De stationspiano

Ongeveer een half jaar geleden stuurde je me een brief. De kortste maar beste brief die ik ooit kreeg. ‘2 mei. 12u. Amsterdam Centraal’, was alles wat er stond.

We spraken af aan de stationspiano. Ik was twintig minuten te laat. Die dag kuste je me voor het eerst.

Vandaag sta ik terug aan die stationspiano, opnieuw hebben we om twaalf uur afgesproken. Deze keer ben jij twintig minuten te laat. Een oude man met een lange grijze jas speelt de laatste noten van een prelude wanneer ik kom aangelopen. Een klok slaat twaalf keer. Er staan mensen rond de piano, ze applaudisseren. De grijze man geeft een bescheiden knikje aan de omstaanders en loopt dan met gebogen schouders weg. Een paar minuten is het stil. De piano zwijgt, de mensen die zojuist nog stonden te luisteren, lopen nu allemaal een andere kant uit, gaan weer verder met hun leven. Ik ga tegen een marmeren pilaar staan, wacht op jou.

Een jongeman van Aziatische origine begeeft zich voorzichtig richting de blinkende, zwarte vleugel. Hij lijkt te twijfelen of hij nu wel of niet zou spelen. Met de rug van zijn hand streelt hij teder het klavier, kijkt even schichtig om zich heen en gaat dan zitten. Al na een paar seconden komen er opnieuw mensen op een veilige afstand rond de piano staan. Zijn vingers, dun als twijgjes, vliegen over de ivoorwitte toetsen. Hij lijkt ze nauwelijks aan te raken, maar toch speelt hij met de kracht van een volledig orkest. Het is een bekend stuk, hoewel ik niet direct zou kunnen zeggen van welke componist. Als ik hier dertig euro voor betaald had in een pretentieus concertgebouw, zou ik niet teleurgesteld zijn.

Zoveel pijn. Alsof de toetsen van deze stationspiano de enige manier zijn om die ondraaglijke pijn een paar minuten te vergeten.

Een mollige vrouw van middelbare leeftijd begint de pianist te filmen, gaat wel érg dicht bij hem staan, maar hij lijkt het niet te merken. Hij verkeert in een soort van trance. De smartphone, gehuld in een babyroze hoesje, beeft een beetje in de handen van de vrouw. Dat zijn ogen pijn uitstralen, kan ze natuurlijk niet zien, door dat kleine schermpje. Zoveel pijn. Alsof hij het uit probeert te schreeuwen, maar niet kan. Alsof de toetsen van deze stationspiano de enige manier zijn om die ondraaglijke pijn een paar minuten te vergeten. De muziek overstemt het geroezemoes in de stationshal, iedereen binnen gehoorsafstand lijkt te verstommen, komt dichterbij staan, verzonken in diepe gedachten die de pianist bij iedereen opwekt. Hij ademt diep in en uit, alsof er te weinig zuurstof in de lucht is. Zijn lip trilt een beetje. Hij heeft een glazige blik in zijn ogen, alsof hij uit alle macht probeert zijn tranen binnen te houden.

***

Het is half tien ’s avonds en ik loop opnieuw door de stationshal. Mijn lip trilt een beetje. Ik adem diep in en uit, probeer adem te halen maar vind geen zuurstof, doe zo hard mogelijk mijn best om mijn tranen binnen te houden, om niet te beginnen wenen, niet nog eens. ‘Wat de fuck heb ik gedaan?’, vraag ik mij al een uur af. Ik krijg een bericht. ‘Wat de fuck heb je gedaan?’, stuur jij. Een traan rolt over mijn wang, valt op de koude stenen vloer. Ik loop voorbij de stationspiano. De stationspiano waar we elkaar vandaag voor de tweede keer omhelsden, voor de tweede keer na een veel te lange tijd. De stationspiano waar ik eerst met mijn beste vriend afsprak, toen met mijn vriendje. De stationspiano waar ik nu voor de derde keer voorbijloop, helemaal alleen.