“Ik heb het grootste deel van de wereld gezien. Met een minimum aan middelen”

Mariet heeft haar hele leven de wereld afgereisd. De windroos rond met als vaste compagnon haar groen rugzakje. Als activist en vrouw uit die periode had en heeft ze sterke overtuigingen. We interviewden haar in de lobby van een Brussels hotel. Op een steenworp van haar huidige uitvalsbasis.

Mariet heeft een ongetemde wilde ziel, eentje die nog niet thuishoort in het lichaam van een oudere vrouw. Een lijn trekken in wat ze zegt is niet makkelijk. Haar brein en gespreksdraad nemen een eigen vlucht. Eentje die zich uitstrekt over 82 boeiende levensjaren. “Eigenlijk heb ik al mijn dromen kunnen waarmaken. Ik heb het grootste deel van de wereld gezien. Met een minimum aan middelen. Te voet of met de fiets, want geld voor een auto hadden we niet, voor de trein kregen we het niet. En met een kaart van de jeugdherbergen. Mijn broer en ik. Het begon, zeventig jaar geleden, met Blankenberge, daarna gingen we naar het Groothertogdom, Luxemburg en zo steeds verder op expeditie. Van de Zuidpool, naar Machu Picchu, tot de piramides in Egypte. Overal waar ze ging, werd ze herinnerd, vertelt ze. “Die grote mond”. En haar sterke overtuigingen, natuurlijk.

“Merkel is een topvrouw met ballen, maar altijd in zo’n saai broekpak.”

“Met de Expo ’58 werkte ik als hostess in een inlichtingenkantoor. Zestien vrouwen waren er, de rest waren allemaal mannen. Dat deugt niet. Samenwerken is één ding. Foefelen een ander. Twee vrouwen raakten zwanger. Die meisjes verloren hun werk en werden thuis buiten gegooid, tenzij ze hun kind afstonden… Vrouwen werden toen en nu nog steeds niet eerlijk behandeld. Ze verdienen nog altijd minder dan mannen. Er zijn nog steeds te weinig vrouwen aan de macht. En diegene die de scepter zwaaien moeten zich mannelijk kleden en gedragen om serieus genomen te worden. Kijk maar naar Merkel. Een topvrouw met ballen, maar altijd in zo’n saai broekpak. Het klinkt misschien onnozel, maar het is het niet. De dingen zijn aan de beterhand, maar er moet nog meer hulp en openheid komen, want een groot deel van de vrouwen durft nog steeds niet uitkomen voor haar ideeën. Er is me destijds dikwijls gevraagd op de barricades te staan. Ik heb het nooit gedaan. Van binnenuit heb ik mijn steentje bijgedragen. Ik heb 26 jaar met mannen samengewerkt en stond er.”

Stilstaan of zitten doet ze vandaag ook niet. “Ik ben in het begin van het jaar naar Turkije geweest. Met mijn groen rugzakje. Mijn vaste compagnon. Dan nog twee weken naar de Azurenkust, een maand later voer ik met een cruise van Corfu naar Dubrovnik. Met stops in Albanië, daar wou ik al jaren heen. Daarna ging ik een vriendin bezoeken in Schotland. Mijn komst was aangekondigd. Maar ik kreeg geen antwoord. Ik ben toch maar gegaan. Bleek ze in het ziekenhuis te liggen met kanker. Uiteindelijk ben ik er vijf maanden gebleven.”

Het typeert haar. Een nomade in hart en nieren. Eentje met een eigen gedacht. Waar geen zeeën of kilometers tussen fietsen. Haar man is overleden, nu reist ze alleen. “Deed ik vroeger ook als hij geen goesting had, hoor.” Maar als ze over hem praat, wordt ze stil. “Ik krijg nog kippenvel als ik eraan denk. Misschien heb ik nog een onverwezenlijkte droom. Toen onze dochter klein was, zong mijn man altijd een liedje over Tahiti. Ik droom ervan haar daar mee naartoe te nemen. Maar het is te laat. Ik ben te oud. Alhoewel…”