Column

“Als je moeder gaat sterven ben je niet verdrietig, je wordt kleurenblind”

“Als je moeder gaat sterven ben je niet verdrietig, je wordt kleurenblind”

Mijn vriend belt me op. Het is al laat en hij had al lang terug moeten zijn van het werk. Hij heeft een ongeluk gehad met de fiets en is op weg naar de spoed. Zijn hoofd heeft twee lelijke sneeën die moeten gehecht worden. Ik hoor het allemaal aan maar voel niets. Ik hou van mijn vriend, en hij is waarschijnlijk de belangrijkste persoon in mijn leven, maar ik registreer niets. Ik vraag of ik hem moeten komen halen, maar een collega van het werk staat hem bij. We nemen afscheid en ik staar verder naar tv. Alsof er niets is gebeurd.

Een dag later, mag ik mijn contract tekenen bij VRT. Een contract waar ik nooit van durfde dromen. En nu het echt is, laat het me koud. Aan de andere kant van de tafel kijken twee glunderende gezichten me aan. Gezichten die elk moment uit elkaar barsten van geluk. Want hoe kan je niet gelukkig zijn met zoveel zekerheid in financieel moeilijke tijden?

“Ik teken het contract en vraag me af hoe mijn handtekening ook weer ging.”

Ik trek mijn mond in een glimlach en zie hoe ze een beetje achteruitdeinzen. Spijt dat ze mijn medisch verslag niet meer kunnen zien, om te checken of ik niet aan een gespleten persoonlijkheid lijd. Een week eerder werden ze tijdelijk doof omdat ik het uitschreeuwde van geluk, maar nu vormt zich een vreemde grimas op mijn gezicht die het midden houdt tussen een glimlach en lichte beroerte. Ik teken het contract en vraag me af hoe mijn handtekening ook weer ging. Een gekkemans-kribbel vult de onderkant van het blad. Ik wens hen een fijn weekend. Terwijl het nog maar woensdag is. En loop weg naar de verkeerde kant.

De kat draait rondjes en schreeuwt om aandacht. Op automatische piloot aai ik haar zachte vacht. Haar koppie waar ik eerst geen genoeg van kreeg, en dat me nu alleen maar lichtjes irriteert. Een week geleden kon ik me niet voorstellen hoe het zou zijn mocht hij er ooit niet meer zijn. Mijn kleine prins uit het asiel, mijn pluizige baby. Als kind was ik ook al bezig met dat soort vragen, hoe het leven zou zijn als iemand die je graag ziet ineens wegvalt. Dan vroeg ik aan mijn moeder: “Maar hoe doe je dat toch, leven zonder jouw mama?” Wat ze me ook antwoordde: “Verdriet slijt, ik moest verder voor mijn gezin, dat is het leven schat”, ik kon het maar niet bevatten. Hoe kan je nu ooit zonder je moeder leven? Wat ze me nooit heeft verteld, is dat bij de dood ook alle kleur in de wereld mee sterft. Dat je naar een grote zwart-witfilm kijkt waar alle felheid en contrast is uitgezogen. Dat onverschilligheid het overneemt omdat het verdriet zo onnoemelijk groot is. Dat je af en toe een blik op het monster werpt, dat weer een klap uitdeelt tot je murw bent geslagen en als een zombie verder door het leven loopt.

“Wat ze me nooit heeft verteld, is dat bij de dood ook alle kleur in de wereld mee sterft.”

Sinds enkele dagen voel ik de knuffels niet meer van geliefden. Hun tranen die op mijn schouders vallen, of de lieve woorden die zich vroeger moeiteloos een baan naar mijn hart vonden. Je moet leuke dingen doen, zeggen mensen. Veel tijd met haar doorbrengen. Nu het nog even kan. En dus gaan we een pannenkoek eten. Ik stomp elke hap door mijn keel en slik ‘em door met veel te veel koffie. Ze ziet er mooier uit dan ooit en maakt grapjes alsof er niets aan de hand is. We spreken af hoe ze bij me zal komen spoken. En hoe ik het geld van haar erfenis meteen zal verbrassen aan onnodige dingen. “Ik heb één keer gehuild, schat. Toen ik hoorde dat je een vast contract kreeg.” Ik kijk even in haar ogen en zie een glimp van het monster. Snel kijk ik weg en knijp in haar hand. Meer lukt me gewoon niet. Als ik dat wel doe heeft het monster me ook te pakken. Dan verslindt het me met huid en haar en sterf ik mee met haar. En blijft alleen mijn lichaam over dat rondwaart als een verloren geest.

En dus wandelen we over straat, en blijven we staan voor gezellige kerstetalages. Wijst ze naar sjaals, potjes en oorbellen. Oh en naar de prachtige kleuren van de kerstballen in de boom. Al zou ik niet kunnen zeggen welke. Als je moeder gaat sterven ben je niet verdrietig, je wordt kleurenblind.

Illustratie: Frank Grinaert

Schrijf je reactie

21 reacties
  • Mia says:

    …..wat mooi en herkenbaar geschreven sinds 16.april 2020 is mijn wereld zonder kleur en dat is precies zoals het elke dag voelt

  • bob says:

    Fucking Bullshit

  • Kevin says:

    Mijn moeder is twee weken geleden overleden. Ik belde haar en ze nam niet op. Ik probeerde en probeerde maar kreeg mijn mama niet eraan. Toen ik bij haar appartement ging kijken vond ik haar op de keukenvloer en de telefoon naast haar. Ze lag op haar buik gezicht naar beneden. Mijn wereld stortte in en is nog steeds grijs. Voel nog hoe koud ze was. Geen zon die mij kan verwarmen. Ik had alleen haar en ik was altijd zo blij en gelukkig met haar. Als ik bij haar bleef en lag smorgens te slapen hield ik haar altijd vast, we knuffelde graag met elkaar. We hadden ook zoveel meegemaakt. Maar we hadden elkaar. Nu voelt alles duister en verloren. Ik weet niet waarom ik dit schrijf maar wilde het kwijt.

  • Annabel says:

    De dood van een moeder is als een gat dat in je wezen geslagen wordt. Mijn mama overleed bijna 6 maanden geleden. Het is als gisteren. Ik zie over alles een donkere schaduw over hangen, dus die ‘kleurenblindheid’ is herkenbaar.

  • Inge says:

    Overmand door stil verdriet ben ik gaan googlen.. “Mijn mama gaat sterven”. Zo kom ik hier terecht. Sinds 4 dagen weet ik dat mijn mama gaat sterven. Wat een herkenbaarheid lees ik hier. En wat fijn dat je met je mama kan praten. Mijn moeder is nu nog boos. Verward. Moe. Verslagen. Mijn papa ook. Knuffels worden bij ons niet uitgedeeld. Ik worstel de dag door. En de nacht. Sterk zijn, dat is me geleerd. Ik wens je nog heel veel sterkte toe . Laat ons nog mooie herinneringen bouwen zolang we kunnen xxx Inge

  • Martine says:

    Ik heb het vernomen met oudejaar van je meterke. Ik was geschokt en nog steeds. Ik denk er dagelijks aan. Mijn pa stierf op 67. 18 jaar geleden. Ik denk nog vaak aan hem. Niet meer dagelijks maar hij leeft nog steeds verder, diep in mij. Dat blijft, Yasmina, voor altijd.
    Veel sterkte mateke. xxx

    • Yasmina says:

      Wat ontzettend lief Martine, en mooi om te lezen dat onze ouders altijd blijven voortleven in ons. Dat troost. Veel liefs mateke! <3

  • Elise says:

    Hé Yasmina! Het lijkt of je even in mijn hoofd gekropen bent om mijn leven en gedachten van de laatste vier maanden neer te pennen. Bedankt voor dit! Als alle kleuren plots zwart lijken, grijp ik hier naar terug. Ik wens jullie alle sterkte voor wat volgt. En blijf die pannenkoeken eten, zelfs als ze al lang niet meer smaken. Dat ga ik ook doen. Liefs!

    • Yasmina says:

      Lieve Elise,

      Wat fijn om te lezen. Niet dat je ook door zo’n moeilijke tijd gaat, maar dat verdriet herkenbaar is, en zo af en toe een beetje deelbaar. Heel veel sterkte ook voor jou, en dank je voor je reactie. Die doet echt deugd. Veel liefs!

  • Yassie, gekke Belg, wat een mooie column.

    Weten dat je mama gaat sterven, is KUT IN DRUKLETTERS.
    Ze is ongetwijfeld heel fier dat je het talent hebt om dat zo raak in woorden te gieten. Dat je naar Den Haag trok omdat dat goed voelde. Dat je een contract bij de VRT hebt gekregen, door je openheid, je talent en ongetwijfeld ook je harde werk.

    Ik heb je nog nooit ontmoet, maar ik vind dat je pakkende dingen schrijft.
    Heel veel sterkte.

    • Yasmina says:

      Oooh, wat een heerlijke reactie. Dank je lieve Arkasha om een glimlach op mijn gezicht te toveren. Je woorden raken me diep en doen me zo ontzettend goed. Ik gahet nog vaak opnieuw lezen waarvoor eeuwig dank. Veel liefs! x

  • Lobke says:

    Lieve Yasmina,

    Ik wil je via deze weg heel veel moed wensen. Mijn vader stierf onlangs heel plots en heel onverwacht, op 5 weken tijd moesten we hem laten gaan. Maar wat er in die 5 weken is gebeurd, zal ik nooit vergeten. Eén van de laatste berichtjes die hij me stuurde was: “In jouw hart blijf ik leven Lobke, goed kijken, dat lukt!” En weet je wat lieve Yasmina? Hij zit voor altijd in mijn hart, nooit zal ik hem vergeten.
    Koester alle momenten die jullie samen nog hebben, zeg wat je wilt zeggen, maak foto’s en filmpjes en pak elkaar heel veel vast.
    Veel sterkte lieve meid!
    xxx

    • Yasmina says:

      Dag lieve Lobke,

      Wat een ongelofelijke schok moet dat zijn. Dank je om de moeite te nemen om iets te schrijven, dat doet me enorm veel deugd. Je weet tenslotte hoe het voelt. Vaak onwerkelijk ook. Ik ga jouw papa’s berichtje nog honderd keer lezen, want hij heeft zo gelijk. Heel veel liefs, en tot gauw lieve Lobke! Dikke kus x

  • Annick says:

    Lieve Yasmina, je kent me niet persoonlijk, maar ik ben een dorpsgenootje van jou. En dus ook van jouw mama. Dit nieuws raakt me enorm… Als tiener las ik haar boek ‘Vreemde grootmoeders’ en het heeft voor mij de deur naar een multiculturele wereld geopend. Onlangs zag ik haar nog in de bib en ik dacht:”Zou ik haar vertellen dat ik er zo van genoten heb?”, maar ik wilde haar niet storen. Bij deze, dankjewel, Mim, om de wereld rijker te maken met jouw boeken. Sterkte… X

    • Yasmina says:

      Lieve Annick,

      Ons moeke vertelde me onlangs over jouw reactie op Charlie. Ze was zo blij dat te lezen. Dus spreek haar volgende keer zeker aan. Je lieve woorden zijn alleszins goed aangekomen. Ook bij mij, waarvoor ontzettend dank je wel. Vele groetjes Annick, en geniet van die mooie, kleurrijke wereld!

  • VAN KEER MIM says:

    Lieve dochter,
    Heel lang geleden , toen je nog een klein Yasmientje was, vertelde je dat je me zou missen als ik dood ging.
    Maar je zei ook dat er iets van mijn liefde in jou verder zou leven, voor ALTIJD.
    Ben je dat vergeten, prinses?
    Je moeder
    Mim xxx

  • Mieke says:

    Veel moed! Neem haar stem op. Mijn moeder stierf heel onverwachts, te jong. En ik heb haar stem niet meer. Gewoon, mijn moeder die me dagelijks belde en dan (vaak in het antwoordapparaat zei), “hallo, het is mama. Niks speciaals..” Die zaken, ik wou dat ik ze nog had. Sterkte!

    • Yasmina says:

      Oooh Mieke, dat moet zo moeilijk zijn. Wat ontzettend lief en moedig van je om dit even met me te delen. Weet dat het als een grote pleister op mijn ziel is. En daar wil ik je heel hartelijk voor bedanken. Veel liefs Mieke!

  • Ann says:

    Veel sterkte Yasmina.

Yasmina El Messaoudi wilde als kind actrice worden in Hollywood maar werd uiteindelijk freelance radio- en tv-presentatrice. Onlangs liet ze carrière, man, huis en auto achter om een jaar koffie te serveren in Den Haag. Ze hoopt zo antwoorden te vinden op al haar thirty-somethingvragen. Of dat lukt lees je hier.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen