Yasmina’s moeder is terminaal. De schok, haar gedachten en het verdriet probeert Yasmina van zich af te schrijven, hier op Charlie.
Het is misschien wel het mooiste woord dat ik ken. Huidhonger. De honger naar aanrakingen. Je ziet het bij dieren die hun kleintjes wassen. Zonder zouden ze sterven aan infecties. Of later met zware emotionele problemen kampen. Een controversieel experiment van Harry Harlow toont dat ook aan. De Amerikaanse psycholoog had een aantal aapjes na hun geboorte afgezonderd van hun moeder. Het resultaat was verbluffend. Op latere leeftijd misten de apen hints van anderen, konden ze geen problemen oplossen, of werden ze depressief. Hoe omstreden het experiment ook was, het toont aan dat huidhonger echt bestaat.
Ook mensen-baby’s moeten opgepakt en geknuffeld worden. Het stimuleert de spijsvertering, ademhaling en zorgt voor gelukshormoon. Allemaal stofjes die we nodig hebben. Krijgen we die niet, dan kunnen we letterlijk sterven van huidhonger. Dat is schokkend, maar heeft ook iets moois. Hoe we met aanrakingen blijere en gezondere baby’s kunnen maken. Die later opgroeien tot zelfzekere volwassenen.
“Natuurlijk waren er momenten dat ik dacht aan huidhonger te lijden.”
Als kind was er geen overvloed aan speelgoed, kleren, reizen of later een kot. Maar aan knuffels, affectie en bevestiging des te meer. Die hebben mijn broer en ik gemaakt tot wie we zijn. Twee blije mensen die lekker in hun vel zitten. Ondanks de verwarrende identiteit, die vooral voor anderen een probleem was, zijn we happy met wie we zijn. Vinden we onszelf de moeite waard, en nemen we geen genoegen met minder. Van huidhonger dus nooit last. Of toch niet echt.
Natuurlijk waren er momenten dat ik dacht aan huidhonger te lijden. Bij het afscheid van een vakantielief bijvoorbeeld. Wetend dat je elkaar nooit terug zou zien. Maar ik verwarde het begrip met de vluchtigheid van het leven. Dat ik niet bang was voor het gemis van de persoon in kwestie, maar voor het gevoel van vergankelijkheid. De eindigheid van het leven. Dat momenten komen en gaan. En soms voor altijd. Na een tijdje ging het leven weer zijn gangetje. En kon ik terugkijken op een mooie tijd die net zo fijn was omdat het maar voor even was.
“Ik probeer elke vierkante centimeter van haar gezicht in me op te nemen.”
Voor het eerst voel ik de échte huidhonger die ik als kleintje heb gehad. Hunkeren naar knuffels van mijn moeder. Naar haar aanrakingen, warmte en nabijheid. En dus kijk ik weer als een baby voor het eerst vol verwondering. Naar haar mooie, grote ogen die afhankelijk van de lichtinval bruin of groen zijn. Naar de kleine gele spikkeltjes die oplichten als de zon schijnt. Ik probeer elke vierkante centimeter van haar gezicht in me op te nemen. De schattige kraaienpootjes rond haar ogen die ik traag maar zeker heb geërfd. Haar glimlach die zo breed is als de mijne. De kleine bruine vlekjes die haar gave huid net iets minder perfect maken.
Haar kleine handen. Waar de pinken een vingerkootje missen en die ze daarom nog steeds verstopt in haar schoot. Haar smalle schouders waar ik altijd zo jaloers op ben geweest. Haar hals en boezem waar ik oneindig vaak troost in zocht. Haar smalle benen, waar ze tot vandaag complimenten over krijgt. Haar voeten die haar jaren geleden na een operatie aan bed gekluisterd hielden. En waar ze liever niet aan herinnerd wordt.
“Ik voel me weer klein, terwijl ik intussen twee koppen groter ben dan zij.”
Ik leg mijn hoofd in haar schoot, terwijl ze mijn haren streelt. Ik voel me weer klein, terwijl ik intussen twee koppen groter ben dan zij. Dan baba overigens ook. En waar we zo vaak om moeten lachen. Hoe kunnen twee kabouters zo’n grote dochter ter wereld brengen? En toch voel ik me vandaag heel klein. Krul ik me op om te verdwijnen in haar lijf. Om als een foetus in haar buik te wonen. Eén persoon te worden zoals 34 jaar geleden. Weer haar kloppend hart te horen. En alleen maar liefde en warmte te voelen door mijn net gevormde aders.
Als baby kan je sterven van huidhonger. Als je maar lang genoeg niet wordt geknuffeld door je moeder vallen alle vitale functies uit. Maar hoe zit het als je groot bent?
1 reactie
Yasmine, je schrijft net zo mooi als je moeder, wiens boeken ik zo graag heb gelezen.
Ik weet van haar ziekte en denk zo vaak aan haar. Ik hoop zo dat er een wonder gebeurt dat ze betert. Dat ik haar terug tegenkom op de markt of in een straat in Kapelle op den Bos, stralend lachend op haar fiets, haar rok wapperen in de wind.
Jullie hebben zo’n prachtig gezin !