Getuigenis

Mijn poep is fantastisch

Mijn poep is fantastisch

Ik heb een fantastisch lijf. Op een nacht dat ik goddeloos dronken werd, papte een op hol geslagen eicel aan met wat verloren gelopen hormonen. In die drieste bui van euforie besloten ze, zonder voorafgaande waarschuwing, tot kindproductiemodus over te gaan. Mijn verstand probeerde wel maar slaagde er niet in daar nog een speld tussen te krijgen: er moest en zou een kind gemaakt worden. Dat mijn lijf dat toch allemaal maar mooi geregeld heeft, zeg ik.

Die zwangerschap heeft niet mijn lijf maar vooral mijn kijk erop, onherroepelijk veranderd. Ik had geen uitgesproken slechte relatie met mijn lichaam voordien. Daar was het te ongelukkig voor geconstrueerd. De schepper had zijn abonnement op schoonheidsmagazines ten tijde van mijn eigen verwekking wellicht tijdelijk opgeschort. Of misschien was hij of zij gewoon in een nostalgische bui. In ieder geval: het zou zinloos en enkel frustrerend geweest zijn me aan schoonheidsidealen te spiegelen.

Een van de eerste bewustwordingen van hoe ik eruit zag, kreeg ik al op vroege leeftijd dankzij een oom. Die vond het van veel humor getuigen toen hij me wees op mijn ‘serieuze coufrefort’. In mijn streekdialect betekent dat (ik kies mijn woorden zorgvuldig): een volumineus achterwerk. Zijn zonen zouden het grapje vele daaropvolgende jaren met variërende termen herhalen. Monkey see, monkey do. Maar waarlijk, echt wérkelijk, waar hadden ze het in godsnaam over? Ik was een kind.

Het debuutalbum van CPX was het nummer dat steevast werd opgelegd wanneer ik achter de toog van mijn stamcafé stond. Ha. Ha. Ha.

Waar ze het over hadden, werd me duidelijk gemaakt toen ik rond mijn veertiende aan judo begon. Ik trainde wel drie keer per week en stond eigenlijk retestrak. Foto’s kunnen daarvan getuigen. Toch merkte een collega-judoka op dat ik helemààl niet dik was, maar volslank. Hij lachte daar fijntjes bij. Toen ik eenmaal thuis in een woordenboek had kunnen opzoeken wat volslank betekent, begreep ik zijn gemonkel. Het debuutalbum van CPX was dan weer het nummer dat een paar jaar later steevast werd opgelegd wanneer ik achter de toog van mijn toenmalig stamcafé stond. Ha. Ha. Ha.

Bon, zo rond mijn twintigste was het me dus duidelijk: ik had een dik gat. Zelfs in tijden dat ik helemaal niet dik was, bleef mijn derrière buitengewoon goed gevuld. Ik probeerde dat lange tijd te camoufleren met te wijde en te lange T-shirts. Epic fail. Ik ben niet echt groot en heb een disproportioneel kleine taille als kroonstuk voor die poep. Ik had toen nog niet door dat er munt te slaan viel uit die combinatie. Er groeide een complex.

Alle gekheid op een stokje, volgend stukje informatie is er geen dat ik achteloos weggeef. In deze lijkt het me echter cruciaal. Begin mijn twintiger jaren sukkelde ik in een depressie. Een jaar of twee was ik echt dik, in tegenstelling tot het waanbeeld dat ik mezelf voordien had aangepraat. Zonder drastische veranderingen in mijn eetpatroon, kwam ik meer dan 15 kilo bij. Ironisch genoeg was ik op dat moment te depressief om er me om te bekommeren. Zonder te diëten, raakte ik die kilo’s ook weer kwijt. Door te genezen. Als depressie je iets leert, is het wel de kracht van je geest. Mind over matter. Ik ben gewoon gezonder gaan eten en heb voor de rest – nu komt het – vooral mezelf graag leren zien.

Aantrekkelijkheid heeft niks te maken met ideale maten. Het heeft alles te maken met zelfvertrouwen.

En mijn god, wat zag ik mezelf graag. Een tijdlang was ik zelfs naaktmodel voor de tekenacademie. Goed voor het zelfvertrouwen was dat, mijn lichaam werd daar overladen met superlatieven. ‘Als een model goed is, kan die tekening toch ook alleen maar goed zijn, hé mannekes.’ Ik kan dus met aan zekerheid grenzende stelligheid bevestigen: aantrekkelijkheid heeft niks te maken met ideale maten. Het heeft alles te maken met zelfvertrouwen. In die tijd kostte het me, zelfs met die derrière, geen moeite om een man rond mijn vinger te winden. Meer nog, ik ontdekte dat ze dat schoon vonden, die poep van mij. Mijn toenmalig lief hield er bijvoorbeeld van achter me te lopen en te roepen: ‘Qué culito!’ Ik kan zelfs niet beginnen uitleggen hoeveel plezier ik daaraan beleefd heb.

Te pas en te onpas werd ik aan mijn derrière herinnerd maar vanaf nu hoofdzakelijk in de positieve zin. Natuurlijk waren er uitzonderingen. Eén man nam me mee naar bed, greep me bij de kont en liet zich ontvallen: ‘Moh how, zukke espn dat da zin!’ Excuseer?! Hespen? Werd ik daar vergeleken met een zeug? Tsss, West-Vlamingen. Eruit! Een andere gaf te kennen dat hij zich een hele tijd niet met me had willen inlaten wegens de poep. I kid you not. Sorry, Bart (wel zijn echte naam). Maar door de band werd er lustig allusies gemaakt, plagerige tikjes uitgedeeld en verlekkerd geschurkt.

Ik had ook eindelijk begrepen dat, en hoe, ik mijn figuur vestimentair moest uitspelen. Dat lijkt een evidentie maar de nieuwe mode is niet aangepast aan mijn ouderwetse model. De verhouding tussen mijn taille en poep is echt buitenmaats (ongeveer 30 cm verschil). Als een broek al rond mijn billen past, gaapt er aan mijn taille een gat waar twee sinaasappels in passen. Nu koop ik al jaren tweedehandskledij die ik naar de naaister breng en op mijn maat laat afspelden. Mijn verbazing over hoe positief dikke poepen in media komen, is overigens gestegen met de jaren. Geruchten over Brazilian Butt Lifts kwamen van over de grote plas aangewaaid, J-Lo verzekerde haar eigen exemplaar voor 300 miljoen dollar en twerken werd zowaar een werkwoord. Waar heb ik me in godsnaam al die jaren druk (of is dat ‘dik’?) over gemaakt?! Ik besliste dat ik geen dik gat maar een badonkadonk heb. Move over, Kim Kardashian.

Mijn lijf is fantastisch. Ik bedoel: het is er zomaar eventjes in geslaagd een kind te maken.

Tegenwoordig snap ik écht niet waarom mensen diëten. Dat ze sporten, gezond eten en aan hun lijf werken om gezondheidsredenen, ja dat wel. Maar jezelf tekort doen om aan volstrekt uit de lucht gegrepen idealen te voldoen? Serieus, dat zegt mijn inziens meer over de staat van je geest dan over die van je lichaam. Jawel, ook bij mij hangt er sinds het laatste jaar een aantal kilo’s meer aan. Et alors? Met mijn BMI zit het snor en mijn poep heeft ervoor gezorgd dat mijn kind een genie zal worden.

Ik meen het, mijn lijf is fantastisch. Ik bedoel: het is er zomaar eventjes in geslaagd een kind te maken. Wat begon met een aantal cellen die zich in een razend tempo deelden, groeide al snel uit tot een hompje. Dat hompje had een hart dat al onstuimig klopte nog voor de eerste echo. En voor ik het wist kwamen er ogen, oren, ledematen, nageltjes, haar en… nou ja, alles aan. Dat an sich vind ik al wonderbaarlijk. De eerste keer dat ik mijn baby voelde bewegen in mijn buik, leed het geen twijfel meer mogelijk: mijn lijf was overgenomen. That is some freaky shit, een ander leven binnenin je voelen. De film Alien was nooit ver van mijn gedachten in die tijd. Soms zeg ik tegen mijn zoon dat hij maar beter voorzichtig kan zijn met zijn eigen lijf, dat ik alles aan hem zelf gemaakt heb. (Wie trouwens weet waar ik dat gepikt heb, kan maar beter zwijgen. Grey’s Anatomy-kijkers staan niet meteen bovenaan de hipsterladder.)

Foto: Istock
Heb jij ook een innige, liefdevolle of dubieuze band met je lichaam? Laat het zien en vertel erover op onze pagina Het Complexloze Lijf!

Schrijf je reactie

4 reacties
  • Eva says:

    Geweldig geschreven! Ook heel herkenbaar: ook ik ben gezegend met een badonkadonk om u tegen te zeggen. In de puberteit leek het een zware last, maar -zeker na het krijgen van drie geniale kinderen – beleef ik er elke dag meer en meer plezier aan. Aanvaarding heet zoiets, geloof ik.

  • Prinses says:

    Mooi :). Hier buiktoestanden. Van het genre dat buschauffeurs me vragen voor wanneer het is, terwijl ik alleenstaande moeder ben met een kanjer van een kinderwens maar een gebrek aan man, laat staan mogelijke vader van een mogelijk kind. Altijd pijnlijk.

    Maar sinds zwangerschap ben ik wel veel contenter met mijn lijf. Een lijf dat een kind kan laten groeien en kan baren! Een lijf waar melk uit spuit als het ergens een baby hoort huilen, die van zichzelf of die van een ander. Een lijf dat jarenlang slaaptekort verteert en nog enigszins functioneert. Serieus. dat is toch geniaal!?

    🙂

  • Liesje says:

    Sorry maar ik moest toch zo hard lachen met: ‘Moh how, zukke espn dat da zin!’
    Maar toch: overschot van gelijk. Zelfvertrouwen maakt een vrouw aantrekkelijk, daar bestaat geen twijfel over.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen