Ze droomt over schaamte. Over nodeloze gêne als het gaat over onze lichamen, wat eruit komt en wat we ermee doen. En meer schaamte over de dingen die er wel toe doen.
Wanneer we bij Heleen afspreken is het avond. Het is donker en koud buiten. Haar appartement in het centrum van Gent voelt warm. Niet dat iemand weet waar ze zich graag verstopt. De naam op de bel is die van een vorige bewoner. Haar interieur is een reflectie van wie ze is. Deze flamboyante schrijver met de stoute pen en dromerige blik. Enkele opgezette dieren en andere tweedehandsvondsten staan naast een houten tafel en bureau waartussen menig column en boeken geschreven werden. En waar ze momenteel schrijft aan –naar eigen zeggen- “iets plat met veel seks erin als tussendoortje”. Bij een gesprek over dromen horen een glaasje gin –de tonic is ze vergeten- en een sporadisch sigaretje.
“Ik zou willen dat er minder nodeloze schaamte was. En meer schaamte voor de dingen die er wel toe doen.”
Ze schreef de boeken De Plantrekkers, Vuile Lakens, maar heeft ook haar vaste columns in De Morgen en Humo. Over seks en alles wat erbij komt kijken. Is er nood aan een mening, zonder blad voor de mond, onderlegd en heftig, klopt de voltallige Vlaamse pers bij haar aan. Ze praat over koperspiralen en rondspuiend zaad. Ze is vuilgebekt, en meisjesachtig. Maakt zich geen illusies over de aard van de mens, en wordt eigenlijk nogal verlegen als ze over zichzelf moet babbelen. Dan zegt ze, bijna verontschuldigend: “Het is mijn doel om verwarring te scheppen. Schrijven is voor mij de kern, de rest zijn accidents de parcours.”
SCHAAMTE OVER DE VERKEERDE DINGEN
“Ik heb erover nagedacht over die droom. Nu klinkt het alsof ik voor mijn eigen winkel spreek, maar ik zou willen dat er minder nodeloze schaamte was. En meer schaamte voor de dingen die er wel toe doen. Mensen hebben last van hun eigen lichaam en wat eruit komt of wat ze ermee doen. Schaamte vreet tonnen energie die zoveel beter te besteden is. Waarom schamen weinigen zich niet over hun gedrag en de consequenties die dat gedrag heeft? Over het feit dat ze niet luisteren naar de ander. Of hoe ze anderen in hokjes duwen en veroordelen wanneer die buiten hun grenzen kleuren. Projecteer je eigen angsten niet op het leven van iemand anders, denk ik dan.”
“In een ideale wereld kan iedereen zijn fouten toegeven.”
“Ik krijg veel reacties op mijn columns. Van kwade mannen. Die geïntimideerd zijn en bang dat ze niets meer zullen mogen. En van vrouwen die me maar een arrogant mens vinden. Maar als je me leest, ben ik wel degelijk genuanceerd. Niet dat ik nooit te afgelijnd denk, maar wanneer ik mezelf daarop betrap, probeer ik mijn mening te nuanceren. Daar zou iedereen bij gebaat zijn. In discussies je standpunten durven bijstellen is belangrijk. Je kan altijd van mening veranderen. In een ideale wereld kan iedereen zijn fouten toegeven.”
EINDELIJK DAT BLAUWTJE LOPEN
Is ze dan zelf vrij van schaamte? “Ik probeer het niet te veel te doen, me schamen, maar het gebeurt. Over vorige relaties, over een artikel waar ik te weinig research over deed, over het feit dat ik de charismatische bedelaar wel geld geef en de lelijke niet. Of over hoe ik een afschuwelijke hypochonder ben. Of over het feit dat ik in relaties een monster kan worden. Dat probeer ik dus niet meer te doen. En vorig jaar had ik een crisismoment. Omdat ik rimpels begin te krijgen en mijn lijf van vorm begint te veranderen. Dan heb ik me ook geschaamd, voor die kleine inzinking van oppervlakkigheid.”
Dan contempleert ze nog even verder over dromen. “Ik weet niet of ik een idealist ben, een realist wel. Ik besef dat ik keiveel geluk heb met wat ik mag doen. Ik hoop dat de dingen blijven zoals ze zijn. Betaalde opdrachten afwisselen met mijn eigen ding doen en boeken schrijven die mensen willen lezen. Over het leven dat complex, morsig en smerig is, maar ook over dat er altijd wel ergens schoonheid te rapen is.” En dan, vooraleer ze de nacht nog even induikt. “Van mij hoef je geen allesomvattende antwoorden verwachten.”
Schrijf je reactie