Lara Taveirne wil gaan biechten. En ze heeft geluk, want ze kan de volgende dag al terecht bij meneer pastoor. De kerkelijke wachtlijst is duidelijk korter dan die van haar gynaecoloog. Foto’s: Carmen De Vos
Al fietsend naar de kerk neem ik me voor om werkelijke zondes op te biechten. Ik had een hele waslijst aan misstappen bijeen verzonnen, het bleek een leuke bezigheid, er zaten ook echt goeie tussen. Ik kon niet wachten om te zien hoe de priester erop zou reageren, maar wanneer ik mijn fiets tegen de kerkhofmuur zet weet ik het zeker: wil ik iets schrijven over biechten, dan kan ik de waarheid niet omzeilen. Ik adem nog eens diep in.
De mis is nog bezig als ik via de middenbeuk het kerkje binnenstap. Twee vrouwen staan rechtop voor hun stoel. Bij het altaar staan drie mannen, met hun ruggen naar ons toe. Ze dragen witte jurken. De priester heeft me vast horen binnenkomen, hij heeft het ineens over zondaars. De micro piept ervan. Het licht valt met bakken tegelijk naar binnen door de glas-in-loodramen aan de zijkant. Het geschilderde oog van God boven het tabernakel is lichtbruin, het kijkt me aan.
Schrijf je reactie