Beeldreeks

“Ik wil verdwijnen en onzichtbaar zijn.”

Wanneer zelfverwonding de enige uitweg lijkt.

“Ik wil verdwijnen en onzichtbaar zijn.”

Recent onderzoek wees uit dat maar liefst één op de tien jongeren zichzelf al minstens een keer opzettelijk verwond heeft. Fotografe Julie Beirens (21) legt dit gevoelige thema vast op beeld en luistert naar de verhalen van mensen die zichzelf ooit hebben gesneden of gekrast. Een uiterst kwetsbare en oprechte beeldenreeks.

Julie: “Zelfverwonding is zowel bij jongeren als volwassenen een ernstig probleem. Op de spoedgevallendienst wordt vaak onbegrip geuit, of worden wonden zelfs zonder verdoving gehecht. “De wond is zelf gemaakt, dus verdient geen verzorging, toch?”

Terwijl ik de mensen fotografeerde, kwam ik meer te weten over hun verleden. Hun zelfverwonding kwam vaak voort uit een jeugd die leest als een horrorverhaal. Misbruik, mishandeling en verwaarlozing zijn grote triggers.

Mijn project ‘Huid’ is absoluut geen pleidooi of aanmoediging voor zelfbeschadiging. Het gedrag is zo schadelijk en verslavend dat het ten stelligste af te raden is jezelf ooit te beschadigen. Toch moet de problematiek bespreekbaar zijn en mag het gedrag niet gestigmatiseerd worden. En is het belangrijk dat het verhaal van deze mensen gehoord wordt.”

foto1

“Ik voel me schuldig als ik adem. Het voelt alsof er zuurstof tekort is in de atmosfeer en ik de lucht die ik inadem beter aan anderen zou geven. Ik gun mezelf geen zuurstof, geen recht op leven. Eigenlijk zou ik er liever niet meer zijn.”

 

Foto-2

“Het begon al in mijn kindertijd. Ik werd gepest vanaf het moment van zo lang ik mij herinner, tot het 1e middelbaar. Iedereen noemde me dik en lelijk. Op een bepaald moment werd het zodanig erg dat ik fysiek aangevallen werd door medeleerlingen.”

Foto-3

 

Foto-4

“Ik was vijf jaar oud toen ik voor het eerst misbruikt werd. Wat begon als mild seksueel misbruik mondde uit in een ware hel. Ik ging mezelf haten, voelde me vies, walgde van mezelf, van mijn lichaam. Ik haatte elke vierkante centimeter die ik innam op deze aardbol.”

Foto-5

 

foto-7

“Op mijn 14de veranderde mijn hele leven. Een leerkracht op de middelbare school misbruikte me. Ik vertelde het mijn ouders en ze hebben mij per direct van school gehaald. Ik verloor in een klap al mijn vrienden, want niemand geloofde mij.”

Foto-6

 

Foto-8

“Een maand na de traumatische gebeurtenis verwondde ik mezelf voor het eerst. Het geheim woog zo zwaar dat ik de drang voelde mezelf te straffen. Mezelf te reinigen van de daders. Mezelf pijn te doen.”

foto-9

 

foto-10

“Ik wilde verdwijnen en onzichtbaar zijn. Daarom ging ik minder eten.”

 

Julie: “Zelfverwonding wordt nog te vaak gezien als een teken van zwakte, of als aandachtszoekerij. Terwijl aandacht zoeken maar zelden een reden is om over te gaan tot zelfverwonding. De meeste mensen kunnen hun wonden jarenlang verborgen houden voor hun omgeving. Aandacht is het laatste dat ze willen. Het liefst van al verdwijnen ze. Ze schamen zich en voelen zich afgrijselijk bij het zien van hun eigen lichaam.

Met dit project wil ik mensen met een zelfverwondingsprobleem in beeld brengen en hun verhaal laten vertellen. Voor hen is voor mijn lens staan een heel emotionele ervaring. Vaak hebben ze hun littekens nog nooit aan iemand getoond, zelfs niet de mensen die het dichtst bij hen staan.

‘Huid’ laat mensen zichzelf zijn. Met of zonder littekens, met of zonder pijn. Wie ze ook zijn, wat ze ook doen, elk mens is waardevol.”

Meer verhalen vind je op haar site en Facebookpagina
Zoek je hulp? Je kan terecht op www.zelfverwonding.be of www.tele-onhaal.be.

Schrijf je reactie

1 reactie

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen