Elke maand maken we een portret van een vrouw die haar eigen zaak heeft opgestart. We vragen haar op de man af waarom ze de stap heeft gezet en hoe moeilijk het was. Deze week bezoek ik Lien Kockelbergh in haar woonst in Borgerhout, waar ze de gerechten bereidt voor haar cateringbedrijf Soekmekaar. Foto’s Katleen Gils
Lien biedt me een kopje koffie aan en toont me haar visitekaartjes en brochure. De kaartjes zijn gemaakt van gerecycleerd karton en er prijkt een goud leeuwtje op. “Dat heeft allemaal een betekenis”, zegt ze. Maar we beginnen bij het begin.
Hoe ben je begonnen met Soekmekaar?
“Met mijn cateringbedrijf ben ik pas in december gestart. Maar ik zit al 15 jaar in de horeca. In 2008 heb ik Brasserie Van Loock gerund, dat was echt fantastisch. Maar ik was toen zwanger en heb tot de laatste dag voor mijn bevalling gewerkt. Drie weken na de geboorte van mijn zoontje Luka stond ik al terug in de zaak. Dat kan bijna niet anders als zelfstandige. De papa van Luka, een Zuid-Afrikaan die ik in Kaapstad had ontmoet en mij gevolgd is naar België, zou voor ons zoontje zorgen. Hij vond dat geweldig maar ik moest lange dagen werken en ik zag mijn kind bijna nooit. Andere moeders vertelden over de band met hun baby’tje, maar ik voelde die nauwelijks. Na 1,5 jaar ben ik er dan ook mee gestopt en heb ik mijn aandelen verkocht. Toen zijn mijn vriend en ik ook uiteen gegaan.
In 2010 heb ik beslist om terug naar Zuid-Afrika te gaan. Ik had hier alles opgezegd, en net voor mijn vertrek ontmoette ik iemand die een filiaal had geopend in Kaapstad. Drie weken later stond ik te werken als sales executive in een transport bedrijf in Zuid-Afrika. Ik kende Kaapstad ondertussen wel goed want ik had er vroeger al een paar jaar gewoond. Maar de grap was dat de man die mij de job had voorgesteld, af en toe ook in Zuid-Afrika moest werken. En daar zijn we dan ook verliefd geworden op elkaar. We hebben 10 maanden met elkaar geskypt, want hij had een job in België en dan ben ik terug naar België gekomen voor de liefde van mijn leven. We gingen samen een restaurant beginnen hier, maar dat is helaas anders gelopen.
Ik probeer van elke reis nieuwe inspiratie voor kruiden of gerechten mee te brengen. Zo kan ik 1001 nieuwe combinaties blijven bedenken.
En op dat moment heb ik eigenlijk het concept van Soekmekaar uitgebouwd. Ik wilde een cateringbedrijf opstarten dat werkt met een buffetformule. Ik wilde vooral werken met gezonde, zuivere ingrediënten en verse producten, geïnspireerd door een keuken uit alle windstreken. Er is een ruime keuze voor vegetariërs en vb. glutenvrije en biologische formules kunnen op aanvraag zodat iedereen zijn goesting vindt. Alle gerechten vind je op de website (www.soekmekaar.be). Ik maak vooral lichte gerechten, geen dingen die zwaar op de maag liggen, maar die heilzaam zijn voor je lichaam en goed voor je lijn. Vandaar ook dat mijn kaartjes van gerecycleerd karton zijn. Ik hecht veel belang aan duurzaamheid en ecologie.
Ik probeer ook veel te leren over de eetcultuur in andere landen. Ik ben nu net terug van Maleisië en zo probeer ik van elke reis nieuwe inspiratie voor kruiden of gerechten mee te brengen. Zo kan ik 1001 nieuwe combinaties blijven bedenken.”
Je werkt vooral in de culturele sector?
“Ja. Ik doe vooral catering voor filmsets of fotoshoots. Toen de deal van samen met mijn (ex)vriend een restaurant beginnen afsprong, heb ik drie maanden de tijd genomen om voor mezelf te kunnen uitmaken hoe ik dit in mijn eentje kon realiseren. Heel mijn leven was veranderd, mijn woonplaats, mijn relatie, mijn werk, alles viel even stil. Hoe kon ik voor mezelf en mijn zoon iets creëren waardoor ik wel op reis kon blijven gaan en mijn eigen zelfstandigheid kon behouden?
Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in kunst en cultuur. En ik heb vroeger vaak in de modewereld gewerkt. Met dit idee kwamen al die werelden samen. Ik kom altijd terecht bij mensen die creatief bezig zijn, ik kom op verschillende plaatsen en de mensen daar staan ook open voor vernieuwende gerechten.
Mijn plan was om een jaar heel hard te werken en dan terug mijn eigen restaurant beginnen. Maar dat is allemaal een beetje sneller gegaan. Deze week neem ik een zaak over in Boechout. Ik wil het concept van Soekmekaar ook implementeren in de zaak. Vanaf volgende maand kan je ’s middags in het café-gedeelte genieten van een buffet, vlees vis of vegetarisch en ’s avonds in het restaurant eet je à la carte. Maar wel allemaal in de typische stijl van Soekmekaar, met zijn typische ingrediënten en verse kruiden.
Hoe ga je je horeca-job combineren met de opvoeding van je zoon?
Ik zorg dat ik uren werk die er voor zorgen dat ik mijn zoontje zelf naar school kan brengen en afhalen en heb een gerante in de zaak. Twee avonden in de week ga ik in het restaurant staan, dan heb ik opvang. Luka is dat echt gewoon. Van kinds af aan had Luka zijn matrasje en zijn dekentje. Toen ik met Luka in Afrika woonde, zat ik vaak met hem alleen thuis en toen liep ik de muren op. Voor mijn verjaardag had een vriendin van mij een matrasje gekocht met een dekentje en ze zei: “Vanaf nu ga jij mee met ons.” Wanneer ik ’s avonds bij vriendinnen op bezoek ging, wist hij dat hij in zijn eigen ‘bedje’ en dekentje had. En hij legde zich overall zonder problemen om te slapen. Hij is enorm gemakkelijk en sociaal op dat gebied.
Soekmekaar betekent letterlijk ‘op zoek gaan naar elkaar’. Omdat catering altijd een samenkomst betekent van verschillende mensen. Verschillende karakters en personen die elkaar ontmoeten.
Wat betekent Soekmekaar?
Soekmekaar is een Zuid-Afrikaans dorp. Het betekent letterlijk ‘op zoek gaan naar elkaar’. Tijdens de Apartheid werden de zwarten verdreven naar townships. Soekmekaar was een dorp dat tegen zo’n township gelegen was. Soekmekaar was blank en in het township woonden de zwarten. Toen in 1993 de Apartheid voorbij was, kwam blank en zwart terug bij mekaar. Er is een heel verhaal rond over op zoek gaan naar elkaar. Mekaar terug vinden.
Ik vond dat gepast voor mijn bedrijf. Omdat catering altijd een samenkomst betekent van verschillende mensen. Een feest of een event. Verschillende karakters en personen die elkaar ontmoeten. Eten blijft ook iets heel sociaal, zeker als je met een buffet werkt. Mensen moeten tussen en langs elkaar aanschuiven aan de tafel, ze vragen aan elkaar wat lekker is. Vandaar.
En het blijft mijn liefde voor Zuid-Afrika tonen. Ik ben teruggekomen omdat mijn lot dat zo beslist heeft, maar ik sta er toch nog vaak bij stil. Of ik nu ooit terug ga… (denkt na) Maar we hebben hier zoveel voordelen. Sociale zekerheid, familie… je kan hier op veel dingen terugvallen. In Kaapstad zijn die dingen er niet. Luka is er zwaar ziek geweest en dan kreeg ik een rekening in de bus van wel € 600. Ik verdiende wel goed toen, maar toch was het veel om alleen te dragen. Een struggle for life. Als je hier in België hard werkt, kan je zekere prioriteiten stellen voor jezelf. En mijn prioriteiten kon ik in Kaapstad in mijn eentje niet behalen. Ik droom er toch nog over om over enkele jaren terug te gaan. Eerst heel hard werken en dan terug naar Kaapstad als ik een goed gevulde spaarpot heb. Ik denk nog te vaak ‘wat ben ik hier aan het doen?’.
In Kaapstad ging ik ’s ochtends een half uurtje naar Green Market Square. Dan zat ik in de zon, ik las mijn krantje en ik had energie voor de rest van de dag.
Ik vind het wel knap dat jij dit allemaal alleen doet. Zoveel energie dat je hebt.
Oh, maar er zijn ook momenten dat ik klaag hoor. Nu gaat het goed met mij, maar je had me zes maanden geleden niet moeten komen interviewen (lacht). Sowieso is de zomer beter. Als de zon schijnt ben ik al 25% gelukkiger. Toen ik in Kaapstad zat begon mijn werkdag om acht uur. Ik zette Luka af om half acht en ging een half uurtje naar Green Market Square. Dan zat ik in de zon, ik las mijn krantje en ik had energie voor de rest van de dag. Hier kom je buiten in de kou en de wind en trek je je terug in je jas.
Er zijn moeilijke momenten, wanneer ik Luka ga halen van school en we allebei een mindere dag hebben gehad. En dat is soms even op de tanden bijten. Ik heb het geluk dat ik een job kan doen die ik écht graag doe. Ik denk dat het nog zwaarder is als je een job doet die je moet doen maar niet leuk vindt. Ik haal echt energie uit mijn werk. Sommige mensen vinden dit zwaar en vinden dat ik veel hooi op mijn vork neem, maar dat vind ik niet. Zet mij 5 of 8 uur achter een computer… it’s not working. Dus ik vind dit minder zwaar dan een kantoorjob (lacht).
Foto’s: Katleen Gils
Schrijf je reactie