Groetjes uit Den Haag

“Ik zet stappen terug, terwijl ik nu on top of my game zou moeten zijn”

“Ik zet stappen terug, terwijl ik nu on top of my game zou moeten zijn”

Yasmina (33), werk al tien jaar in de media maar trekt nu een jaartje naar Den Haag om te ontsnappen aan het leven en de bijhorende keuzes van een beginnende dertiger.

Het kleine blonde meisje staarde me aan vanuit haar knalrode kinderstoeltje. Hoewel ze nog maar elf maanden oud was, keek ze me bloedserieus, maar ook een tikkeltje geboeid aan. Alsof ze nog niet helemaal wist wat ik hier precies kwam doen. Dat wist ik zelf ook niet. Ik had haar ouders, die achter de bar van het eetcafé stonden, ontmoet op een dronken avond.

Ik moest maar eens vrienden maken, dacht ik een tijdje geleden. En dus besloot ik het schoonzusje van mijn beste vriend te bellen die ook in Den Haag woont. Zij kende een leuke bar. En die bleek zo leuk dat ik na een paar flessen prosecco besloot om er meteen te solliciteren door mijn cv op een bierviltje te schrijven. Dat vonden de uitbaters wel leuk. En een week later kwam ik op gesprek in hun kroeg, die er bij daglicht nog charmanter uitzag dan in mijn dronken herinnering. We besloten met z’n drieën om het een kans te geven en even later mocht ik komen proefdraaien.

Ik moet opnieuw leren, fouten maken, mensen teleurstellen en dan mezelf oppeppen om opnieuw te beginnen.

Biertjes tappen, wijnen aanraden, gerechten opdienen en intussen een praatje maken met de klanten, die het heerlijk vinden dat er een Belgische achter de bar staat. Het is sinds twee weken mijn nieuwe carrière in Den Haag. Ik geniet, met volle teugen. Al kom ik mezelf ook tegen. Want terwijl ik in de media blindelings de autocue lees (nu ja, bij wijze van spreken), improviseer als de beeldband niet start, een vervelende geïnterviewde toch goedgezind krijg, begin ik hier weer vanaf nul. De klant die een veggieburger bestelt blijkt toch een vleesburger te willen, waardoor hij verplicht moet toekijken hoe zijn romantische date al aan haar eten begint, terwijl zijn bord weer in de keuken verdwijnt. Het glaasje Sprite was bijna een prosecco geworden (al zou ik dat zelf niet zo erg vinden) en bier tappen gaat tien jaar later toch niet meer zo vlot. Ik moet opnieuw leren, fouten maken, mensen teleurstellen en dan mezelf oppeppen om opnieuw te beginnen. En dat is niet makkelijk voor een perfectionist en pleaser zoals ik.

In Brussel kon ik teren op jaren ervaring en ontplooiing. Maar dat heeft hier geen enkele betekenis. Net als het kleine blonde dochtertje van de eigenaars, moet ik alles opnieuw leren. Eerst kruipen, en dan me voorzichtig optrekken om de eerste stapjes te zetten. Best vreemd, dat opnieuw beginnen, want in de bar naast mij staan meisjes die tien jaar jonger zijn dan ik, maar die in veel opzichten verder zijn. Ze fladderen doorheen de bierkaarten en weekspecials alsof ze nooit iets anders hebben gedaan. En intussen studeren ze hard voor een carrière als de beste. Net als de eigenaars, die leeftijdgenoten zijn, maar intussen een bloeiende horecazaak hebben. Het is dan ook moeilijk uit te leggen als klanten me vragen of ik misschien studeer of aan een doctoraat werk. En me vreemd aankijken wanneer ik dat lachend ontken. Ik zet stappen terug, terwijl ik op deze leeftijd on top of my game zou moeten zijn. Dat begrijpen ze niet. En ik kan hen geen ongelijk geven.

De vragen maken me bang. Ik hou van controle, van overzicht. En laat dat nu het laatste zijn dat ik heb.

Als ik thuiskom na een nachtje in de bar ben ik fysiek zo moe dat ik niet kan piekeren. Er valt een rust in mijn hoofd die ik al jaren niet meer heb gevoeld. Mijn verstand lijkt me dankbaar dat er eindelijk geen druk is van creatief zijn, betere vragen stellen, sneller inpikken in een interview, of tegen de klok een reportage monteren. Mijn hoofd wil even rust, en nu is het aan mijn lichaam dat duidelijk geniet van de extra beweging en activiteit. Dat neemt niet weg dat er op rustigere momenten geen twijfel naar boven komt drijven. Want wat na dit jaar? Wat na deze job? Is het dan geen tijd om die talenten waar ik zoveel in heb geïnvesteerd weer aandacht te geven, zonder in dezelfde valkuil te trappen en mijn eigenwaarde van anderen te laten afhangen? Of moet ik iets compleet anders gaan doen? De vragen maken me bang. Ik hou van controle, van overzicht. En laat dat nu het laatste zijn dat ik heb. Volgend jaar is één groot vraagteken, en ik voel de druk toenemen om een antwoord te vinden.

Gelukkig kan ik die zoektocht sinds kort delen met de nieuwe meisjes die ik hier heb leren kennen. Het schoonzusje van mijn beste vriend is een schat, net als haar heerlijke Nederlandse vriendinnen. En ook al komen we uit verschillende landen, ik voel meteen dat sommige onderwerpen universeel zijn. Zoals zoeken naar de juiste baan, verder gaan met de carrière die misschien niet helemaal is wat we ervan verwachtten. Een huis kopen of huren. Emigreren naar de andere kant van de wereld. Je afvragen of de volgende man de vader van je kinderen wordt of niet. Als je al weet of je überhaupt kinderen wil. We maken er een wekelijkse afspraak van om de dilemma’s van het leven te bespreken. En dat doen we in Eetcafé Lokaal Duinoord. De plek waar ik sinds kort aan het werk ben.

Of dat werk liefde op het eerste gezicht was? Ik er binnenstapte en meteen wist dat ik hier voor altijd zou willen blijven? Neen, dat niet. Ik wist zélf niet goed wat ik wou. Tot ik op het einde van die eerste sollicitatie nog een vraagje stelde. “Dat schattige dochtertje van jullie, hoe heet ze eigenlijk?” “Charlie,” antwoordden de uitbaters trots. En ik wist dat het goed was.

 

Lees hier het hele vervolgverhaal van Yasmina: Groetjes uit Den Haag.

Schrijf je reactie

4 reacties

Yasmina El Messaoudi wilde als kind actrice worden in Hollywood maar werd uiteindelijk freelance radio- en tv-presentatrice. Onlangs liet ze carrière, man, huis en auto achter om een jaar koffie te serveren in Den Haag. Ze hoopt zo antwoorden te vinden op al haar thirty-somethingvragen. Of dat lukt lees je hier.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen