Emoshit

Burn baby, burn(-out)

Over Paniek, Ontkenning, Huilen en dan toch maar Werken Aan Mezelf

Burn baby, burn(-out)

Vier weken vakantie, dacht ik. VIER WEKEN. Zo veel vakanatie had ik niet meer gehad sinds de zomer van 2007, vlak voor ik aan mijn eerste job begon. We zouden twee weken naar Frankrijk gaan en dan waren er NOG EENS TWEE WEKEN waarin ik alles kon doen waar ik al maanden geen tijd voor had gehad. Zoals thuis zijn in ons eigen huis, ergens naartoe vluchten en koffie drinken als de poetsvrouw er was, alle administratie van de afgelopen maanden doen, alle foto’s uit de cloud halen (ik gebruik de cloud, ik leun op de cloud, maar tegelijkertijd heb ik werkelijk nul vertrouwen in die hele fokking cloud) en in fotoalbums stoppen en afspreken met iedereen en alles in Antwerpen.

En die eerste week na twee weken Frankrijk was exact dat. Behalve die foto’s. Die zitten nog altijd in de cloud (komaan cloud, nog effe volhouden). Ik hield mijn goeie sportgewoonten vol, ik vluchtte van de poetsvrouw, ik dronk veel koffie (boeh Zuid-Frankrijk waar de koffie suckt, yay Antwerpen waar de koffie mij ruïneert door zijn lekkerheid), ik leefde het leven.

Tot ik ergens in die week in paniek begon te geraken. Alleen al van in het station zijn en denken dat ik de trein moest nemen, raakte ik in paniek.

Alleen al van denken dat ik mijn werkmailbox zou moeten openen, raakte ik in paniek. Alleen al van naar de radio luisteren (niet enkel de zender waarvoor ik werk, alle zenders) raakte ik in paniek.

Ik had gewoon meer rust nodig en ietsje meer afstand en iets meer ademruimte. Tot ook die week ook voorbij was.

Ik raakte plots van alles in paniek. En tegelijk voelde mijn werk lichtjaren ver weg. Iets van een andere wereld, een ander tijdperk. Dus plakte ik er nog een week vakantie aan. Want ik had gewoon meer rust nodig en ietsje meer afstand en iets meer ademruimte. Tot ook die week voorbij was, en ik nog maar een paar dagen verwijderd was van mijn eerste werkdag en het hele paniekding gewoon opnieuw begon. En mijn vrienden en mijn lief mij naar de dokter stuurden, omdat ze goeie mensen zijn en niet zoals ik in complete waanzinnige ontkenning van mijn probleem leefden. Thanks friends!

Ik kwam bij de dokter en ik huilde half mijn hoofd eraf. En de dokter opperde heel voorzichtig dat ik toch wel een pietsie burn-out-symptomen vertoonde. En dat ik maar eens moest proberen om wat extra rust te nemen, een maand ofzo, want het zou kunnen dat het dan voorbijging. Maar het kon ook van niet, zei ze er al bij. En ze schoof mij een vragenlijst toe.

En daar waren we dan. En met ‘we’ bedoel ik ‘ik’. En met ‘daar’ bedoel ik ‘in ziekteverlof, thuis, opgebrand’.

Voor ik kon toegeven dat het niet zomaar overging, dat ik écht opgebrand was en niet gewoon moe, dat duurde lang. Ook al omdat ik mij bij een burn-out voorstelde dat het ‘licht uitging’. En mijn licht ging niet uit. Bij mij was het alsof ik een huis was met veel kamers, de meeste mooi, rustig en gezellig, maar plots besefte ik dat er nog een kamer was, waar alles mij bang maakte, mij in paniek bracht, mijn hart deed razen. En zolang ik die kamer negeerde en heel hard mijn best deed om de deur dicht te houden, voelde ik mij OK. Maar zodra ik de deur moest openen of iets in die kamer moest pakken, ging het mis. En het idee dat ik vier dagen per week de hele dag in die kamer moest zitten, was on-denk-baar.

En daar waren we dan. En met ‘we’ bedoel ik ‘ik’. En met ‘daar’ bedoel ik ‘in ziekteverlof, thuis, opgebrand’. En werd het duidelijk dat ik moest werken aan mezelf.

Hoe? Dat ben ik nog aan het ontdekken. Maar ik kan al zeggen dat ik moe werd, meer dan ooit tevoren, dat ik niet meer kon slapen, behalve overdag in de zetel, dat ik heel veel moest huilen en dat ik ontdekte dat ik vriendelijker moest zijn (voor mij, voor jou, voor iedereen). Ik was mijzelf niet meer en tegelijk ben ik het meer dan ooit.

Hoe het verdergaat, lees je ongetwijfeld binnenkort op Emoshit. Ik ben zelf ook benieuwd, serieus.

Zita en Sara Theunynck schrijven samen op hun blog genaamd Emoshit. ‘Want verstandige blogs met nuttige tips zijn er al genoeg.’
Illustraties: Zita Theuninck

Schrijf je reactie

8 reacties
  • Veerle says:

    Niet werken aan jezelf (da’s weer te veel moeten), maar zorgen voor jezelf. Zo lang nodig is – en dat kan puur biochemisch zeer lang zijn. En daarna terug de moed en zelfs het plezier om je werk weer op te pakken. Met een beetje (of veel?) verandering misschien, jawel, maar nog altijd jij-zelf. Neem de rust om je eigen waarden terug te vinden, eerder dan de verplichting om een andere ik te zoeken.

  • Ronny Verlet says:

    Het kan nuttig zijn -een selfie van je Self- te nemen.
    Eenvoudige dingen kunnen veel doen.

    http://www.slideshare.net/RonnyVerlet/neem-een-selfie-van-je-self

  • matthias says:

    Herkenbaar en mooi geschreven! Neem de tijd…

  • super herkenbaar.
    Goed dat je rust.
    Ik kan je ondertussen zeggen dat het wel over gaat – mits heel wat veranderingen 😉

    vééééééél moed en platte rust 🙂

  • Kristien says:

    Oh lieve Sara,
    Ook al ken ik je niet, ik voel heel veel bij je verhaal. Zelf heb ik ook allerlei symptomen en daardoor beslist dat ik ga stoppen met mijn werk. Financieel brengt dat vanalles met zich mee, maar het is tijd om op tijd voor mezelf te zorgen. Ik wens je heel veel Succes, warmte en liefde in je tocht naar jezelf! <3

  • Paulien says:

    Zó herkenbaar…
    Veel succes!

  • Katrien says:

    Veel succes Sara! Het is een proces met vallen en opstaan. Maar achteraf heb ik er wel heel veel uit geleerd. Van een hoofd dat aan 100/u draait naar een hoofd dat zegt dat 30/u ook wel snel genoeg zal zijn. Neem er vooral je tijd voor!

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen