Daniëlle Negri is clown en mama van Duke (18) en Ella (17). Ze ontvangt ons in haar huis in Bazel bij Kruibeke. Haar uitvalsbasis past bij haar. Vrolijk, een beetje chaotisch en zoveel meer dan je op het eerste moment zou verwachten.
Daniëlle is verlegen en tegelijkertijd speels. Haar droom kan ze wel uitspreken, maar eigenlijk moet ze je die laten zien. Ze is een mooie donkerharige vrouw van 47, tot ze haar neus opzet. Dan verandert er iets. En zit er plots een clown voor je. “Mijn droom is om zoveel mogelijk authentiek contact te hebben met mensen. Mensen die in het rusthuis een hele dag alleen op hun kamer liggen, of aan een rolstoel gekluisterd zijn, vereenzaamd zijn. Ik haal mensen uit isolatie.”
“Mijn droom is om zoveel mogelijk authentiek contact te hebben met mensen.”
Dat doet ze door haar uitrusting aan te trekken. Een clownspak en die rode lederen neus. “De neus opzetten is een heilig moment. Er eentje uitzoeken die bij je past ook. Die van mij is een dikke platte. Wat dat zegt over mij? Ik weet het niet.” Ze giechelt. “In het begin voelt het vreemd. Je denkt ‘hoe moet ik dit nu doen?’ Daar sta je dan in die outfit. Ik doe het intussen een jaartje. Heb ik mijn neus op, dan ben ik clown. In elke vezel.”
“Het is zoveel meer dan een spel. Je leert het zijn, het spreken. Het is ook een versie van jezelf. De altijd verwonderde enthousiaste, aandachtige en ja-zeggende versie van jezelf. Elke clown heeft een eigen identiteit en is authentiek. Er zijn sportieve en muzikale clowns. Ik ben eerder het verlegen, muzikale en lieve type. Ik vind het heel jammer dat die griezelige It-clowns ons een lugubere zweem hebben bezorgd. Clowns in circussen staan ook heel veraf van wat wij doen. Zij moeten groot zijn, zijn heel hard geschminkt. Wij zijn klein en subtieler. Een rood puntje op de neus, het juiste rokje en we zijn clown. Wat wij doen gaat over intimiteit. Een troostende aanraking, een luisterend oor. En het meegaan in mensen hun verhaal. Ik geloof dat wij mensen helpen. Dat we verbondenheid creëren. Dat geloof ik echt.”
“Wat wij doen gaat over intimiteit. Een troostende aanraking, een luisterend oor.”
Daniëlle is aangesloten bij Contactclowns in de Zorg, een organisatie die overal clowns betalend inzet. Maar dat is niet genoeg. Dus stak ze jaren auto-alarm-onderdelen in elkaar in de fabriek. Ze ging er bijna aan onderdoor. “Ik heb er drie jaar gewerkt. Tot ik me er fysiek zelfs niet meer toe kon bewegen naar het werk te wandelen. Ik voelde me compleet afgestompt. Ik wilde tekenen, muziek maken, creatief zijn. Dat kon niet. Tijdens het werk zag ik de koepel met een blauwe lucht, maar ik kon er niet bij. Toen ben ik gecrasht. Uiteindelijk heb ik enkele maanden thuis gezeten met een bore-out. Nu geef ik vorming om verhalen tot leven te brengen. Iets wat wel helemaal bij me past. Er is in onze maatschappij zo weinig geld voor dergelijke dingen. Omdat het leuk is? Omdat het mensen gelukkig maakt?” Ondertussen heeft ze net nieuw werk gevonden als animatrice in een rusthuis, en dat past perfect bij haar.
“Ik ben een alleenstaande mama met twee kinderen. Ik ben bang om zelfstandig te zijn. Tegelijkertijd deed het me goed even thuis te zijn. En met de kern van alles bezig te zijn.” Ze leunt op haar gevouwen handen, en lacht zoals een schoolmeisje. “Ik besef nu hoe belangrijk vrijheid is. Mag ik nog een droom formuleren? Zou het niet mooi zijn als iedereen kan leven van zijn of haar ding, van iets waar ze gelukkig van worden?”
Schrijf je reactie