leidt tot moordende concurrentie. Alex zoekt nu uit hoe ze kunstenaar kan zijn én tegelijkertijd genoeg geld kan verdienen. Jobs combineren lijkt op dit moment de oplossing. “Ik werk nu in verschillende omgevingen waarin ik andere dingen kan leren. Ik werk als freelancer in een fotostudio die met postproductie bezig is, wat heel commercieel is. Het heeft weinig met creativiteit te maken, maar ik leer wel veel bij over zaken, administratie en de commerciële kant van dingen. Daarnaast werk ik in een galerij, en doe ik ook een stage in een printshop, waar ik tussen andere beeldend kunstenaars zit die hun werk er tentoonstellen en verkopen.”
Het atelier van Alex
Alex is helemaal opnieuw begonnen in New York. Ze heeft dus nog niet zoveel mensen om zich aan vast te haken en ook die ene speciale persoon heeft ze nog niet gevonden. En dat is soms moeilijk. “Het lijkt alsof er een volgorde is van hoe je opgroeit. Ik denk dat mensen moeten doen wat ze willen doen en niet zoveel druk moeten voelen om te doen wat er van hen wordt verwacht. Maar ik denk ook dat het aan het veranderen is voor mensen van onze generatie, door sociale media en culturele veranderingen. Mensen willen later trouwen, ze leven langer en met al die dating apps, zeker in grote steden, hebben mensen moeite om zich aan iets te binden.”
Ik denk dat mensen moeten doen wat ze willen doen en niet zoveel druk moeten voelen om te doen wat er van hen wordt verwacht.
Al snel hebben we het over uitgestippelde paden. “Ik denk dat als je dat echt wil, een huis kopen, trouwen en kinderen krijgen, dat je dat dan moet doen. Maar als je het type persoon bent die niet weet of ze wel kinderen wil, dan vind ik dat men je moet vertellen dat dat ook oké is. Mijn familie is heel open en ze moedigden me altijd heel erg aan om mijn eigen pad te volgen, maar ik voel hoe ouder ik word, als single vrouw, hoe meer de druk toeneemt. Dan maak ik me zorgen, want wat als ik 37 ben en plots kinderen wil? Ik denk dat het voor mannen makkelijker is. Als ze beslissen om laat te trouwen en kinderen te krijgen, dan kunnen ze dat. Het lijkt me cultureel ook meer aanvaard dan het omgekeerde scenario. Ik voel dus geen directe druk van mijn onmiddellijke omgeving, maar wel culturele druk.”
“In New York moet ik bovendien écht succesvol zijn. Ik kan het niet een beetje zijn. Ik moet het beste van het beste doen. Zowel op vlak van werk, als op artistiek en intellectueel vlak. Hier moet ik altijd aan de verwachtingen voldoen, met iets bezig zijn, mensen kennen. Ik moet altijd met ontzettend veel energie doorgaan, en ik moet de beste kunstenaar zijn die ik kan zijn. Soms voel ik me daardoor vervreemd of eenzaam, maar het heeft me ook geholpen om mijn gedachten te ordenen en mezelf op de kaart te zetten, om te stoppen met praten en actie te ondernemen. Ik heb heel veel over mezelf geleerd de afgelopen twee jaar. Dat was soms heel angstaanjagend, soms deprimerend en soms spannend. Maar ik denk dat ik daardoor voor het eerst in mijn leven kan filteren wat echt belangrijk is en wat niet.”
Work in progress: bij deze reeks tekende Alex vier bustes van Moderne Godinnen
Schrijf je reactie