Opinie

Waarom ik dit jaar niét wil afvallen

Waarom ik dit jaar niét wil afvallen

Januari is dé dieetmaand bij uitstek. We worden continu om de oren geslagen met reclamespots voor afslankprogramma’s, fitnessabonnementen en dieetpillen. Het is makkelijk om je dan te laten meeslepen in het hele circus dat gezondheid belooft in ruil voor wat gewichtsverlies. Maar ik heb me voorgenomen om dit jaar vooral niét af te vallen.

Twee maanden geleden werd ik plots ziek. Ik kon niets eten zonder misselijk te worden of enorme buikpijn te krijgen. Mijn buik zwol op als een ballon bij elke hap of slok die door mijn keel kwam. Na een paar onderzoeken volgde de diagnose: prikkelbare darmsyndroom (IBS), een chronische darmaandoening waarvan de oorzaak voor artsen nog niet helemaal duidelijk is. Ondertussen neem ik medicatie en kan ik stilaan weer eten, maar zeven weken lang leefde ik voornamelijk op soep en crackers en dat liet zijn sporen na. Ik had nergens nog energie voor en verloor acht kilo. Ik heb een paar weken afgezien, maar de ziekte heeft vooral mentaal zijn tol geëist.

“Want dat is wat magazines, televisie en sociale media me geleerd hebben: slanker is beter, ongeacht de manier waarop.”

Telkens ik op de weegschaal stapte en zag dat ik gewicht verloren had, voelde ik me heel even euforisch. En daarna, wanneer ik besefte waarom ik blij was, heel triestig, beschaamd en teleurgesteld. Hoewel ik heel goed weet hoe ongezond het is om op deze manier gewicht te verliezen, was ik toch telkens blij dat ik slanker was. Want dat is wat magazines, televisie en sociale media me geleerd hebben: slanker is beter, ongeacht de manier waarop. Die aangeleerde fatphobia is op zich niet verrassend, die is in elk van ons aanwezig. Alleen dacht ik dat ik er al lang mee had afgerekend. Ik heb jarenlang in de knoop gezeten met mijn lichaam. Met eten, diëten, bijkomen en afvallen. Ik heb enorm veel geleerd over hoe we als maatschappij naar (over)gewicht kijken en hoe verkeerd dat allemaal is. En toch is die foute gedachtegang nog heel aanwezig in mijn hoofd.

Onbewust geloof ik blijkbaar nog steeds dat slanker beter is. Dat ik gelukkiger zou zijn als ik slanker was. Dat ik succesvoller zou worden, dat mensen me beter zouden behandelen en dat mijn relatie met mijn lichaam plots wonderbaarlijk perfect zou zijn na jaren van haat-liefde. En wat ben ik kwaad geweest op mezelf dat ik zo dacht. En nog bozer toen ik besefte dat goedbedoelende mensen in mijn omgeving me nog verder dat foute pad op duwden.

“Het merendeel van mijn familieleden vond mijn gewichtsverlies duidelijk een goede zaak.”

De afgelopen feestdagen waren een kleine ramp voor mijn zelfvertrouwen. Zowat iedereen, van mijn familie en vrienden tot oude kennissen, zag meteen dat ik miraculeus was afgevallen. De laatste keer dat ze me zagen had ik wat extra kilootjes, dus het merendeel van hen vond mijn gewichtsverlies duidelijk een goede zaak. Ik zag hun reactie natuurlijk van ver aankomen, en om mijzelf te ‘beschermen’ voor wat zou volgen, vertelde ik meteen dat ik heel erg ziek was geweest – zodat het gesprek, als het dan toch moest komen, niet zou gaan over mijn uiterlijk maar over mijn gezondheid. Na een kort bezorgd intermezzo volgde meestal toch nog het gevreesde compliment. “Je ziet er veel mooier uit.” “Toch nog een voordeel aan dat ziek zijn.” “Ik wou dat ik ook IBS had.”

Honderd procent zeker met de beste bedoelingen gezegd. Om me op te vrolijken of een soort lichtpuntje aan te reiken in de duisternis van dat lange ziek zijn. Maar wat voor boodschap schuilt daar eigenlijk achter? Hoezo ben ik mooier nu mijn lichaam niet naar behoren functioneert? Nu ik telkens een dag moet uitrusten als ik een dag gewerkt heb? Nu ik leuke dingen met vrienden moet afzeggen omdat ik uit het niks misselijk word en het huis niet uit kan? Nu ik mij in een drukke winkelstraat moet vastklampen aan mijn lief om niet flauw te vallen als ik weer eens niet heb kunnen ontbijten?

“Dit jaar wil ik mijn gezondheid écht voorop stellen en komaf maken met het idee dat afvallen inherent positief is.”

De achterliggende boodschap is dat mijn gezondheid eigenlijk niet zo belangrijk is, als ik maar slanker word. Die boodschap krijg ik al elke dag van beroemdheden die skinny tea (lees: thee met laxeermiddel) verkopen aan een jong publiek en van magazines die het ene bullshitdieet na het andere proberen aan te prijzen. Ik hoef zo’n boodschap echt niet nog eens te krijgen van mensen die ik graag zie. Want hun mening, in tegenstelling tot die van Kim Kardashian en consorten, interesseert me wél. En als zij me ook nog eens vertellen dat mijn gezondheid minder belangrijk is dan mijn gewicht, dan krijg je het scenario van een paar dagen geleden. Van ik die op de weegschaal sta te huilen omdat er een halve kilo bij is. Ik die denk dat bijkomen gelijk is aan falen, terwijl ik wéét dat dat op dit moment net gezond is voor me. En godverdomme, ik wil niet langer zo denken.

Daarom neem ik me voor om dit jaar niét af te vallen – omdat dat echt niet is wat mijn lichaam nu nodig heeft. Dit jaar wil ik mijn gezondheid eindelijk écht voorop stellen en komaf maken met het idee dat afvallen inherent positief is en bijkomen inherent negatief. Laat 2019 eindelijk het jaar zijn van de goede relatie met mijn lichaam. Van meer bewustzijn over gewicht en gezondheid voor ons allemaal – want damn, dat is dringend nodig.

Lees ook de reeks die Charlotte schreef over onze dieetcultuur:
Een ode aan die laatste vier kilo
Waarom diëten bijna nooit werkt
Hoe we anders kunnen denken over (over)gewicht

Schrijf je reactie

3 reacties
  • Hannelore says:

    Groot gelijk heb je! Je opmerking over ‘gewicht boven gezondheid’ doet me denken aan een ander artikel (niet van Charlie) van een ex-heroïne verslaafde die op het hoogtepunt van haar verslaving het ene compliment na het andere kreeg omdat ze ‘oh zo mager’ was. Iedereen bleef haar maar vertellen hoe geweldig ze eruit zag terwijl ze langzaam maar zeker haar lichaam vernietigde.

    Ik wens je veel beterschap toe en ik hoop dat je een goede verhouding met eten kan opbouwen ondanks je ziekte.

  • Eva says:

    Zo herkenbaar! Heel erg bedankt voor je artikel en veel beterschap gewenst x

  • liesa.carton says:

    Heel herkenbaar. Bedankt. Ik wens je veel beterschap en lekker eten toe! 🙂

Charlotte Wollaert is freelance journalist en eindredacteur. Als achtjarige schreef ze haar eerste fictieboek en sindsdien heeft de schrijfmicrobe haar niet meer losgelaten. Haar hobby’s zijn kippen knuffelen, bankhangen, dt-fouten de wereld uithelpen en stevig lachen om haar eigen moppen.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen