Column

Moeder worden is leren loslaten

Moeder worden is leren loslaten

‘Moeder worden is leren loslaten’, zei een vriendin toen ik hoogzwanger bij haar op de bank zat. Ik keek haar wat meewarig aan. Ze onderbrak mijn enthousiaste verhaal over de nieuwe kleertjes van mijn dochter. Geel kruippakje met beige romper, broekje met grafische print, felgekleurd jurkje, bijpassende sokjes én vooral geen flets roze. Mijn idee over de kleerkast van mijn dochter was welomlijnd. Ik wist niet hoe zij eruitzag, maar wel welke kleertjes ze zou dragen. De koffer die klaarstond om naar het ziekenhuis te trekken was geordend per dag. De outfit waarin de naaste familie haar voor het eerst zou omarmen lag bovenaan. Dat spreekt voor zich. Ik zat op de bank van mijn vriendin en dacht: ‘Wat hebben die kleertjes nu te maken met loslaten?’.

Toen mijn dochter ter wereld kwam, werd mijn voorbereiding in de war gestuurd. De eerste dag thuis verliep al wanordelijk op kleedvlak. In mijn voor-moederlijke fantasieën lag mijn dochter lieflijk te slapen in een nieuwe pyjama. Lieflijk was ze, maar de slaaptenue beantwoordde minder aan mijn verwachting. Spuug maakt vlekken. Het vreet stoffen aan, maar liet ook mijn hart niet ongemoeid. Het leek alsof ik voortijdig mijn idee van de perfecte babykleding moest laten varen. Ossengalzeep was mijn redding. Ik moest haar liefdevol gekozen kleertjes alvast niet loslaten door de vlekken. Toch naderde het afscheid.

Ik omarm de vlekken op haar kleren. De zure geur is zoet geworden.

Tijd was de grootste dreiging. Mijn dochter groeit. Ze rekt en strekt zich de wereld in. Elke maand schudt ze als een kleine slang haar vorige huid af. Elke maand laat ze haar vorige gedaante achter zich. En de kleertjes volgden. Eerst wrong ik haar mollig buikje nog in het eerste rompertje. Toen dit onmogelijk werd, stopte ik de ossengalzeep ver weg. Nu omarm ik de vlekken op mijn dochters kleren. Vlekken herinneren me aan de baby die ze niet meer is. De zure geur is zoet geworden.

In Worn Worlds: Clothes, Mourning and the Life of Things schrijft Peter Stallybrass dat kledij van afwezige geliefden ons dicht bij hen brengt. Door een jurk aan te trekken van je overleden moeder voel je haar dichter dan ooit. Ze zit je letterlijk op de huid. Mijn dochter is er natuurlijk nog steeds, maar haar eerste levensweken zijn voor altijd voorbij. Tijd is onherroepelijk. Tijd doet loslaten. Genadeloos.

Terwijl ik de doos open die haar kleertjes zullen bewaren, bedenk ik dat afscheid nemen het zwaarst valt daar waar je de meeste controle uitoefent. Mijn vriendin had gelijk. Moeder worden is leren loslaten. Maar wanneer ik de harde vlekken streel op de zachte stof, wanneer ik de geur opsnuif, is zij daar weer. Pasgeboren en rozig, de eerste lach en de eerste rollende traan. Ik troost me met de gedachte dat er nog vele kleertjes zullen volgen die me een tijd doen voelen die niet meer is.

Schrijf je reactie

1 reactie

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen