“Stoppen met school heeft me veel over het leven geleerd”

Leerkracht en redactrice Margit sprak met vier schoolverlaters die elk op hun eigen manier voor hun diploma zijn gegaan. Het werden eerlijke, openhartige en misschien ook wel inspirerende getuigenissen.

Hiske (38), uitbaatster van de eigenzinnige kapperszaak The Pony Club

“Ik ben nogal gevoelig aan geuren. De klasjes van de Steinerscholen ruiken naar versgebakken brood en bijenwas. Dat is een zalige geur die ik nooit zal vergeten. Ik heb daar een fantastische kleuter- en lagere schoolperiode gekend: ik was nogal een wilde, maar werd daarvoor niet gestraft. De leerkracht gebruikte mijn wild-zijn om de klas mee te trekken. In een groep is het belangrijk dat er diversiteit is. Als iedereen hetzelfde is, krijg je geen dynamiek. Dat heb ik daar heel sterk meegekregen.”

Toen ik 18 werd, had ik er genoeg van. Waarom in godsnaam nog langer op die stoel zitten terwijl je de wijde wereld in kon trekken?

Hoe geweldig ik die Steinerschool ook vond, toen ik in het secundair onderwijs kwam, was ik toe aan iets anders. Als puber wil je toch weer nieuwe dingen (lacht). Ik schrok me een bult. Ik was zo’n afstandelijke relatie met leerkrachten niet gewend. In het derde middelbaar bleef ik zitten, en veranderde ik van school. Ik kwam ik terecht in de muzische vorming (nu woordkunst-drama, KSO, nvdr). Dat was fantastisch: de leerkrachten waren lief en stimulerend, de directeur had een hart van goud en kon om met tieners.

Ik heb geluk gehad met mijn scholen. Ik was daar graag. Ik kon daar 100% mezelf zijn. Maar toen ik 18 werd, had ik er genoeg van. Waarom in godsnaam nog langer op die stoel zitten terwijl je de wijde wereld in kon trekken? Daar kon ik met mijn rebelse puberverstand niet bij.

Mijn familie ziet mij heel graag. Zij zijn mijn back-up waardoor ik altijd wel weet dat alles in orde komt. Dankzij hen voelde ik me heel sterk gesteund in al mijn keuzes: ik had een brede achterban die me in mezelf deed geloven. Daarom was het misschien makkelijker om foert te zeggen en te stoppen met school. Ik ben met de motor naar Marokko getrokken, en op mijn 19de kreeg ik mijn eerste kind.

Toen ik 21 was, kreeg ik mijn tweede kind. Ik voelde me verschrikkelijk eenzaam. Maar in die periode heb ik wel geleerd om op mijn tanden te bijten en door te zetten.

Nu lijkt het natuurlijk alsof alles rozengeur en maneschijn was. Toch heb ik ook moeilijke periodes gehad. Toen ik 21 was, kreeg ik mijn tweede kind. Dat heeft zijn tol geëist. De discipline die nodig was om twee kinderen in je eentje op te voeden was heftig. Ik viel toen geregeld huilend in slaap. Ik voelde me verschrikkelijk eenzaam. Maar in die periode heb ik wel geleerd om op mijn tanden te bijten en door te zetten. Voor de allereerste keer in mijn leven.

Op mijn 22ste besloot ik dat het tijd werd om de dingen waaraan ik begon ook af te maken. Ik startte met een opleiding ‘grime, bodypaint en 3D’ in het volwassenenonderwijs.

Opeens viel alles op zijn plaats: ik haalde mijn diploma en kon bij een bevriende kapper aan de slag. Ik voelde me goed in die kapperszaak: die was mooi ingericht, er kwam fijn cliënteel en mijn baas was een getalenteerde man met goede smaak. Als dat niet mijn eerste salon geweest was, was ik nooit kapster gebleven. In een truttenbelsalon zou ik nooit gelukkig geworden zijn.

Als je in een foute setting terechtkomt, dan denk je vaak dat er iets mis is met jóu. Maar als je dan in de juiste omgeving belandt, bloei je plots open.

Weet je wat het is? Als je in een foute setting terechtkomt, dan denk je vaak dat er iets mis is met jóu. Maar als je dan in de juiste omgeving belandt, bloei je plots open. Ik denk dat dat ook het probleem is met ons onderwijs. Veel mensen komen in een foute setting en beginnen te twijfelen aan zichzelf. Stoppen met school heeft me veel over het leven geleerd. Ik begin meer en meer te beseffen dat het leven niet alleen maar op je werk of alleen maar thuis is. Het is de combinatie van het hele pakket. Daarom vind ik het zo belangrijk dat scholen zorgen voor een aangename leefwereld. Dat leerlingen zichzelf kunnen zijn op die plek, dat ze kunnen openbloeien.

Ik zie tegenwoordig veel leerlingen keuzes maken voor hun toekomst en piekeren over wat de beste beslissing is. Ik herinner mij dat wij vroeger kozen wat wij het leukst vonden.

Vaak zijn ouders ook zo serieus. Je mag toch niet vergeten hoe je vroeger zelf was? Je moet toch wat blijven spelen?

Ik moet bekennen dat ik mezelf soms betrap op moederlijke kneuterigheid. Je maakt je toch zorgen over je kind als dat het niet goed doet op school. Ook mijn eigen dochter raakte uitgeblust toen ze in het vijfde middelbaar zat. Ik had het daar moeilijk mee. We maakten vaak ruzie. Ik vond dat ze moest doorzetten. Tot ik besefte dat ik dat zelf ook niet heb kunnen waarmaken. Toen heb ik het losgelaten en vertrouwd op een goede afloop. Het leven is zo lang, je hebt nog zoveel tijd om alles goed te maken.

Je spiegelt je aan de maatstaf die gecreëerd wordt, en je voldoet niet. Dan voel je je mislukt. Terwijl je gewoon anders bent, maar daarom niet minder goed.

Mijn belangrijkste levensles? Zorg dat je eigenwaarde intact blijft. Ik heb lang niet durven zeggen dat ik mijn school niet heb afgemaakt. Er is niemand die dan zegt ‘wat interessant, wat heb je dan gedaan?’ De meeste mensen zeggen ‘oei’, en dan valt het gesprek stil. Je spiegelt je aan de maatstaf die gecreëerd wordt, en je voldoet niet. Dan voel je je mislukt. Terwijl je gewoon anders bent, maar daarom niet minder goed.

Vroeger dacht ik dat ik gefaald had. ‘Mensen kunnen samenblijven als ze kinderen krijgen, maar ik niet.’ ‘Mensen kunnen hun school afmaken, maar ik niet.’ Er moest wel iets mis zijn met míj, toch?

Nu ben ik fier op mijn omwegen. Ik doe wat ik doe en ik ben best blij met wie ik ben. Ik zou met niemand anders willen ruilen. Soms moet je inderdaad je nek durven uitsteken. Ik heb lang getwijfeld voor ik mijn eigen kapperszaak opende. En nu vraag ik me af waarom ik er niet eerder aan begonnen ben. Als je aan iets begint en trouw blijft aan jezelf, dan komt alles goed.”

Lees hier het verhaal van Ali en Jasper.