Groetjes uit Den Haag

Een halve koffer

Een halve koffer

Yasmina (33), werkt al tien jaar in de Brusselse media, maar trekt nu een jaartje naar Den Haag om te ontsnappen aan het leven en de bijhorende keuzes van een beginnende dertiger.

Dit was het plan. We stoppen allebei met onze job. Zeggen ons huis op, de auto, en geven onze spullen weg. Niet om een bioboerderij te beginnen in Zuid-Frankrijk, of narwallen te spotten op de Noordpool. Wel om een jaartje naar Den Haag te trekken. De stad van zijn moeder, met een uitgestrekte kust waar je verloren kan lopen in de duinen of tussen de strandbars. Waar je honderd talen hoort en even veel kleuren ziet. Waar je kan fietsen met je ogen dicht, en een auto net zo zeldzaam is als een vrije parkeerkplaats in Brussel. Maar waar je lekker kan verdwijnen in de anonimiteit van Hagenezen, toeristen, en expats. Het zou de perfecte plek zijn om af te kicken van de constante prestatiedruk in mijn job. De maatschappelijke eisen van harder en meer. De vraag of we kinderen willen of op z’n minst een trouwpartij (met een jurk in size zero). Allemaal verwachtingen, die ik niet wil vervullen. Of toch niet meteen. Of misschien nooit. Ik weet het niet.

We hadden we een plan. Een jaar naar een plek waar niemand ons kent en vervelende vragen kan stellen.

En dus hadden we een plan. Hij en ik. Een jaar naar een plek waar niemand ons kent, waar ik kan werken in een bibliotheek zonder vragen waarom ik nog altijd niet voor het Vrt journaal werk. Of waar ik koffie kan inschenken zonder blikken naar mijn lege buik. Of een doos schoenen kan aanreiken zonder bang te zijn dat ik ontslagen word omdat ik te oud word.

Dat wás het plan. Want net op het moment dat we allebei willen vertrekken, vindt hij zijn droomjob bij een bedrijf om de hoek. De hoek in Brussel helaas, niet in den Haag. En dus blijven er twee mogelijkheden over: samen thuisblijven, of alleen vertrekken…

Mijn koffer is intussen gepakt. Met alleen de linkerkant van de kleerkast, één kopje van de tandenborstel, en de helft van de handdoeken. De theepot was een verjaardagscadeau voor hem en blijft dus thuis. Net als de kaarsjes, de box film noirs en de kookboeken. Natuurlijk zullen we elkaar zoveel mogelijk zien. Tijdens de weekends, vakanties, en feestdagen. Het zal niet helemaal hetzelfde zijn. De gezamenlijke expeditie is er nu eentje alleen geworden. Maar kijk, we kunnen altijd nog samen narwallen spotten op de Noordpool.

 

Lees hier het hele vervolgverhaal van Yasmina: Groetjes uit Den Haag.

Schrijf je reactie

7 reacties
  • lien says:

    “De maatschappelijke eisen van harder en meer. De vraag of we kinderen willen of op z’n minst een trouwpartij (met een jurk in size zero). Allemaal verwachtingen, die ik niet wil vervullen. Of toch niet meteen. Of misschien nooit. Ik weet het niet.”

    Ik ook niet! Herkenbaar, Yasmina. Ik ben ook (bijna) 33, heb (bijna) dezelfde job als jij, heb een keitof lief en keihard dezelfde vragen. Nieuwsgierig naar jouw avontuur, zoektocht en antwoorden…

    • Yasmin says:

      Oh wat fijn om te horen Lien. Dat is echt het opzet van deze blog. Om onze twijfels te kunnen delen en beseffen dat we niet alleen zijn. Dank je voor je berichtje en tot ziens!

    • Yasmina says:

      Oh wat fijn om te horen Lien. Dat is echt het opzet van deze blog. Om onze twijfels te kunnen delen en beseffen dat we niet alleen zijn. Dank je voor je berichtje en tot ziens!

  • Marie-Ange says:

    Jep. Ben nu al verslaafd aan dit verhaal. Fijn dan moet ik mijn zoon niet veranderen van school en ben ik toch een beetje mee weg.
    X

  • Sandra says:

    Fantastisch. Dat stapje uit de ‘comfort zone’ zetten is een must. Maakt niet uit of je dat doet op 20, 30, 40, … Eigenlijk gewoon best met regelmaat. Als het wat te comfortabel wordt allemaal. Mijn man is zijn dromen achterna en is daarvoor de oceaan overgestoken. Om daar zijn doctoraat af te maken. En hij is intussen al de 45 voorbij. En ik heb hier wat tijd om te ademen en na te denken over wat ik nu precies wil. En ik ben ook geen 30 meer. Ook al vind ik eigenlijk, met regelmaat, dat ik (gelukkig ook maar misschien) de 27 niet ontgroeid ben. Wat we over een jaartje gaan doen is momenteel nog een groot vraagteken. Het is niet dat het bloed kruipt waar het niet gaan kan; het is eerder zo dat het bloed kruipt waar het gaan moet. Of dat met kinderen of zonder is. In een witte jurk of niet. Want wat je niet hebt gehad, kan je gewoon niet missen. Succes en geniet van de luide en gezellige Hagenezen, van het strand van Scheveningen en van je misschien ietwat vreemde buurman op Noordeinde.

    • Yasmina El Messaoudi says:

      Lieve Sandra, dat doet me zoveel plezier om te lezen. Wat een opluchting. Helemaal gelijk heb je, dank je om je verhaal met me te delen. Zo ontzettend inspirerend! Lieve groetjes, Yasmina

Yasmina El Messaoudi wilde als kind actrice worden in Hollywood maar werd uiteindelijk freelance radio- en tv-presentatrice. Onlangs liet ze carrière, man, huis en auto achter om een jaar koffie te serveren in Den Haag. Ze hoopt zo antwoorden te vinden op al haar thirty-somethingvragen. Of dat lukt lees je hier.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen