In de lente van 2018 kreeg Mirella de diagnose borstkanker. Het werd voor haar een jaar van diepe dalen en hoge toppen. Een jaar met kanker, beleefd tegen de achtergrond van een gedroomde verhuis naar het buitenland. Dit is het relaas van haar reis met borstkanker en hoe ze daar nu op terugkijkt.
Ik werd anderhalf jaar geleden geopereerd. Het is bijna twee jaar geleden dat ik de diagnose borstkanker kreeg. Dat lijkt erg lang, maar de tijd vloog voorbij. Voor een deel ben je obsessief bezig met je behandeling, voor een deel is zo’n behandeling ook behoorlijk druk. Lange tijd was ik niet in staat om nog iets anders te doen, naast ‘ziek zijn’.
De kanker is nog steeds een deel van mijn leven. Niet omdat ik nu per se heel mijn leven daarin wil blijven hangen, wel omdat ik nog steeds medicatie neem en daarvoor regelmatig wordt opgevolgd. Na de behandeling stapte ik namelijk in een studie met de volstrekt nietszeggende naam MonarchE, waarbij ik ’s morgens en ’s avonds een bepaalde dosis pillen neem van het medicijn met de klinkende labo-naam ‘abemaciclib’. Om de effecten te bepalen van dat medicijn op mijn gezondheid moet ik dagelijks een boekje invullen met daarop de geleden bijwerkingen. En dat de komende twee jaar.
Waarom doe ik dat? Wel, in de eerste plaats omdat het medicijn werkt. Dit is niet de eerste studie (of ‘trial’ in het jargon) en abemaciclib heeft inmiddels zijn doeltreffendheid bewezen. Ik hoop dus dat die pillen, samen met de tamoxifen, het risico op herval zodanig verminderen dat ik hier nooit meer door moet gaan. Zolang ik de bijwerkingen aan kan, neem ik die er graag bij.
“Ik ben erg dankbaar dat ik er nog steeds ben. En daarom wil ik iets terugdoen.”
Maar er is meer. Ik heb de medische zorg die ik gekregen heb erg kunnen appreciëren. Uiteraard waren er frustraties, uiteraard wil je af en toe een verpleger, dokter of assistent de nek omwringen (het zijn ook maar mensen). Maar mijn algemeen gevoel is er vooral één van dankbaarheid. Ik ben dankbaar voor de stand van de medische wetenschap. Ik ben dankbaar dat ik de ongelooflijke chance had om ziek te worden in het rijke westen, waar (bijna) iedereen toegang heeft tot een hoogstaande medische behandeling. Ik ben erg dankbaar dat ik er nog steeds ben. En daarom wil ik iets terugdoen. Ik ben niet enkel een ex-kankerpatiënt, ik ben ook gewoon een mens en bovendien een wetenschapper diep in mijn hart. Als ik anderen vooruit kan helpen door elke dag die pillen te nemen, dan doe ik dat met veel plezier.
Ik kan dus niet zeggen dat ik in het gevreesde ‘Zwarte Gat’ ben terechtgekomen waar je van lotgenoten over hoort of waarover je leest (o.a. in de Borstkankerbijbel). Daarvoor heb ik het gewoon te druk. Voor mij dus geen frustraties omdat je plots geen berichtjes meer krijgt van well-wishers. Omdat plots iedereen verwacht dat je voltijds terug in je job vliegt en niet meer zeurt over die borstkanker. Geen ergernissen over mensen die zeggen dat je er nu maar niet meer over moet praten. Ik ben continu bezig, heb verschillende projecten lopen, toekomstplannen om over na te denken, een actief sociaal leven om te onderhouden.
Ben ik dan helemaal terug de oude? Fysiek niet. Fysiek kijk ik in de spiegel en weet ik dat bepaalde zaken onomkeerbaar zijn. Ik ben verdikt. Veel verdikt. Mijn linkerarm is continu opgezwollen en ziet er gewoon niet uit alsof hij deel uitmaakt van mijn lichaam. Mijn zenuwuiteinden aan voeten en handen hebben schade opgelopen van de chemo. Ik ben verouderd. Mijn geheugen werkt niet zoals het hoort, mijn concentratievermogen is sterk afgenomen. Neen, ik ben niet meer de oude. Ik ben beter. Ik besef hoe precair het leven is. Ik ben gelukkiger. Ik apprecieer de mensen in mijn omgeving. Ik geniet van kleine dingen en laat ergernissen sneller achterwege. Ik heb meer focus. Ik weet wie ik ben. Ik weet wat ik wil.
Ik vergeef.
Schrijf je reactie