Groetjes uit Den Haag

“De mooiste les die ik van onze Noorderburen heb geleerd: normaal doen is al gek genoeg”

“De mooiste les die ik van onze Noorderburen heb geleerd: normaal doen is al gek genoeg”

Yasmina (33), werk al tien jaar in de media maar trekt nu een jaartje naar Den Haag om te ontsnappen aan het leven en de bijhorende keuzes van een beginnende dertiger.

Begrijp me niet verkeerd. Ze heeft een sprankelende persoonlijkheid en is ontzettend aardig. In iedere andere omstandigheid zou ik meteen dol op haar zijn. Maar op dit moment zie ik alleen een indringer. In mijn huis, te midden van mijn woonkamer. Terwijl ze rondkijkt alsof mijn Haags appartement al het hare is. “Wat leuk dat je de tafel hebt gedraaid, daar kan ik wat extra stoelen bijzetten.” “Oh, wat heerlijk dat uitzicht vanaf het balkon, hier ga ik zeker barbecueën”. En: “Een vaatwasser, wat handig!”, kirt ze vrolijk. Ik lach groen, want ondanks de stroom aan complimenten voel ik me met de seconde minder thuis. Letterlijk, want binnen enkele maanden moet ik terugkeren naar Brussel.

“Niet te veel nadenken en gewoon doen, werd net als de rest van Nederland mijn nieuwe motto.”

Dat mijn jaar Den Haag zo snel gaat, had ik nooit verwacht. Misschien net omdat de eerste maanden zo eenzaam en alleen waren. Lief thuis, vrienden in België, en de paar kennissen die ik hier had, weinig beschikbaar. Ik heb in het begin de maanden afgeteld naar september. Maar plots werden mijn eindeloze tv-avondjes vervangen door een sociaal leven. Dankzij de cursus Arabisch. Vrijwilligerswerk bij het lokale dierenasiel. Drankjes met de collega’s van de bar waar ik werk. En zelfs met enkele cafégangers waar ik na mijn shift lekker bij aanschoof. Vanaf het moment dat ik al mijn Vlaamse schroom opzij heb gezet, ging alles eigenlijk makkelijker. Niet te veel nadenken en gewoon doen, werd net als de rest van Nederland mijn nieuwe motto. En dus niet bang zijn om een appje te sturen (Nederlanders smsen niet, ze appen) naar nieuwe kennissen, een drankje voor te stellen aan medestudenten na de les en op een blauwe maandag op m’n eentje naar de buurtbar te gaan.

Huiswerk Arabisch

Heeft dit allemaal eigenlijk zin, kan je je afvragen. Moet je daarvoor een jaar naar Den Haag? Vast niet. Er zullen efficiëntere manieren zijn. Goedkopere, dat zeker. Maar het is een heerlijke manier om je helemaal los te maken van het leven dat je leidt. Van je veilige haven waar alles vanzelfsprekend is. Waar je keuzes helemaal vast lijken te liggen. En waar je niet verplicht bent om jezelf in vraag te stellen. Ik heb heel lang het gevoel gehad dat ik vast zat in mijn carrière. Geen kant op kon, en geen verdere perspectieven had. Ik leek in doolhof te zitten, waar ik steeds maar dezelfde weg nam om weer uit te komen op een muur. Een jaar weg, gaf me het gevoel vanuit een helikopter de wirwar aan paadjes te zien. En het goeie te kiezen. Of toch alvast de juiste richting. Want wat ik precies wil, weet ik nog niet.

“Je vult je gezin in met zoveel of zo weinig kinderen als je wil. Ook al rijd je dan met een lege bakfiets.”

Maar dat hoeft ook niet. En dat is misschien wel de mooiste les die ik van onze Noorderburen heb geleerd. Dat normaal doen al gek genoeg is. Dat klinkt misschien niet zo romantisch. Maar die Nederlandse nuchterheid neemt wel veel druk van de ketel. Dat een job waar je je lekker in voelt, meer dan genoeg is. Ook al is ie niet Instagram-waardig. Dat je je gezin invult met zoveel of zo weinig kinderen als je wil. Ook al rijd je dan met een lege bakfiets. Dat je met tienen een biertje drinkt op het terras, of een appelsap alleen aan de bar. En zo voelt het elke dag weer in Den Haag. Als een klein stukje Woodstock.

Het uitzicht vanop mijn Haagse terras

Toch trekt de realiteit soms aan m’n mouw. En vraagt ze fluisterend wat ik ga doen. Weer solliciteren bij tv- en radiozenders? Tijdschriften contacteren? Me omscholen tot leerkracht? Of me verder verdiepen in die Arabische cursus? En blijven we wonen in het appartement in Brussel? Of zoeken we de rust op van mijn geboortedorp? Niet te vergeten dat die eierstokken in september ook niet jonger zullen zijn. 34 dan om precies te zijn. Just so you know, zucht die arrogante realiteit net niet. En toch besluit ik om die vragen nog even te bewaren tot het einde van deze trip. Te genieten van een zomer vol onwetendheid. Van de zee, uitstapjes en eindeloze zomeravonden waarin ik het gevoel heb dat echt àlles nog mogelijk is. En om tegen het einde ervan weer volwassen te worden om de verhuis te regelen en de rest van mijn leven. Maar nu even niet. Nu wentel ik me nog even in de warmte van mijn Haagse cocon. Of dat was toch het plan.

Want net vandaag komen de eerste barstjes in mijn veilig bestaan. Die er vakkundig in worden geslagen door het meisje in mijn huiskamer. Vanaf september begint ze bij een internationaal bedrijf, vertelt ze trots. Al had ik dat zelf kunnen raden door haar prachtige zijden mantelpakje en de pumps waar Assepoester een moord voor zou begaan. “Oh die tuinstoel had ik vroeger ook, perfect?”. Krak. Die is nu nog van mij. “Hoeveel zijn de vaste kosten eigenlijk? Ik wil hier niet over nadenken, even niet. Krak. “Oooh, er is een garage voor mijn twee fietsen, komt dat goed uit”. Ik kan nog geen afscheid nemen, dit gaat te snel! Krak.

“Ik neem het!” zegt ze met haar meest stralende glimlach terwijl ze op de scherven staat van mijn Haags bestaan.

 

Lees hier het hele vervolgverhaal van Yasmina: Groetjes uit Den Haag.

Schrijf je reactie

Yasmina El Messaoudi wilde als kind actrice worden in Hollywood maar werd uiteindelijk freelance radio- en tv-presentatrice. Onlangs liet ze carrière, man, huis en auto achter om een jaar koffie te serveren in Den Haag. Ze hoopt zo antwoorden te vinden op al haar thirty-somethingvragen. Of dat lukt lees je hier.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen