Er was een man a.k.a. het lief die er onzacht en plotsklaps niet meer was.
Een verdwijntruc die insloeg als een bom, en een gat kraterde in het leven en het welzijn van ondergetekende.
Op een avond besloot ik om niet meer te denken, en gewoon te doen. Dat resulteerde in een mooie nacht met dito man, de idee van het meerdere-lievenplan en nog een man.
Tussentijds
Ik kookte voor de DJ. De DJ nam mij mee uit eten.
Pinterestman kookte ook. Tussen soep en patatten een biecht: ‘Ik ben een vrouw die meerdere lieven wil.’ Hij keek mij verbaasd aan, waarop hij zijn verbazing wegslikte en zei:
“Niet erg, er is hier ook nog iemand anders.”
Ik geloofde hem niet, of toch niet helemaal. Dat deel over het niet erg vinden alvast niet.
Twee uur later, in bed, vroeg hij mij: Hoeveel lieven zijn er?
Ik zei: twee.
“Dus ik ben het tweede lief?”
Ik: “Nee, zo moet je het niet zien. Het is niet dat jij de tweede bent. Het is dat er twee zijn, maar ik rangschik jullie niet.”
“Hoeveel wil je er?”
Ik: “Ik weet het niet. In mijn hoofd kan het tot drie. In de praktijk lijkt het me moeilijk.”
Hij knikte instemmend. “Ja, dat lijkt me teveel.”
“Ik moet iets bekennen. Ik schrijf columns over het meerdere-lievenplan.”
Later de DJ, met een curieuzige lach: “Ik geloof niet dat er iemand anders is. Ik denk dat dat gewoon iets is wat jij wil, maar niet iets is dat is.”
Ik zei: “Er is wel degelijk iemand anders.”
En de DJ kookte voor mij.
Een andere keer, bij Pinterestman. (Alweer met koken en eten.)
“Ik moet iets bekennen. Ik schrijf columns over het meerdere-lievenplan.”
Ook dat vond hij niet erg.
Deze keer geloofde ik hem wel.
Niet veel later bij de DJ: “Ik moet iets bekennen. Ik schrijf columns over het meerdere-lievenplan.”
Hij vond het best zolang ik niet schreef over –
Ik beloofde dat nooit te doen.
Ik begon de DJ meer te zien, meer van hem te houden. In het oog, in het hart?
Pinterestman bleef op de achtergrond. Maar ook hem wou ik graag houden. Ik schreef brieven. Ik wist niet of hij er van hield. Maar bleef het toch doen. Zo nu en dan, niet teveel.
Er was de DJ die om koffiekoeken en een tandenborstel ging. Trots stak hij de familypack tandenborstels in de lucht. Breed grijnzend zei hij: “Vier, het zijn er vier. Nog eentje en plus, voor uw ander lief.”
Jee, wat is dit gek, dacht ik. Maar ik hield van hoe hij daar stond.
Er was Pinterestman op vrouwendag met een erg ontroerend mooi cadeautje.
Er was ik, die de man prijkend op de frigo nog steeds miste en soms zo hard naar hem verlangde dat ik mezelf erop betrapte dat ik mijn lieven probeerde te laten vrijen zoals hij het deed. Zonder succes. Walgelijk dit.
“Jezus, waarom maak je het jezelf en die mannen zo verdomd moeilijk?”
Er was de dag dat column nummer twee gepubliceerd werd. Er was de tijd daarna, en ik die nog steeds niets gehoord had van Pinterestman.
Er was mijn vermoeden dat ik hem toch maar beter niet geloofd had. Er was de veronderstelling dat hij het al bij al dan misschien toch niet zo leuk vond, dat columngedoe.
Er was de gedachte bij mij: “Jezus, waarom maak je het jezelf en die mannen zo verdomd moeilijk?”
Er was de dag dat column nummer twee gepubliceerd werd en de DJ die wat gespeeld? verbolgen zei: “Hey, je schreef nog steeds niet over mij.”
Er was de afstand die plots tussen ons hing.
Er was ik die de ruimte tussen ons in probeerde weg te praten. Er was een poging die zowat lukte.
Er waren mensen tussendoor die opbiechten dat ze ook meerder lieven hebben. (Ha! Ik wist dat ik niet de enige was!)
Er waren de mannen die de columns lazen en die daarom dachten dat ik altijd wel te vinden ben voor een flirt. Er was mijn ‘neen’.
Er is vandaag waarop ik denk: ik speelde er precies al eentje kwijt onderweg. Ik weet niet meer wat dit is, maar het is ok. Gisteren haalde ik de foto van de frigo. Eindelijk.
Blij.
Er is de DJ.
Vanavond kook ik voor hem.
Ik kijk naar hem uit.
Schrijf je reactie