Column

Het leven keihard bij de ballen grijpen

Het leven keihard bij de ballen grijpen

Talitha is blogger en copywriter. Ze is afkomstig uit West-Vlaanderen maar heeft inmiddels al acht jaar haar hart verloren aan Amsterdam. In haar vrije tijd schrijft ze columns, bijvoorbeeld over niet alleen janken, maar jezelf ook eens een schop onder de kont durven geven.

Weet je waar ik echt slecht tegen kan? Mensen die weigeren het leven keihard bij de ballen te grijpen. Die vanalles willen en wensen en dromen, maar wel vanaf de sofa, zodat ze niet moeten rechtstaan en moeite doen om die dingen te bereiken.

Je kent ze wel. Die mensen die al jaren roepen dat ze ‘later’ naar New York gaan verhuizen. Maar dat nooit doen. Die steen en been klagen over hoe saai en stom het in hun geboortedorpje is, maar er toch forever blijven. Die klagen over hun werk, hun haar, hun gewicht, maar er niks aan veranderen. Die alles anders willen, maar daar zelf geen poot voor uitsteken.

“Je kent ze wel, mensen die steen en been klagen over hoe saai en stom het in hun geboortedorpje is, maar er toch forever blijven.”

Het zijn meestal millennials. Nee, dit is geen klaagzang over millennials in het algemeen. Ik ben er zelf eentje en ik weet dat er plenty millennials zijn die dagelijks de hemel bestormen met innovatieve ideeën, ambitieuze projecten en grenzeloze creativiteit.

Maar de types waar ik het over heb, zijn in mijn beleving wel vaak millennials. Millennials willen nu eenmaal méér dan de vorige generaties. We dromen groter en ambitieuzer. Een substantieel deel is echter niet bereid om ook méer moeite te doen om die dromen te verwezenlijken. Dat cliché is dan weer waar.

Geluk hebben

Een tijdje geleden schreef ik over die keer toen ik na vier maanden ontslag nam bij mijn overheidsfunctie. Toen heb ik veel reacties gekregen van generatiegenoten die in hetzelfde schuitje zaten. Typische millennial-problematiek: leuk en uitdagend werk willen, maar niet goed weten wat en inmiddels al een beetje vastzitten in een middelmatige job.

“Kijk, je hebt niet alles in de hand. Maar zoveel dingen die je graag wil, kun je zélf realiseren.”

Mijn mede-millennials zaten met hetzelfde probleem als ik, maar niet één durfde werkelijk ontslag te nemen. Slechts enkelen waren actief op zoek naar ander werk. En regelmatig kwam dezelfde opmerking: “Amai, jij hebt wel geluk hoor, dat je zo snel een nieuwe baan had!” Want ja, dan zouden ze het ook wel doen. Dan zouden ze BAM, meteen ontslag nemen! Maar je moet geluk hebben hé.

Fuck that.

Het is geen kwestie van geluk. Dat ‘geluk’ heb ik toen zelf genómen. Met moeite, lef en hoop op een goede afloop; omdat ik het zo ontzettend graag wilde. Kijk, je hebt niet alles in de hand, dat weet ik ook wel. Je gezondheid kan je niet veranderen, net zomin als je afkomst of je geslacht. Maar zoveel dingen die je graag wil, kun je zélf realiseren. Als je het gewoon maar probeert.

Badass

Ik heb destijds gesolliciteerd op een functie waar ik te weinig ervaring voor had. Ik had mijn portfolio meegestuurd en dacht dat als ze zagen wat ik kan, ze me wel zouden uitnodigen. Deden ze niet. Ik werd afgewezen per mail. En daar had ik het bij kunnen laten. Heb ik niet gedaan. Ik heb een mail teruggestuurd. Niet naar HR, maar naar de CEO himself. Dan komt het in ieder geval bij de juiste persoon terecht, dacht ik.

“Ik schreef dat ik ook zónder op je cv erg belangrijk klinkende ervaring kickass teksten kan schrijven.”

In mijn mail vroeg ik of men na het zien van mijn cv überhaupt de moeite had gedaan om mijn portfolio te lezen. Zo ja, en het was simpelweg niet goed genoeg bevonden, so be it. Daar kan ik mee leven. Maar ik vermoedde van niet. In dat geval, schreef ik, was ik het compleet oneens met hun beslissing. Want in mijn ogen moet je niet per se vijf jaar boring productomschrijvingen op doorsnee webshops schrijven om een goeie copywriter te zijn. Integendeel. Daar bloedt je creativiteit helemaal dood.

Ik schreef dat ik prima in staat was om ook zónder dergelijke geestesdodende doch op je cv erg belangrijk klinkende ervaring toch kickass teksten te schrijven. Dat juist dit bedrijf uitblinkt in hun vakgebied omdat ze out of the box concepten maken. Dat ze in dat geval juist niet zo’n standaard copywriterpikkie moeten willen, maar míj een kans geven om te tonen wat ik in huis heb. Ik klikte op SEND en, toegegeven, vond mezelf een behoorlijke badass. Twee dagen later werd ik uitgenodigd om alsnog langs te komen. Een week later werd ik aangenomen.

Dóe iets

Raad ik nu iedereen aan om dergelijke mails te sturen na afgewezen sollicitatiebrieven? Neen. Ik weet niet of de CEO van een bank zoiets even hard zou waarderen. Mijn punt is simpelweg: doé iets. Ik wist ook niet wat er zou gebeuren. Ik vond het ook ontzettend spannend om te doen. Maar ik dacht: wat is the worst case scenario? Dat ik een mail terugkrijg met de boodschap: “Neen, bedankt, aan zo’n brutaal stuk vreten hebben wij geen behoefte.” So what? Dan had ik in ieder geval wel alles gegeven wat ik kon.

Dus hey, mede-millennial, wil jij ook een nieuwe job? Of een eigen bedrijf? Naar het buitenland verhuizen? Een extra studie doen? Een film maken? Een restaurant beginnen?

Dat kan!

Just get off your ass. En probéér. Werk. Zweet. Durf. Toon lef. Wees creatief. Wees bereid om te vallen en fouten te maken. Maar dóe iets!

Neem die tattoo. Verf je haar. Neem ontslag. Schrijf een boek. Bouw een website. Of niet, maar hou dan op met er eindeloos over lopen wauwelen. Nobody cares unless you do it. 

En zeg eens eerlijk: wat heb je te verliezen?

 

Beeld: Istock

Schrijf je reactie

6 reacties
  • Lotski says:

    Een goed stuk, maar langs de andere kant krimpt mijn maag in elkaar omdat dit me persoonlijker raakt dan ik dacht. En wou. Ik ben één van die millennials, een 27-jarige jonge vrouw (want een meisje ben ik blijkbaar niet meer *sadface*) die op een fijne manier probeert te (over)leven. Zotte dromen of wensen heb ik niet, en ook ik zit vast in de shitstorm die deze maatschappij voorstelt. Begrijp me niet verkeerd, wat je zegt is waarheid, maar als iemand met tig aantal angsten die me beperken in het dagdagelijkse leven en een zelfbeeld tot diep onder het vriespunt raakt dit me. Want ja, op dagen dat het niet goed met me gaat durf ik ook zeuren over ‘ik zou dit en dat zo graag willen doen of veranderen’. Maar het ontbreekt me aan alles: energie, positivisme, levenszin. En ik probeer zo vaak om daar verandering in te brengen, maar het lukt me gewoonweg niet goed. Helaas zien mensen dat niet. Mensen onthouden alleen de mindere momenten, de momenten waarop het allemaal even teveel is en ik me laat verleiden tot zwartkijken level 9000. Die keren dat ik gevochten heb om toch maar IETS te ondernemen, dat zien ze niet. En telkens opnieuw vind ik het enorm moeilijk om die moed weer bij elkaar te rapen voor een nieuwe poging. Zeker wanneer sommigen zich dan nog geroepen voelen om te preken dat je zonder onderneming nergens komt (ik doel nu echt op mensen in mijn omgeving). Ja, dat weet ik ook wel. Ik ben me daar zelfs ontzettend bewust van, wat het alleen maar extra kut maakt op sommige momenten. Dat alles vergt veel tijd en energie. En dan heb ik het écht over kleine dingen die al een heuse opgave zijn voor mij.
    Ik ben hier niet wanhopig op zoek naar excuses, want geluk begint inderdaad bij jezelf. Maar ik ben er van overtuigd dat niet alle ‘zeurders’ de types zijn die vanuit hun zetel hun leven en de wereld willen veranderen. Er zullen er ongetwijfeld genoeg zijn die hard gezwommen hebben om de overkant te bereiken, maar wiens prestatie onopgemerkt bleef.

    Dit moest ik even kwijt. Het is allesbehalve een aanval op je artikel, maar de drang om even mijn situatie te delen was groot. Ik voelde me eigenlijk een beetje gekwetst, omdat dit de instelling is van zoveel mensen. Slechts een héél erg klein groepje weet hoe hard ik mijn best doe om verandering in mijn leven te krijgen, en ook enkel dat héél erg kleine groepje weet hoe teleurgesteld ik ben als zelfs het kleinste ding niet lukt. Ik hecht heel veel waarde aan het begrip van dat kleine groepje, maar het doet me pijn wanneer anderen denken dat het gewoon een kwestie van niet willen of zelfs luiheid is. Ik probeer, stapje per stapje, maar ik val nog geregeld een paar treden naar beneden waardoor ik een tijdje moet recuperen alvorens opnieuw te proberen. Een psychologe helpt me hierbij, al gaat het moeilijk en traag. Zoals ik hiervoor al zei, stapje per stapje. Zelfs de kleinste millimeter van vooruitgang is vooruitgang. Alleen steekt het op sommige dagen écht tegen. Dan overheerst mijn pessimistische en doemdenkende karakter. Dan besef ik nog maar eens hoeveel moeite ik heb om geluk te kunnen omarmen, en da’s eigenlijk knap kut. Zoiets raakt helaas niet op 1-2-3 opgelost. Maar geloof me: I’m trying. Echt. En ik ben vast niet de enige.

    • Talitha says:

      Hi Lotski,

      Sorry voor de late reactie! Maar ik begrijp je verhaal en je behoefte om te reageren. Ik denk dat je je eigenlijk niet echt aangesproken moet voelen. Dit stuk gaat over mensen die van alles willen, maar niks ondernemen. Daarmee doel ik sowieso niet op heel grote epische acties. Kleine acties zijn ook prima. Maar probéér dan wel, is mijn insteek. Uit je verhaal kan ik opmaken dat je dat wel zeker al hebt gedaan. En nog steeds doet. Of je daar dan in slaagt of niet, of onverschillig bij blijft of erg teleurgesteld door raakt, maakt volgens mij niet uit. Je hebt het wel geprobeerd. En dat is overwinning op zich. Dat is bewonderenswaardig, elke keer weer.

      Mijn stuk is in het algemeen bedoeld als welbedoelde schop onder de kont van iedere generatiegenoot met dromen die niet durft of ‘dat allemaal later wel eens zal doen’. Voornamelijk diegene die verder wel vinden van zichzelf dat ze al die dingen verdienen en er recht op hebben. Maar niks ondernemen. Ik zit soms zelf in een dipje waarbij ik dingen wil en vind dat ik ze kan, maar het dan nooit zelf probeer. Dit is dan de motivational speech die ik mezelf geef. En het werkt keer op keer weer. Daarom heb ik dit geschreven 🙂

  • Suzanne says:

    Boenk erop als je ’t mij vraagt! Ik hoor ook flink wat mensen van mijn leven klagen, terwijl ik dan exact hetzelfde denk. Een paar jaar geleden was ik nog een van die klagers die een bucketlist van 8 bladzijden had en daar eigenlijk niets van afvinkte, maar ik heb intussen het heft in eigen handen genomen. Ik doe dit jaar elke week iets dat ik altijd heb willen doen, en het is echt fantastisch! Ik voel me zoveel rijker! Ik leer via mijn project flink wat nieuwe mensen kennen of ik verbeter de banden met mensen die ik al even niet meer gezien heb, ik doe nieuwe ervaringen op en daar leer ik echt heel veel van bij. Ik begrijp niet dat ik dat al die andere jaren niet gedaan heb, want het is zo simpel om gewoon te doen wat je graag wil doen. Maar je moet wel de stap zetten natuurlijk. Neem maar eens een kijkje op mijn blog: http://ongewoneweken.wordpress.com

  • Isabel says:

    Toch even lachen toen ik de beschrijving bij je profiel zag: “Talitha droomt van een gecombineerde carrière van bestsellerauteur en professionele kattenoppas. Tot die tijd werkt ze als copywriter … ” Op dit kleine detail na, helemaal mee eens!

  • Wat een vrouw met ballen! En 100% herkenbaar. Ik kon het niet laten even van mij te laten horen. Even copywriter als Talitha (maar misschien met minder skills) en even beu dat mensen bij de pakken blijven zitten. Mijn lief trok er 2 jaar geleden op uit. Enkele maanden alleen, op reis. En hij kwam terug met de gevleugelde woorden: “Kijk, je hebt twee soorten mensen. Degene die aan de lippen hangen van personen die verhalen vertellen. En degene die de vertalen meemaken en ze vertellen.” En ik besloot tot die tweede categorie te horen. Zodoende trek ik er binnenkort ook enkele maanden alleen op uit naar Azië, lief (en leed) achterlatend. En het boeken van de vliegtuigtickets alleen al waren genoeg om mij dat ‘badass’ gevoel te geven. I feel ya, Talitha. (En Amsterdam, serieus? WAW IK VIND JE TE GEK!)

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen