Zelfs na 26 jaar in België stuit ik als Nederbelg nog dagelijks op cultuurverschillen. Wat een Nederbelg juist is? Volgens het Van Dale woordenboek “een Nederlander die in België woont, bv. om de Nederlandse vermogensbelasting te ontwijken”. Zo, die hebben we ook weer binnen. Nederbelgen komen voor in alle soorten en maten: van de ik-blijf-lekker-mezelf-Nederbelg tot de ik-pas-me-graag-aan-Nederbelg. Ik val onder de laatste categorie, maar dat aanpassen kent zijn grenzen en zorgt nog regelmatig voor grappige voorvallen.
Mijn vriend en ik zitten samen in de auto, onderweg naar een familiefeest van zijn kant. Of ik kan beter zeggen; mijn vriend zit in de auto, ik beweeg vooral nerveus en friemel voortdurend aan mijn haar. Een eerste bezoek aan mijn toekomstige schoonfamilie vind ik toch spannend. Een eerste indruk kun je per slot van rekening maar één keer maken, dus doe je het liefst meteen goed. Ik bereid mij daarom tot in de puntjes voor op dit bezoek. “Hoe heet je neef ook alweer? En hoort die bij de kant van je papa of je mama? Die had ook kinderen zeker, hè? Verdorie, ik ben zijn naam weer vergeten, zeg het nog eens?” Het feit dat mijn vriend sommige dingen zelf niet eens zeker weet en daar heel nonchalant over doet, maakt mij een nóg lastigere passagier. “Welke dingen mag ik wel zeggen en welke beter niet?” “Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg” antwoordt mijn vriend. Maar ja, wat is gewoon?
“Geef ik iedereen een hand of moet ik gelijk kussen? En hoe vaak dan?” Elk land heeft tenslotte andere omgangsregels op het vlak van groeten. Maar de uitleg die ik vervolgens van mijn vriend krijg over groeten op z’n Belgisch, maakt me er allesbehalve rustiger op.
De eerste regel zegt dat hoe beter je de persoon kent, hoe minder kussen je hem/haar geeft. Bij een eerste ontmoeting, op het moment dat je je nog allesbehalve comfortabel voelt, geef je dus meer kussen dan wanneer je die persoon spontaan al om de nek wil vliegen. Mocht je je nog niet ongemakkelijk voelen, dan gebeurt dat vanzelf bij het begroeten. Zéér logisch (ahum).
Gewoon door een simpele begroeting, kan de nicht van mijn vriend wel eens botox of een ooglidcorrectie overwegen.
Regel twee is zo mogelijk nog ingewikkelder. Hoe ouder de persoon, hoe meer kussen die verdient. Allemaal leuk en wel, maar niemand loopt rond met zijn/haar leeftijd op het voorhoofd gedrukt. Je kan hier dus flink de mist mee ingaan, als je de verkeerde keuze maakt. Stel je voor; de nicht van mijn vriend heeft mij al toegevoegd op Facebook, maar ik heb haar nog niet in levenden lijve ontmoet. We hebben wel al mini-conversaties gevoerd online en elkaars foto’s becommentarieerd. Als ik haar dan voor het eerst tegenkom op een familiefeest en ik kies voor de veilige meer-kussen-bij-een-eerste-ontmoeting-optie (regel één), kan zij zich ouder voelen dan gedacht, in de veronderstelling dat we elkaar ondertussen al beter hadden leren kennen (regel twee). Gewoon door een simpele begroeting, kan zij wel eens botox of een ooglidcorrectie overwegen. Zoiets wil ik toch niet op mijn geweten hebben!
Ik ben niet een hele grote fan van al dat gezoen en dacht op dat vlak dan ook geluk te hebben dat ik niet meer in Nederland (alias Het Land Der Zoenen) woon. In Nederland wordt iedereen die je kent – ik herhaal: iedereen –elke keer – ik herhaal: élke keer – gekust alsof er iets te vieren valt. Want drie kussen zijn standaard. Sommige mensen doorlopen het begroetingsstadium dan ook zo snel mogelijk, omdat ze er ondertussen een expert in zijn, of het net als ik nogal een gedoe vinden. Aan dat snelle kussen kleven overigens ook risico’s: als je tempo niet hoog genoeg ligt, kan het zijn dat je opeens in een overvolle woonkamer met een familielid staat te neuzen-neuzen. Een ontmoeting met vreemden verloopt in Nederland dan weer een pak minder – euhm – vreemd. Dan mag je gewoon in je comfortzone blijven, door de ander te begroeten met een handdruk. Wel een stevige graag, niet zo’n slap geval. Dank u. Wanneer die handenschuddende actie dan overgaat op een situatie met veel smakkerds, is dan weer een groot vraagteken in dit begroetingsmysterie.
Na het aanhoren van die regels ben ik er niet comfortabeler op geworden en vraag ik me hardop af waarom dat groeten toch zo complex in elkaar zit. Mijn vriend antwoordt “Je moet daar niet zoveel over nadenken en het moeilijker maken dan het is. Just go with the flow.” Ik zeg “Ja, het zal wel”, maar denk stiekem in mezelf “Pfff, weet je wat jij mag kussen…?”
Schrijf je reactie