Charlie houdt van mensen met talent. Of het nu acteren, zingen, ontwerpen of fotograferen is, regelmatig gaan we op zoek naar mensen die eruit springen en ons verrassen. Deze week skypen we met Kelly Deriemaeker, een baas in blogland, naar aanleiding van haar nieuwe Blogboek.
Ik ken Kelly van bij ‘de boekskes’, toen ze freelance redactrice was voor o.a. Flair en Story. Vandaag maakt ze vooral artikels voor de Standaard Magazine en concentreert ze zich op haar drukbezochte blog Tales from the Crib, waarop ze al meer dan 12 jaar stukjes van haar leven deelt. Ik hou van Kelly’s gevoel voor humor en haar oprechtheid. Haar openhartige artikel over omgaan met een huilbaby raakte niet alleen bij mij een gevoelige snaar. Kelly heeft het talent om alledaagse situaties te beschrijven op een herkenbare manier, soms grappig maar soms ook pijnlijk scherp. Haar blogervaring heeft ze nu gebundeld in een Blogboek, dat eind augustus uitkwam. Hierin wil ze jonge en ervaren bloggers tips and tricks geven om succesvoller te bloggen. Tijd voor een interview!
Waar komt je liefde voor bloggen vandaan?
“Ik heb veel liefde voor het idee van dingen gratis weggeven en dingen gratis terugkrijgen. Mensen verklaren me vaak voor gek: ik word betaald om stukken te schrijven, en toch wring ik me elke week in 1000 bochten om drie leuke artikels op mijn blog te posten. Mensen snappen niet waarom ik al mijn materiaal gratis wil weggeven.
Ik hou enorm van het gegeven van kennis delen, tips delen met elkaar. Ik deel mijn kwetsbaarheid een beetje via mijn blog, en daar reageert dan weer iemand anders op die met haar post mij ook raakt en inspireert.
Het communitygevoel van mensen die elkaar alleen maar kennen van de commentaren onder mijn blogposts is ook erg mooi. Er zijn mensen die me al tien jaar lezen en na een tijdje heb je een hechte band met elkaar, ze worden deel van je interieur (lacht). Ik heb de meest fantastische mensen leren kennen via mijn blog. Het is een wereld waar ik heel blij van word. Ik verkondig dit altijd heel enthousiast.
Het is ook een speeltuin voor mij. Als ik een leuk idee heb voor een rubriek, doe ik het gewoon. Het wordt niet eerst platvergaderd en afgetoetst aan een marketingteam dat beslissingen neemt in mijn plaats, wat soms wel het geval is als je voor een redactie werkt. Op mijn blog ben ik vrij om te schrijven wat ik wil, zonder verborgen agenda.”
Mijn blog is mijn speeltuin. Hier kan ik doen wat ik wil.
Als ik je hoor vertellen, is het sociale aspect voor jou veel belangrijker dan jezelf te profileren als experte of schrijfster?
“Ja, eigenlijk wel. Er wordt vaak gezegd over het internet dat het een asociale boel is, maar zo ervaar ik het zelf absoluut niet. Ik heb natuurlijk wel veel kansen gekregen door mijn blog. Redacteurs lazen bijvoorbeeld een reisverslag op mijn blog en vroegen dan of ik er geen voor hun magazine wilde maken. Ik ben dankzij mijn blog ook veel zekerder geworden van mijn schrijfstijl. Als je twaalf jaar blogt, oefen je je pen ook gewoon. Het heeft me veel geleerd over schrijven an sich, hoe artikels in elkaar zitten. Als je jezelf drie keer per week op een podium zet en je teksten aftoetst aan een publiek, begin je vanzelf na te denken over wat wel en niet lukt. Het is dus ook goed geweest voor mijn job… Die ervaring is fantastisch als je erover nadenkt.”
Hoe beslis je wanneer je te veel deelt of net genoeg om het interessant te houden voor je publiek? Kan je jezelf té kwetsbaar opstellen?
“Ik vind het belangrijk iets van jezelf te delen. Soms merk ik wel dat mensen afgeschrikt worden door de gedachte om een blog te beginnen omdat ze denken dat ze dan evenveel moeten delen als ik. Bijvoorbeeld over mijn postnatale depressie. Wanneer je je ongemakkelijk voelt over eventuele reacties, moet je misschien eens twee keer nadenken voor je iets post.
Ik denk dat je niet teveel in extremen mag gaan. Ik denk hier ook heel bewust over na, en heb er mijn eigen filosofie over. Af en toe iets persoonlijks delen, zorgt ervoor dat mensen een connectie met je kunnen maken. De wereld zou een mooiere plaats zijn als mensen wat vaker zouden durven vertellen dat het niet altijd zo gemakkelijk gaat.
Je leert dit met vallen en opstaan. Ik weet nu vrij goed hoe ver ik voor mezelf kan gaan. Maar ik schrijf ook regelmatig over mijn zoontje en stel me nog elke dag de vraag of ik dit wel kan doen. Doe ik hem er kwaad mee? Gaat hij later gepest worden als zijn klasgenoten weten dat er over hem is geschreven? Het is een moeilijke oefening…
De wereld zou een mooiere plaats zijn als mensen wat vaker zouden durven vertellen dat het niet altijd zo gemakkelijk gaat.
Ik ben wel gezegend met een publiek dat mij hier niet op afrekent, integendeel. Heel af en toe zit er een negatieve reactie bij à la “je bent een slechte moeder want…” Maar eigenlijk zijn de grote meerderheid warme, begripvolle reacties. Ik merk dat veel mensen zich tegenover mij opener durven opstellen omdat ze weten dat ik ook al vanalles heb meegemaakt. Ze vertellen me dat ze het ook moeilijk hadden na de geboorte van kindjes, of dat ze in behandeling zijn. Dat vind ik aangenaam, want ik hou van openheid en van mensen die durven toegeven dat ze het niet altijd weten.”
Wat is volgens jou de toekomst van bloggen?
“Er is een hele boel veranderd de afgelopen tien jaar. Toen ik begon met bloggen, twaalf jaar geleden, hielden bloggers voornamelijk een dagboek bij. Nu is het geëvolueerd naar een soort personality magazine, zoals bijvoorbeeld de Linda of de Goedele – in mijn geval de Kelly. Hierin deel je niet alleen dingen uit je leven, maar je stelt een eigen magazine samen met jouw insteekjes en jouw haakjes. Ik denk dat blogs plaatsen gaan worden waar mensen elkaar kennis cadeau doen. Het is nu een hele goeie periode om een blog te beginnen, ook al roept iedereen dat blogs dood zijn. Ik voel dat er nooit een beter moment is geweest. Via social media worden je posts veel sneller verspreid. Je publiek groeit veel sneller aan.
Facebook en Twitter zijn goeie tools om ‘meningetjes’ de wereld in te sturen, maar er is altijd nood aan bepaalde content die gedeeld moet worden. En die verhalen worden vaak door bloggers gemaakt.
Blogs zijn the voice of the people. Mensen die anders nooit een stem hadden gekregen, worden nu gelezen.
De grote vraag die iedereen zich stelt, nu de verkoopcijfers van de magazines zo achteruit gaan, is: zijn blogs dan de toekomst? Neen, want voorlopig willen nog niet veel mensen betalen voor online content. Blogs kunnen dus absoluut niet de magazines vervangen. Maar ze gaan wel belangrijk blijven. Blogs zijn the voice of the people. Mensen die anders nooit een stem hadden gekregen, worden nu gelezen.
Blogs worden ook professioneler. Vroeger was er heel veel ‘brol’, maar nu is er een groep mensen die zich aan het losmaken is en op een veel hoger niveau aan het bloggen is. De dingen die ik nu online zie, zijn zo professioneel gemaakt, zowel qua inhoud als qua vormgeving. Dat bestond vijf jaar geleden niet. Of wat jullie met Charlie doen, het is niet toevallig dat dit soort initiatieven nu ontstaat. Hoe het financieel gaat lopen, dat weet ik niet, maar ik denk dat niemand dat weet (lacht).”
Waar zie je jezelf over vijf jaar? Sta je op 1 in de lijst van best verkopende boeken of run je je eigen tijdschrift?
“Ik heb enorm hard genoten van dit boek te schrijven. Als klein meisje droomde ik al van mijn eigen boek. Als je het dan eindelijk echt in je handen hebt, geeft dat ongelooflijk veel voldoening. Het bewijst dat je niet moet zitten wachten tot er iets gebeurt, maar zelf moet beginnen. Zelf naar een uitgever stappen en je idee op tafel smijten.
Ik heb drie maanden aan mijn boek kunnen werken en dat was heerlijk. Waarschijnlijk ga ik net uit de kosten geraken met de verkoop. Maar moest blijken dat ik wél mijn boterham kan verdienen met boeken schrijven, schrijf ik er onmiddellijk nog een. In de journalistiek zit je met korte deadlines, en vaak ben je met verschillende artikels tegelijk bezig. Door dit boek te schrijven kon ik me echt verdiepen, op adem komen. Als het van mij afhangt, ben ik over vijf jaar iemand die boeken schrijft voor de kost. Ik denk wel dat er nog wat boeken in mij zitten (lacht).”
7 reacties
Ik lees graag en de laatste jaren ook steeds meer blogs. Om te ontspannen & mooie verhalen te ontdekken. Ik volg de blog van i. (www.kerygma.be) trouw en geniet van al haar grappige en ontroerende verhalen. Vaak zo mooi verwoord. Absoluut mijn favoriet door de afwisselende inhoud en herkenbaarheid!
Ik kijk elke dag uit naar een nieuwe post van Humans of New York, de warmste blog die er is. Subliem in al haar eenvoud. Een levensverhaal in 1 foto en 1 zin. De mens op haar/zijn mooist.
Dezelfde warmte voel ik bij http://www.indianmemoryproject.com. Maar dan menselijke verhalen aan de hand van foto’s uit een ver verleden. De geschiedenis van een land verteld door haar nakomelingen.
Iets dichter bij huis volg ik Intermezzo Italiano (warme verhalen over maffia, een moestuin en personages die leven op het ritme van de seizoenen), Jonge Sla (die een verademing was in het Belgische culi-aanbod: grappig, voeten-op-grond -of in de aarde- én veggie) en uiteraard Kelly haar blog (die altijd zo oprecht is dat het soms pijn doet, en dat is positief bedoeld).
Ik volg heel wat blogs en dankzij mijn rss reader mis ik niet veel. Het is wel moeilijk om een favoriet aan te duiden. Liefst kies ik hier dan wel voor een personal blog. Uiteraard lees ik al lang Tales from the crib, maar verder ook Mme Zsazsa, Lichtindeduisternis, Lienweb, Achter de camera, Houbi, … Deze Charlie Magazine heb ik nog maar onlangs ontdekt en heb hier al veel leuke artikels gelezen. Maar als ik dan toch een favoriet moet uitkiezen, dan is het de blog van Elidesc (http://elidesc.com/). Ik ken haar niet persoonlijk, maar toch komen we blijkbaar vaak op dezelfde adressen in Gent. Of leer ik via haar nieuwe adresjes kennen. Idem voor de boeken die ze beschrijft. Net als bij het eten niet altijd eens met haar, maar vaak toch wel. Als er een nieuwe blog van haar in mijn reader verschijnt, kijk ik altijd meteen.
Ik lees Lilith al een jaar of 10, denk ik. En met plezier. We hadden tegelijkertijd een baby-met-een-gebruiksaanwijzing, en de verhalen van Kelly hielpen zeker om de frustraties wat weg te werken.
Kelly’s blog lees ik al jaren, bijna 10 jaar denk ik. Met ontzettend veel plezier telkens weer. Ze doet me lachen, zet me aan het koken, doet me 5l olijfolie en boeken kopen, stoppen met shoppen (enfin toch erover nadenken om minder te kopen) en raakt me met haar eerlijkheid.
Maar een blog waarvan ik denk: dju dat had ik willen bedenken, is ChocolateandZucchini.com. Om het anders te zeggen: als ik groot ben, dan wil ik Clotilde Dusoulier worden. 🙂 In Parijs wonen, schrijven over koken, eten, gaan eten… I’d love it! Ze heeft ook een fijn gevoel voor humor en haar blog is niet te veel receptgedreven. Regelmatig een interview, ook een reeks over uitdrukkingen ivm eten (ze is daar een boek over aan het schrijven dacht ik) en reisverslagen. Héél goeie blog.
Mijn persoonlijke favorieten zijn Tales from the crib die ik meer ben beginnen lezen omdat t me hoop gaf. Zij was met haar huilbaby een paar maanden voor op ons, en ik trok me er aan op, binnen een paar maand staan wij ook zo ver… Ondertussen hou ik enorm van haar schrijfstijl en lees ik alles. Ook Soetmin Demedts met haar blog Verne en Jasper volg ik, oorspronkelijk omwille van de herkenbaarheid. Ik hou ook van haar stijl, ook que kledij van de kindjes bijvoorbeeld.
Engelstalig vind ik dat Joanna Goddard met A Cup Of Jo een leuke blog heeft. Bij haar (en bij Tales from the crib) vind ik de posts met fun links altijd een hoogtepunt van de week, maar ook de posts over moeders overal ter wereld lees ik graag.
Aan mijn leerlingen toon ik ook wel My milk toof, Catalog living, Mijn cavia is dood… om hen te tonen dat er ook zo’n blogs bestaan (naast de bij hen populairdere blogs als de Top Gear blog).
Wat een leuk interview! Ik ben ook wel benieuwd naar Kelly haar boek eigenlijk, heb er al zoveel goede dingen over gehoord.
Een van mijn favoriete blogs is toch wel http://www.etpourquoipascoline.fr/: haar manier van schrijven, haar stijl, haar humor. Je merkt ook dat ze het puur uit liefde voor het bloggen doet, al de rest die erbij komt kijken door haar populariteit blijft bijzaak. Iets wat ik heel belangrijk vind als lezer.