Brief

Brief aan mijn moeder

Brief aan mijn moeder

Vijf jonge twintigers schreven over dat wat hen het meest bezighoudt op de drempel naar volwassenheid. Van een openhartige brief aan een kleine zus tot de vuile was die door de kamer slingert, deze jongeren vertellen eerlijk over hun coming of age. I.s.m. (REC) Academy.

De moeder van Joris is ziek. Genezen kan niet, maar opgeven, dat nooit. In een brief aan zijn mama steekt Joris haar een hart onder de riem.

Lieve mama,

In 2011 hadden wij een groot feest, want jij had na een lange strijd gewonnen van die verschrikkelijke ziekte. Er waren hapjes en drankjes. Papa, je kinderen, je moeder, de rest van de familie en een hele hoop vrienden. We waren er allemaal! En we waren zo gelukkig. Papa had als verrassing een Tiroler-groep gevraagd om de muziek te verzorgen, want jullie zijn helemaal gek van Tirol (het Zillertal om precies te zijn). Papa zong een liedje voor jou en jullie dansten samen in het midden van de dansvloer. Het was de avond waar we vaarwel konden zeggen tegen onze zorgen. Terug naar ons oude leven.

Ik kan me de avond waarop ik hoorde dat je ziek was nog goed herinneren. Papa had me gebeld om te vragen of we samen iets gingen eten. Het kwam niet zo vaak voor dat papa en ik alleen uit eten gingen. We kozen een restaurantje aan de Watersportbaan. De ober gaf ons een plaats en wij bestelden 2 pintjes. “Doe maar 2 halve liters”, zei papa.

Ik had zwetende handen. Kwaad, verdrietig, machteloos… allerlei gevoelens wisselden elkaar in snel tempo af.

Met tranen in zijn ogen vertelde hij me alles wat jullie toen al wisten. Papa kan het goed uitleggen, en is in tegenstelling tot mij een realist. Tijdens zijn uitleg zonk ik wat weg in mijzelf. Zijn woorden drongen nog steeds tot me door, maar ik moest denken aan vrienden van mij die al een ouder verloren hadden. Ik moest denken aan die begrafenis van enkele jaren geleden waar we afscheid namen van de mama van Louis.

Ik had het koud en warm tegelijk. Ik had zwetende handen, je weet dat ik die wel vaker heb, maar toen was het erger dan ooit. Kwaad, verdrietig, machteloos… allerlei gevoelens wisselden elkaar in snel tempo af. Papa besloot dat het een moeilijk jaar ging worden, maar we geloofden er in dat alles goed ging komen… en dat leek ook zo te zijn.

Je was er al aan gewend dat ik niet veel meer thuis was. Maar dat ik na een jaartje in Amsterdam ook nog een jaar in Vietnam ging gaan wonen had je vast nooit verwacht. Nog nooit hebben wij elkaar zo lang moeten missen. Maar het einde was in zicht. Nog één maand en je kon weer gerust op je beide oren slapen want dan was “uwen Joris” terug in het Belgenland.

Het gesprek eindigde een stuk minder optimistisch dan de vorige keer. Je was opnieuw ziek, en de dokters hadden gezegd dat je deze keer niet meer kon genezen.

Maar weerkeren naar dat zorgeloze leven zat er niet meer in. Het was opnieuw papa die me het nieuws vertelde. Geen restaurantje deze keer, maar een skype-gesprek. Ondanks dat je me steeds vertelde dat alles goed ging met jou, zat ik al een tijdje met een slecht gevoel. Ik was ongerust, ik voelde dat er iets mis was met jou, mijn mama’tje. Het gesprek eindigde een stuk minder optimistisch dan de vorige keer. Je was opnieuw ziek, en de dokters hadden gezegd dat je deze keer niet meer kon genezen.

Na enkele maanden in Gent gewoond te hebben, pakte ik in augustus opnieuw mijn koffers. Bestemming: Kopenhagen. Maar al snel had ik door dat ik daar niet thuis hoorde. Ik moest dicht bij jou kunnen zijn. Zodat ik je een paar keer per week kon zien, en zodat ik er kon zijn voor jou als je me nodig had.

Ik wou dat ik een teleportatie machine kon bouwen voor jou. Een extra deur in jouw appartement, waar je doorheen kunt stappen en zo het het zonovergoten Zillertal binnenwandelt.

De laatste maanden van 2015 waren heel zwaar en dat je kerstmis in het ziekenhuis moest vieren was niet eerlijk. Met stokbrood, kaas en een kerst-dvd van Hansi Hinterseer brachten we samen enkele uren door. Ik was dankbaar dat ik kerstavond kon vieren met jou en papa.

Ondanks dat er soms wat positief medisch nieuws komt, weten wij allemaal dat je niet meer zal genezen. Toch stoppen we nooit met vechten, want iedere dag is een geschenk.

Maar je hebt het zo moeilijk en in je glimlach zie ik soms tranen. De laatste tijd vertel je me vaak dat alles zo donker is…

Lieve mama, ik wou dat ik een teleportatie machine kon bouwen voor jou. Zo eentje waar je geen vliegangst in hebt, en waar je geen rugpijn van krijgt. Gewoon een extra deur in jouw appartement, waar je doorheen kunt stappen en zo het het zonovergoten Zillertal binnenwandelt. De plek waar je zo graag bent met papa en waar je al jouw zorgen van je af kan zetten.

Lieve mama, ik zie je graag!

Tekst en beeld: Joris Van der Plaetsen
Charlie gaf jonge twintigers in het kader van een masterclass aan (REC) Academy de opdracht te schrijven over dat wat hen het meest bezighoudt op de drempel naar volwassenheid. (Rec)Academy is een nieuwe opleiding in het educatie-aanbod van (REC) voor wie gepassioneerd en kwalitatief bezig is met media maken (video- en radiomakers, YouTubers, bloggers, Viners,…).
Meer info: www.radiocentrum.be
Lees hier alle bijdrages in de reeks Twentysomething

Schrijf je reactie

Charlie geeft regelmatig het woord aan mensen die - net als wij - geen blad voor de mond nemen.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen