“Mensen vooruit helpen, dat is een beetje een verslaving”

Miss Elli, wat doe jij eigenlijk allemaal?
“Ik organiseer Mamas Open Mic, dat is een Antwerps open podium voor mensen die met spoken word bezig zijn. Het is ook een kans voor jonge mensen om te leren organiseren: we bieden een talenttraject voor jonge artiesten die ervaring willen opdoen. Mamas Open Mic is een broeihaard. Het publiek en de deelnemers die wij aantrekken zijn heel divers. En dat is één van mijn doelen: de diverse samenleving vertalen naar het podium. Ik wil dat meer vrouwen en mensen van kleur kansen krijgen om te spelen, maar ook om te organiseren. Dat wordt vandaag vooral door mannen gedaan, ook in de slam poetry scene. Er moeten meer vrouwen dingen organiseren. Ik wil graag het goede voorbeeld geven.”

“Rauw talent is oprecht. In een maatschappij waar veel fake is, heeft dat een enorm grote waarde voor mij.”

Vraagt dat veel van jou?
“Mamas Open Mic loopt als een trein, we zijn er al zeven jaar mee bezig. Ik ken de structuren onderhand wel en betrek andere mensen in de organisatie. Wij zijn een team. Het is heel duidelijk voor mij waarom ik dit doe: talentontwikkeling bij anderen. Mijn andere projecten draaien daar ook rond: ik regisseer sinds kort live perfomances, ik werk mee aan nationale en internationale projecten, geef slam workshops, geef workshops om workshops te leren geven,… Ik wil mensen die niet vaak aan bod komen helpen om hun artistiek leven te veranderen. Daar krijg ik enorm veel energie van. Ik geloof in emancipatie via kunst. En ik treed zelf natuurlijk ook nog op.”

Dus je krijgt energie van mensen te helpen?
“Mensen vooruit helpen, dat is een beetje een verslaving. Als ik anderen zie shinen, dan voel ik me goed. Eigenlijk ben ik verslaafd aan het x-factor moment. Het moment dat je beseft dat de persoon die voor je staat een talent heeft voor iets. Rauw talent is oprecht. Het pakt je op de meest onverwachte momenten. In een maatschappij waar veel fake is, heeft dat een enorm grote waarde voor mij. Als je echtheid meemaakt, ga je vol energie terug naar huis. Op Mamas Open Mic voel ik me soms zo enthousiast, ik weet bijna geen blijf met mezelf (lacht).”

Je bent heel veel bezig met andere mensen. Hoe maak jij tijd voor jezelf?
“Tijd voor mezelf is voor mij heel simpel: ik sluit mij een paar dagen thuis op met zo weinig mogelijk communicatie met de buitenwereld. Dan doe ik echt absoluut niets. Dan beslis ik dat ik er voor niemand ben. Als je belt pak ik heel misschien op. Aan op café gaan of gaan feesten heb ik weinig behoefte. Mijn werk speelt zich al af in de café- en feestsfeer. Ik heb de luxe dat mijn collega’s ook vrienden zijn.”

“De sector waar ik in werk draait rond sociaal contact, altijd en overal. Soms geraakt die emmer vol, zeker na grote projecten.”

Wat bedoel je met niets doen?
“Series kijken, ijsberen en nadenken, schrijven, maskertjes doen, heel veel slapen, telefoons ontwijken (lacht). Vooral geen communicatie met andere mensen, buiten misschien familie of dichte vrienden. De sector waar ik in werk draait rond sociaal contact, altijd en overal. Soms geraakt die emmer vol, zeker na grote projecten. Dan kan ik van het ene extreme in het andere gaan: van te veel contact naar geen contact. Als ik op ben, ben ik op.”

Er is dus wel een limiet?
“Enkele jaren geleden had ik een burn-out waardoor ik 6 maanden niet buiten durfde en paniekaanvallen kreeg. Ik was te veel aan het doen, en had geen overzicht meer. De crash kwam vlak na de zomerperiode. Ik organiseerde twee avonden per week voor het programma van Zomer Van Antwerpen in de Zomerfabriek en speelde ook nog eens mee in de voorstelling Rumble in the Jungle vier keer per week. Ik besefte die zomer plots dat ik een artiest was geworden, terwijl ik een aantal jaren ervoor mij nooit in die rol had gezien. Mamas Open Mic was een succes, en ineens werd ik “de mama”, terwijl ik die plek gewoon had gecreëerd om zelf ook te kunnen spelen. Er waren interviews en artikels, en dat overkwam me allemaal op korte tijd. Terwijl ik me nog een beginneling voelde.”

Waren er mensen die je hielpen in die periode?
“Ik organiseerde alles alleen, en was nog niet zo goed in samenwerken. Tegen het einde van de zomer begon ik mij paniekerig te voelen. Ik begon erover te piekeren hoeveel mensen ik elke dag tegenkwam. Iedereen kende mij en mensen spraken mij constant aan. Op een gegeven moment herkende ik mensen niet meer. Ik wist niet meer wat ik de dag ervoor had gedaan. Mijn brein stopte met werken. Dan hoorde ik mensen dingen zeggen als “Hoezo je kent me niet, wij hebben gisteren nog een half uur gepraat.” Na die zomer ben ik op reis gegaan. Toen ik terug kwam ben ik ingestort: ik kon niets meer.”

“We zijn nu drie jaar verder. Ik heb het gevoel dat alle effecten van de burn-out nu pas weg zijn.”

Hoe ben je er uit gekomen?
“Mijn omgeving heeft lang van niets geweten. Velen dachten dat ik gewoon hun berichten expres negeerde. Ze vonden me laf. Ze wisten niet hoe slecht ik me voelde. Seckou, een bevriende rapper en woordkunstenaar, heeft toen de organisatie van Mamas Open Mic overgenomen, samen met een team van bevriende poëten.  Zij wilden niet dat het zou stoppen. Daar heb ik me aan opgetrokken, dat die avond er wel degelijk toe deed. Stilletjes aan begon ik terug op te treden hier en daar. Na een tijdje begon ik terug Mamas Open Mic te organiseren. We zijn nu drie jaar verder. Ik heb het gevoel dat alle effecten van de burn-out nu pas weg zijn. Het heeft mijn leven helemaal veranderd. Als ik nu wil chillen, dan ga ik chillen, punt aan de lijn. Mijn geluk gaat voor, ik moet zorgen voor mijzelf. Mijn grenzen zijn veel duidelijker, op alle vlakken.”

Heb je veel slaap nodig?
“Ik slaap ’s nachts niet zo goed. Meestal ga ik tegen 2 à 3 uur slapen. Je bent na een optreden pas altijd thuis tegen middernacht of 1 uur. Die adrenaline van op een podium te staan moet er dan nog uit. Ik kan niet meteen gaan slapen, en ik slaap dan ook slecht van de opwinding. Ook als er grote optredens aankomen kan ik in de aanloop niet zo goed slapen.”

“Als ik geconfronteerd word met racisme, kan dat mij enorm motiveren om de dingen die ik organiseer zo divers mogelijk te maken.”

Wat vreet bij jou energie?
“Moeilijke samenwerkingen, nieuws, onrechtvaardigheid, straffeloosheid, opdrachten waar ik me niet goed bij voel. Artiest zijn brengt heel veel mee. Het is heel publiek. Je meet je ook automatisch met de andere artiesten. Jouw successen kunnen een doorn in het oog zijn van een bevriende artiest, of omgekeerd. Maar je mag niet in die jaloezie blijven hangen, alhoewel dat heel menselijk is. Moslims hebben daar een mooie uitdrukking voor: tbarke Allah. Je zegt dan bijvoorbeeld: “Wauw, dat meisje heeft mooi haar, tbarke Allah.” Wat zoveel wil zeggen als God zegen haar, maar bescherm haar ook tegen mijn jaloezie. Dat concept probeer ik te onthouden, want jaloezie vergt veel energie, ook onbewust.”

Van welke mensen krijg jij energie?
“Van mensen met wie ik een creatieve sessie kan hebben. Is het om te schrijven, op te treden, te lachen… Een positieve creatieve energie, dat is heerlijk. Ik kan er wel niet van slapen (lacht). Maar wat me ook enorm veel energie geeft is racisme.”

Racisme?
“Ja. Uit recente ervaringen heb ik persoonlijk ondervonden dat racisme en seksisme te vaak onbestraft blijven, dat er niet genoeg algemene verontwaardiging is. Gevaarlijk gedrag blijft zonder gevolgen. Dat wil ik niet toelaten, het motiveert mij om de dingen die ik organiseer zo divers mogelijk te maken, om een veilige plek te creëeren waar racisme en seksisme niet toegelaten zijn. Ik krijg er een rebelse energie van. Ik weet niet hoe gezond die is voor mij, maar ik zet die energie gewoon in.”

Lees hier de hele energiereeks