Getuigenis

“Ik heb mijn donkere kant leren accepteren”

“Ik heb mijn donkere kant leren accepteren”

Elfi De Bruyn staat bekend als een vrolijke Magic Maker, creative stylist en auteur van de Happy Nails boeken. Twee jaar geleden stortte ze plots in. Diagnose: depressie. Hier doet ze voor het eerst haar verhaal. Foto’s: Elien Jansen

Soms post ik op social media iets over wat er op emotioneel vlak in me omgaat. Telkens krijg ik dan berichtjes van mensen die zich gesteund voelen als ze lezen dat anderen met vergelijkbare problemen worstelen. Daarom heb ik besloten wat meer los te laten over de weg die de ik de afgelopen twee jaar heb afgelegd. Bovendien ben ik nu op een punt beland waarop ik onder woorden kan brengen wat ik meemaakte en voelde.

In de zomer van 2015 stortte ik in. Dat mag je heel letterlijk nemen: ik zakte op mijn badkamervloer in elkaar. Het voelde alsof alle energie uit mijn lichaam gezogen werd. Er was niet één specifieke aanleiding, maar als ik nu terugkijk, realiseer ik me dat het al een tijdje niet goed met me ging. Ik had een zware financiële domper gehad, wilde meer uit mijn carrière halen en koos steeds weer vriendjes uit die het niet goed met me voorhadden.

Daarnaast begonnen patronen die ontstaan zijn in mijn jeugd, me steeds meer dwars te zitten. Ik ben in mijn kindertijd niets tekortgekomen, maar ik was vaak erg bang en voelde me door mijn omgeving niet aanvaard zoals ik was. Dat gevoel nam in mijn latere leven steeds grotere proporties aan. Lange tijd kon ik die situatie het hoofd bieden dankzij wat ik als mijn ‘superpowers’ zie: optimisme en doorzettingsvermogen. Zonder die superpowers had ik hier nu niet meer gezeten, en ook dat mag je letterlijk nemen.

“Ik ervoer enorme highs en wilde steeds hoger gaan, wilde mezelf voortdurend bewijzen. ”

Die superpowers hielpen me om de kleurrijke droomwereld te creëren die mensen met mij associëren en waar ik mijn werk van heb kunnen maken. Het was mijn veilige plek, waar ik in ontsnapte. Ik ben trots op wat ik heb kunnen realiseren, maar wilde ook steeds beter worden. Ik ervoer enorme highs en wilde steeds hoger gaan, wilde mezelf voortdurend bewijzen. Mijn drive zorgde dat mijn dromen uitkwamen, maar die bewijsdrang naar de buitenwereld toe was ook een beetje tragisch. Want die kwam deels voort uit het geloof dat ik over mezelf had: dat ik niet goed genoeg was, dat ik het niet waard was om liefde te ontvangen. Mijn doorzettingsvermogen maakte dat ik lange tijd op de automatische piloot kon leven en die onderdrukte leefwereld kon negeren.

Dat kwam allemaal samen toen ik de diagnose HPV kreeg en het kwaadaardig bleek te zijn. Het ging hier om mijn baarmoeder, het orgaan dat leven voortbrengt, en dat dwong me om stil te staan bij cruciale levensvragen die ik altijd diep had weggestopt. Zou ik ooit van mezelf kunnen houden, zou ik de liefde van een ander kunnen accepteren, zou ik een kind willen krijgen? Het was een enorme confrontatie met mezelf, mijn onzekerheden en mijn angsten. Daar kwam nog eens bij dat mijn toenmalige vriendje, waarmee ik een destructieve relatie had, had gezegd: “Op social media kom jij zo zelfzeker en magisch over, maar in het echte leven ben jij dat helemaal niet.” Dat brak me echt, want ik kreeg daardoor het gevoel dat ik zelfs geen zeggenschap meer had over wie ik diep van binnen eigenlijk was. Door de samenloop van omstandigheden belandde ik op die badkamervloer.

“Het moment waarop ik instortte, was erg heftig. Ik voelde me helemaal leeg en tegelijkertijd werd ik overweldigd door pijn.”

Het moment waarop ik instortte, was erg heftig. Ik voelde me helemaal leeg en tegelijkertijd werd ik overweldigd door pijn. Daarna kon ik maandenlang bijna niets meer. Die zomer sleepte mezelf van mijn bed naar de stoel op mijn balkon, waar ik heel wat tranen liet. Ik bestelde afhaalpizza’s, omdat kleine taken als boodschappen doen of eten koken onmogelijk grote opgaven leken. Voordat ik ging slapen dronk ik een glas sterkedrank om het weinige dat ik voelde helemaal te kunnen onderdrukken. Zo gingen de maanden voorbij, ik kwam niet buiten. Het enige waar ik naar uitkeek, waren de gesprekken met mijn therapeute.

Het leven dat ik leidde, weerspiegelde hoe ik me vanbinnen voelde. Mijn hoofd was omringd door een soort dichte mist waar geen enkel lichtpuntje doorheen kon breken. Ik voelde niets meer. Als ik op mijn balkon zat, zag ik dat er een prachtige zomerlucht was, maar ik kon er niet van genieten, het deed me niets. Wie het niet heeft meegemaakt denkt soms dat depressief zijn betekent dat je veel heftige negatieve gevoelens hebt, maar ik ervoer eerder het gebrek aan gevoelens. Alsof ik psychisch verlamd was. Ik wilde niet dood, maar ik had ook niet de kracht om te leven.

“Ik weet nu beter wie ik ben en geloof dat de liefde in mijn hart sterker is dan de twijfels in mijn hoofd.”

Therapie heeft me geholpen om uit dat dal te klimmen. En ook mijn liefde voor creativiteit, die langzaam weer terugkeerde. Mijn kleurrijke universum is niet fake, het is deel van wie ik ben, net zoals mijn donkere kant bij mij hoort. Door in therapie te gaan leerde ik die donkere kant niet langer te negeren, maar nieuwe patronen op te bouwen die me helpen met die duisternis om te gaan. Met mijn therapeute herwerkte ik mijn hele kindertijd. Dat was niet gemakkelijk: in therapie gaan is geen quick fix. Het betekent eigenlijk dat je nog dieper door je pijn gaat, totdat je op de bodem terechtkomt. Dat is beangstigend, maar het zorgt er ook voor dat je je leven opnieuw en op een gezonde manier kunt gaan opbouwen. Elke sessie is een stap die me dichter bij mezelf brengt. Ik weet nu beter wie ik ben, wat ik wil doen en wat de waarden zijn waarnaar ik wil leven. Zo geloof ik dat de liefde in mijn hart sterker is dan de twijfels mijn hoofd. En dat ik mij altijd zal blijven verwonderen over de wereld.

Ik neem nu meer tijd voor mezelf, zeg niet meer ‘ja’ tegen alle feestjes en verplichtingen, neem regelmatig afstand van social media, volg niet meer alle headlines… Begrijp me niet verkeerd: ik ben nog steeds empathisch en betrokken, maar ik hoef niet elke minuut van de dag te weten wat Donald Trump op Twitter gezet heeft. Ik laat niet meer alle prikkels binnen, zorg dat er genoeg lege dagen in mijn agenda zijn. Onze wereld is snel en hectisch, soms heb ik het gevoel dat we overspoeld worden door de meningen en gevoelens van anderen. Als je dan de connectie met jezelf verliest, zoals mij overkwam, komt alles heel hard binnen en kun je de wereld niet meer aan.

“Als je middenin een depressie zit, is het moeilijk om zelfs maar contact te leggen met anderen.”

Aan anderen uitleggen dat het zo is, dat je de wereld niet meer aankunt, is geen gemakkelijke opgave. Zeker wanneer je het imago van een vrolijke, stoere griet hebt. Als je middenin een depressie zit, is het moeilijk om te kaderen wat er met je aan de hand is of om überhaupt contact te leggen met anderen. Vorig jaar trouwde mijn broer, in de periode dat ik het nog heel zwaar had. Hij vroeg me om een speech te geven op de bruiloft. Ik probeerde woorden op papier te zetten, maar het lukte me op geen enkele manier. Het idee om daar voor al die mensen te staan en te moeten spreken over liefde, een emotie die ik volledig kwijt was… dat kon ik niet. Mijn broer is lang teleurgesteld geweest. Dat begrijp ik nu, want als je geen ervaring met depressie hebt, is het ontzettend moeilijk om te weten hoezeer dat iemand kan verlammen. Inmiddels hebben we het kunnen uitpraten – daar ben ik heel blij om.

Zoveel mensen krijgen ooit in hun leven te maken met psychische problemen en er is gelukkig al veel bespreekbaar. Toch bestaan er ook nog veel misvattingen en durven we er niet altijd een diepgaand gesprek over aan te gaan. Het blijft in de taboesfeer. Dat merkte ik nog eens toen mijn tante – net als ik een vrolijke, levenslustige vrouw – twee maanden geleden zelfmoord pleegde. Ik ben geschrokken van haar dood en de reacties erop. “Hoe kan ze haar familie dit aandoen?” werd er gezegd. Ergens is dat een begrijpelijk reactie, maar tegelijkertijd is het goed om te onthouden dat mensen met een depressie soms zo verwijderd zijn van zichzelf en de wereld om hen heen, dat rekening houden met een ander bijna onmogelijk is. Bovendien moet je op zo’n moment soms juist eens in de eerste plaats aan jezelf denken, om jezelf te kunnen redden.

“Mijn hoogtepunten zijn nu minder hoog, maar mijn dieptepunten zijn ook minder diep.”

Ik heb mezelf kunnen rechttrekken dankzij mijn therapeute en de vrienden die me simpelweg lieten ‘zijn’. Met mij had het ook zomaar anders kunnen gaan. Maar feit is dat ik er nog ben. En ik hoop dat ik door mijn verhaal te delen een verschil kan maken voor anderen die iets vergelijkbaars meemaken, of ermee geconfronteerd worden in hum omgeving.

Er zijn dagen waarop ik de hele wereld aankan en dagen waarop het wat minder gaat. Ik heb geleerd dat het leven een lach en een traan is. En dat we geen sorry hoeven zeggen voor die traan. Dat we geen inspiring quote hoeven bovenhalen zodra die traan zich aandient. Gevoelens zijn wat ze zijn. Mijn hoogtepunten zijn nu minder hoog, maar mijn dieptepunten zijn ook minder diep. Soms mis ik dat grenzeloze meisje dat zich helemaal in haar passies stortte, maar mijn geluk is vandaag duurzamer. En dat is me heel wat waard.

 

Foto’s: Elien Jansen

Schrijf je reactie

13 reacties
  • Marie says:

    Dag Werner, bijna 3 jaar later lees ik jouw reactie en deze raakt me oprecht. Ik hoop dat je intussen uit je dal bent geraakt. 

  • Werner says:

    Dag Elfi,

    Nu op kerstavond-morgen lees ik jouw verhaal.

    Ik heb 2 lieve kinderen, maar niet langer een relatie. Ik heb geen enkele vriend. Geen wensen in de bus. Ik weet met mijn verdriet geen enkele blijf meer. Lig in bed en ween. Voor de buitenwereld besta ik nauwelijks en het weinige dat daar van overblijft ziet me als sterk.
    Een bang wezeltje in elk opzicht. Ik ga stoppen met schrijven dit lukt me niet. Toch blij dat ik dit heb kunnen schrijven.

    Werner

  • Elfi says:

    Danku allemaal voor jullie reacties. <3 #samensterkerdanooit

  • Jeroen says:

    De schoonste mensen zijn niet bang van lelijkheid. En tussendoor leggen ze hun hand ook nog eens zacht maar onmiskenbaar op het hart van die andere. Zoals gij nu de uwe op het mijne. Merci.

  • What a beautiful and courageous testimony!

  • Ellen says:

    Moedig van je. Soms heeft een mens iets ernstig nodig. Begrijp me ni verkeerd. We luisteren te weinig naar ons lichaam, als we dit negeren laten ze ons wat voelen. Ik vind het fijn dat je op een positieve manier kan bouwen aan je toekomst. Ik stuur je veel liefde en licht vanuit mijn hart. Liefs ellen

  • Nikola says:

    Een heel moedig en fijn getuigenis. Tof dat je dit durft te delen. Ik ben overtuigt dat je bij veel mensen daarmee een drempel verlaagd om ook naar hulp te zoeken. Veel succes verder met het gaan van je individuele weg.

  • Wat een mooie en moedige getuigenis!

  • Maarten says:

    Joepie,

    Ik zit volop in transformatie, mijn zijn – altijd de opgewekte kerel en hulpvaardig gericht op de andere naar iemand zeer melancholisch, introvert en toch genietend van het alleen zijn. Ik maak een reis mee die Ik niet gauw ga stoppen een jaar geleden brak Ik met mijn vriend, kreeg Ik mijn ontslag, nu sta Ik op de yoga mat, wandel Ik in de natuur, studeerde Ik life coach en spreek Ik maandelijks met mijn therapeut en job coach en kan zelfs genieten van de stilte via meditatie. Ik ben gewoon meer Ik zonder teveel de gerichtheid op de andere. Een heerlijk gevoel!

  • lies says:

    herkenning, helaas.
    moedig van je, deze getuigenis. eveneens moedig hoe je eruit bent geklommen. ik volg je voorbeeld.

  • Nadine says:

    Zeer knap weergegeven hoe depressie ook kan zijn en tof dat de rol van de therapeute hier ook ruimte krijgt, zodat ook die stap hopelijk nog meer uit de taboesfeer wordt gehaald! Dankjewel voor je openhartigheid!

  • mo says:

    Bedankt voor je getuigenis. Moedig!

  • liese says:

    Mooi verwoord wat zo donker kan zijn. Het geeft alvast een inkijk in hoe mensen met een depressie zich voelen al blijft het wel moeilijk om als buitenstaander hier gepast mee om te gaan. Wat voor één iemand goed is als hulp is voor een ander helemaal verkeerd. Sterk van Elfi om hier zo mee om te gaan!

Charlie geeft regelmatig het woord aan mensen die - net als wij - geen blad voor de mond nemen.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen