Getuigenis

Bye bye België

Bye bye België

Twee weken vakantie in een ander, mooier, rustiger land. En dan begint de werkweek weer. Iedereen denkt wel eens: zou ik gewoon in dit vakantiehuisje aan de zee blijven wonen? België inruilen voor meer rust, of voor meer zon? Karolien Vandersmissen deed het en vertelt hoe ze anderhalf jaar later terugkijkt op haar emigratie naar Canada.

‘Living the Canadian dream’, dat was het plan. Met twee koffers onder de arm en mijn twee honden aan de leiband trok ik ongeveer anderhalf jaar geleden de grote plas over richting Vancouver Island aan de Canadese westkust: mijn nieuwe thuis. Ik hunkerde naar meer groen, naar wijdsheid en ruige natuur. Mijn appartement in het Limburgse Herk-de-Stad en mijn drukke job in Antwerpen ruilde ik in voor een huis midden in het bos en thuiswerk als copywriter/ webredacteur.

De rust, de ruimte en de natuur die ik zocht, heb ik gevonden. Ontwaken is hier elke dag een plezier: het ruisen van de wind in de bomen, het getjirp van de vogels in het bos, elke ochtend buiten kunnen stappen en een frisse neus halen. Thuiswerken is heerlijk: geen files en ik kan de ganse dag in slonsmodus staan. Geen kat die ziet dat ik met een slaapkop recht van mijn bed naar mijn bureau ben gestommeld, geen make-up draag en in jogging achter de pc zit.

Maar het is niet alleen rozengeur en maneschijn. Het voorbije jaar was een aaneenschakeling van hoogtes. Nu begint de complexiteit van de situatie me steeds meer te dagen. Die grote verhuisbeslissing die ik anderhalf jaar geleden nam, zal mijn leven er niet gemakkelijker op maken. Emigreren heeft z’n voordelen en z’n nadelen.

Huis

Mijn appartementje in het groen

Me, myself & I

Ik ben in m’n uppie vertrokken. Goed tegen ‘alleen zijn’ kunnen, is dan een echte must. Zonder sociaal vangnet doe je de eerste maanden letterlijk àlles alleen. Je staat alleen op en je gaat alleen slapen. En alles daartussen, doe je ook op jezelf. Ik heb weinig last van eenzaamheid, maar als het te lang duurt, dan word ik mezelf echt spuugzat. Die eerste maanden waren soms zwaar, maar tegelijkertijd maakten ze me ook sterker.

De wereld draait door

Ondertussen gaat het leven in België voort. Door België achter te laten, kies je er ook voor om belangrijke gebeurtenissen in het leven van vrienden en familie te missen. Ik miste trouwfeesten en verjaardagsparty’s. De kersverse roze baby’tjes die het voorbije jaar in mijn vriendenkring geboren werden, kreeg ik met enkele maanden vertraging te zien. Als je ver weg woont, mis je de mooie momenten én de dieptepunten uit het leven van mensen die belangrijk voor je zijn. Dat wringt soms. Omdat je er zelf bij wil zijn en omdat zij jou er ook bij willen.

Wat me nog het meest de daver op het lijf jaagt, is het besef dat ik 10.000 km verder zit, als er thuis iets aan de hand zou zijn. Ik ben er als de dood voor om op een dag een telefoontje met slecht nieuws te krijgen. Het zou me 24 uur kosten om in geval van nood weer in België te staan. Een angstaanjagend besef waar ik niet teveel over mag nadenken of ik word gek.

Sociaal leven from scratch

Ik was 34 bij aankomst en de meeste leeftijdsgenoten hebben al een hechte vriendenkring. Een nieuw sociaal leven komt dus niet zomaar even aankloppen. Contact leggen met Belgische lotgenoten bleek een goeie eerste stap. Ik smeedde meteen een hechte band met twee Belgen uit de buurt. Het klikt sneller omdat je dezelfde achtergrond, dezelfde cultuur, een gelijkaardige immigratie-ervaring deelt. Je deelt het herkenbare gevoel van ‘de vreemde eend in de bijt’ te zijn en mijmert samen over gestoofd witloof met kroketten en oude geuze.

Het klikt sneller met Belgen omdat je dezelfde achtergrond, dezelfde cultuur, een gelijkaardige immigratie-ervaring deelt.

Noord-Amerika is all about vrijwilligerswerk. In mijn nieuwe woonplaats – een dorpje met 8000 inwoners – informeerde ik bij de plaatselijke instanties naar lokale vrijwilligersorganisaties. Zo komt het dat ik op de plaatselijke kerstmarkt gingerbread cookies stond te decoreren en voor Halloween enkele pompoenen met een mes te lijf ging. Gezien mijn geringe creatieve vaardigheden zagen mijn jack’o’lanterns er helaas wel lichtjes psychopathisch uit. Volgend jaar beter, als ik nog mag meedoen, tenminste.

Shawnigan-Lake

Shawnigan Lake

Los hombres

Alleen is ook maar alleen. Tinder bracht soelaas om hier als single wat mansvolk te leren kennen. Kort na mijn aankomst waagde ik me voor het eerst aan het swipen en er werd enkele maanden duchtig naar links en rechts geveegd. Ideaal om makkelijk nieuwe contacten te leggen, die app. En mijn dates bleken stuk voor stuk uitstekende gidsen in mijn nieuwe leefomgeving: van de gezelligste cafés en restaurants, tot stranduitstapjes, boottochtjes en toffe plekjes in de buurt voor een stevige wandeling of een picknick. En uiteindelijk sleepte ik er ook nog eens een fantastisch lief mee in de wacht. Probleem eenzaamheid van de baan.

België is nu de max. Soms.

Als immigrant blijf je altijd met een been in het thuisland staan. Belg zijn heeft nooit echt veel voor me betekend, maar sinds ik hier woon, doet het dat wel. Op cultureel vlak is België een rijk land: is er altijd en overal iets te doen, voor elk wat wils. Cultuur is er betaalbaar. Hier is het een pak duurder en zijn de opties veel beperkter, ook in de steden. En ik, die nooit een moer om voetbal gaf, heb hier voor het eerst gesupporterd voor de Rode Duivels tijdens het EK. Lekker fier en chauvinistisch.

De files, de verzuring, de idiote politiek, de grauwheid, het ontbreken van groene ruimte. Het zijn dingen die ik nooit zal missen.

Ook onze typisch Belgische zelfspot ben ik ten volle gaan waarderen. Wat heerlijk dat wij onszelf gewoon nooit serieus nemen. Ik kwam er hier al snel achter dat een mopje maken over de Canadese uitspraak (about/aboot) een pak gevoeliger ligt dan de draak steken met pakweg Limburgs, Antwerps of West-Vlaams. Dat doe ik dus niet meer. Maar ik weet nog steeds heel goed waarom ik België achter me gelaten heb. De files, de verzuring, de idiote politiek, de grauwheid, het ontbreken van groene ruimte. Het zijn dingen die ik nooit zal missen.

Despicable Me

Je moederland inruilen voor een nieuwe plek is een egoïstische keuze. Ik voel me ontzettend schuldig dat ik familie en vrienden heb achtergelaten om mijn eigen droom na te jagen. Het is iets waar ik altijd mee zal worstelen. Egoïsme is het ergste wat er is en nu ben ik daarvan zelf een hoogtepunt. Het is rot om te beseffen dat je in het land waar je opgroeide je draai niet meer kan vinden, zelfs al wonen de belangrijkste mensen van je leven daar.

foto-voorkeur3

Quality time

Tegelijkertijd zijn de contacten met vrienden en familie door mijn verhuis zo mogelijk toch nog intenser geworden. Vroeger hoorde ik mijn moeder elke dag aan de telefoon, nu zie ik haar elke ochtend én elke avond op Facetime. En elke week komen twee vriendinnen van me samen in België. Dan kletsen we achter onze schermpjes met ons drietjes bij, soms meer dan twee uur lang. Zij met een glaasje wijn, ik wegens het uurverschil met een glas water. Whatsappberichtjes vliegen elke dag over en weer, vaak over de grootste onnozelheden eerst, en dankzij goedkope telefoneerapps spreek ik mijn vrienden wekelijks.

Het is rot om te beseffen dat je in het land waar je opgroeide je draai niet meer kan vinden, zelfs al wonen de belangrijkste mensen van je leven daar.

En als ik nu weer eens in België ben, of ik heb hier bezoek uit het thuisland over de vloer, dan hebben we 100 procent pure quality time. Geen haastige bezoekjes of vluchtige pintjes aan de toog, maar echt tijd voor elkaar. Tegelijkertijd is ‘afscheid nemen’ een groot en lastig deel van mijn leven geworden. Als ik drie weken in België ben en ik keer terug naar huis, dan weet ik dat ik de komende maanden weer mensen moet missen. Komt er iemand op bezoek, dan vertrekt die na tien dagen of twee weken ook weer naar huis. Dat seriële gesnotter, dat went nooit.

Mijn emigratie zal altijd gepaard blijven gaan met een zekere gespletenheid. Enerzijds ben ik heel gelukkig waar ik nu ben, anderzijds is er het gemis van de mensen die tellen. Ik zal moeten leren leven met die afstand, want een definitieve terugkeer naar België lijkt me uitgesloten: Canada is mijn nieuwe thuis.

West-Coast

Schrijf je reactie

5 reacties
  • Lala says:

    Mooi en eerlijk verhaal. Het is nooit gemakkelijk om keuzes te maken in het leven laat staan de keuze om alles achter te laten en opnieuw te starten ver weg van thuis en van diegene die u het liefst zien en dan nog alleen. Heel mooi en heel moedig. 

  • Thijs says:

    Heerlijk eerlijk verhaal Karolien. Het staat zelf ook op mijn lijstje. Wegstappen uit dit land en de wijde wereld in. Ik ben op zoek naar emigratieverhalen van mensen met kinderen. Want dat is wat me momenteel hier houdt. De drempel om hen te ontheemden. Zo vraag ik me dagelijks af er een goede leeftijd zou zijn om de stap te zetten? Ze zijn nu 4 en 2. Hoe langer ik het uitstel, hoe moeilijker het wordt denk ik. To be continued…

  • Jan says:

    Knap stuk! Super dat je de dualiteit erin legt, geen goednieuws-show, geen negatief verhaal.

    Doe dat goed ginder, in je nieuwe thuis! En geniet van elke minuut, waar dan ook!

  • ilse says:

    Mooi verhaal, ik pink een traantje weg!

  • Kim says:

    Waw! De max dat je dat gedaan hebt! En weet je, zelfs in eigen land is het vaak mensen missen, idd omdat we te weinig tijd hebben en maken.
    Live the dream!

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen