Getuigenis

Ongewenst ouderloos

Vorig jaar las ik op Moederdag een artikel over vrouwen die ongewenst kinderloos zijn en daar elke Moederdag aan herinnerd worden. Dat artikel sneed recht door mijn hart. Ik ben namelijk, net als ontelbare andere kinderen, ongewenst ouderloos. Mijn moeder verliet ons toen ik vijf jaar oud was. En ook al heb ik een geweldige vader, dat verlies doet nog steeds pijn. Jaren voelde ik me waardeloos omdat zij koos voor een ander leven. Het missen van een ouder wordt zwaar onderschat, zeker als je er nog één hebt, zoals ik. Ik vond drie moedige jonge mensen die hun verhaal wilden delen. Tekst: Sofie Mertens

Annika (23)- verloor haar papa toen ze acht jaar oud was

“Mijn moeder zei altijd dat mijn papa in het ziekenhuis was gestorven, daarom was ik lang kwaad op dat ziekenhuis. Later leerde ik dat mijn papa ziek was in zijn hoofd en zelfmoord had gepleegd.

“Nu ik erop terugkijk, ben ik blij dat mijn moeder me het pas later vertelde. Ze wilde mij beschermen. Ik heb nooit gemerkt dat mijn vader ziek was, waardoor ik enkel goede herinneringen aan hem heb. Zo hielden we allebei van vliegtuigen en gingen we vaak samen naar Deurne om daar pannenkoeken te eten en vliegtuigen te spotten. Anderzijds kwam het verlies zo plots. Hij heeft nooit een brief geschreven of afscheid genomen.

“Ik heb veel fases doorlopen: woede, schaamte, verdriet… ik heb het allemaal gevoeld. Via mijn studie kom ik veel in aanraking met mensen die depressief zijn. Dat helpt me, om de zelfmoord van mijn vader te kunnen plaatsen en mijn woede opzij te zetten. Soms zeggen mensen tegen me dat zelfmoord plegen laf is. Ik probeer dan uit te leggen hoe een depressie werkt, wat iemand kan aanzetten tot zo’n daad. Mijn jongere broer is helaas nog niet zover. Hij is boos, heeft nog erg het gevoel dat papa ons in de steek heeft gelaten.

Ik wilde zo graag gehoord worden. Achteraf bekeken was het een hulpkreet waar niemand naar kon luisteren.

“Door een ongeval heeft mijn mama een hersenletsel, wat haar apathisch maakt. Praten over haar gevoelens doet ze niet graag, ze heeft er gewoon geen behoefte aan. Ik ben heel anders: als ik iets voel, moet ik het kunnen uiten. Daardoor kon ik lange tijd bij niemand terecht. Mijn broer was te kwaad, mijn mama was apathisch en mijn grootmoeder zei enkel dat ik lief moest zijn voor mama. Ook bij mijn vrienden kon ik niet altijd terecht, ze wisten niet hoe het voelt om een ouder kwijt te zijn. Dus uitte ik het door een grote mond op te zetten op school. Ik wilde zo graag gehoord worden. Achteraf bekeken was het een hulpkreet waar niemand naar kon luisteren. Want op school begreep niemand waarom ik zo vervelend was. Ik werd bekeken als ‘dat meisje waarvan de papa zelfmoord pleegde’ en dat wilde ik niet. Ik ben Annika, een persoon met een eigen leven. Medelijden was het laatste wat ik wilde, ik had vooral een luisterend oor nodig.

“Het gaat veel beter nu mijn mama een nieuwe vriend heeft. Ik mag hem graag, hij is een soort tweede vader voor me. Vroeger voelde ik de druk om het gezin bij elkaar te houden. Nu mijn moeder gelukkig is, heb ik weer de kans om jong te zijn.”

beertjes2

Amanda (24) werd in de steek gelaten door haar beide ouders

“Ik was elf toen mijn vader me verliet, twee jaar later verhuisde mijn moeder naar het buitenland. Vanaf dat moment stond ik er alleen voor. Ik kwam in verschillende pleeggezinnen terecht, het ene beter dan het andere. Op mijn zeventiende zette mijn pleeggezin me op straat, ze waren me beu. Ik wist niet wat ik moest doen, ik moest mijn middelbaar nog afmaken en ik was plots dakloos. Mijn nonkel vroeg me of ik bij hem wilde komen wonen, maar hij had terminale longkanker en had niet lang meer te leven. Ik wilde niet bij hem blijven. Uiteindelijk kon ik bij mijn vriend gaan wonen.

“Ik heb mijn vader nog een paar keer gezien, één keer bij de begrafenis van mijn nicht, ze had zelfmoord gepleegd. Toen hij me zag nam hij me stevig vast en zei “Ik hoop dat jij dit nooit doet”. Dat vond ik zo gek, mijn schoonzus antwoordde in mijn plek: “Als ze het zou doen, wiens schuld zou het zijn dan?” Daar had hij geen antwoord op.

“Hij trok weer naar het buitenland en kwam nog één keer terug voor het huwelijk van mijn neef. Ik keek er tegenop om hem weer te zien. Het was bevreemdend, mijn vader is 73 jaar oud, dus zijn geheugen gaat erop achteruit. Hij heeft me een keer thuis opgezocht en toen zei hij me dat de hele situatie eigenlijk mijn schuld was. Dat was pijnlijk, want ik was maar een kind toen mijn ouders uit elkaar gingen.

Als de twee belangrijkste personen in je leven je verlaten, tekent dat je voor de rest van je leven. Ik heb veel moeite om mensen te vertrouwen en om liefde te geven.

“Toen ik elf was kreeg ik de keuze: meegaan met mijn vader naar het buitenland, ver weg van alles wat ik kende, of mee met mijn moeder. Ik koos voor mijn vader. De cultuurshock was groot en mijn vader bleek niet voor me te kunnen zorgen. Hij was bijna nooit thuis en er was bijna niets om te eten. Ik heb vaak op de stoep gezeten in de kou, wachtend tot hij thuis kwam. Als ik kleren nodig had ging hij naar het stort en zocht in zakken naar draagbare dingen. Liefde en affectie gaf hij niet.

“Ik mocht soms bij de buurvrouw binnen wachten of ze gaf me te eten. Daar ben ik haar dankbaar voor. Ik heb haar gevraagd waarom ze me niet weg heeft gehaald bij mijn vader, ze wist toch hoe hij was? Ze antwoordde dat iedereen het wel wist, maar dat niemand durfde ingrijpen omdat hij me niet fysiek mishandelde. Dan kan je beter bij je eigen familie opgroeien dan bij vreemden, redeneerde men. Mensen snappen echt niet wat verwaarlozing met een kind doet.

“Als de twee belangrijkste personen in je leven je verlaten, tekent dat je voor de rest van je leven. Ik heb veel moeite om mensen te vertrouwen en om liefde te geven. Mijn vriend weet dat ik hem graag zie, maar het uitdrukken is moeilijk. Hij heeft gelukkig veel geduld met me. We zijn ondertussen 5 jaar samen en hij is de enige constante in mijn leven.

“Wat ik heb meegemaakt heeft me ook gesterkt. Ik ben heel zelfstandig en onafhankelijk. Het is een mes dat langs twee kanten snijdt.

“Als er iets is dat ik aan mijn vader zou willen vragen dan is het: waarom? Aan mijn moeder durf ik dat niet vragen, hoe gek het ook klinkt. Ik haat haar niet en op haar eigen manier is ze er wel een beetje geweest. Niet fysiek of financieel, maar toch. Een band met mijn ouders zal ik nooit hebben, dat wil ik ook niet. Ik probeer elke dag mijn best te doen om gelukkig te zijn en om te gaan met mijn verleden. Ik ben trots op wat ik tot hiertoe bereikt heb en heb nog grote dromen voor mezelf.”

beertjes

Jeremy (23) verloor zijn vader aan kanker

“In 2012 viel mijn vader flauw. Hij werd naar het ziekenhuis gebracht en daar stelde artsen vast dat er ‘iets’ was met zijn hoofd. Het bleek een vrij grote tumor te zijn, die er al een tijdje zat. Door de tumor had hij last van geheugenverlies. Zijn spraakvermogen ging erop achteruit. Vijftien maanden lang was zijn toestand erg onstabiel. Mijn vader was altijd een sterke, struise man. Een grapjas, de clown van de groep. Het deed me pijn hem zo achteruit te zien gaan.

“Mijn vader woonde in Frankrijk dus ik kon er niet altijd voor hem zijn. Ik studeerde nog en hij wilde dat ik mijn eigen leven behield. Dat was heel dubbel. Ik ben erg dankbaar dat hij bij mijn grootouders kon verblijven, die voor hem zorgden. Want wat was hij ongelooflijk koppig. Terwijl hij ziek was bleef hij dingen ondernemen. Zo heeft hij een serieuze wonde aan zijn been opgelopen, waardoor de chemo moest worden stopgezet. Daarna begon hij echt af te takelen.

“Mijn grootmoeder belde me om te zeggen dat mijn vader in coma lag. Ik ben niet de hele tijd in het ziekenhuis gebleven. Ik wilde me hem zo niet herinneren. Iedereen was zo verdrietig en ik kon het niet aan.

De dood van mijn vader heeft me gepusht om alles uit het leven te halen. Ik weet dat het zomaar voorbij kan zijn.

“Via een sms van een vriend vernam ik dat mijn vader overleden was. Alles viel stil op dat moment. Ergens was ik opgelucht omdat hij geen pijn meer had. Maar afscheid nemen wilde ik niet, ik was er zo kapot van.

“Ondertussen is het bijna drie jaar geleden dat hij op zijn 48e overleed. Natuurlijk wist ik dat het leven ooit eindigt, maar ik had graag meer tijd met hem gehad. En mijn grootmoeder heeft haar kind moeten begraven, dat zou geen enkele ouder moeten meemaken.

“Papa heeft me nooit zien autorijden, we hebben nooit samen trips door Frankrijk kunnen maken. Ondertussen heb ik een eigen zaak, ook dat heeft hij gemist. Wanneer ik kinderen heb, zal hij ze niet kennen. Ik probeer er niet teveel bij stil te staan, maar het heeft me wel gepusht om alles uit het leven te halen. Het klinkt cliché, maar ik weet dat het zomaar voorbij kan zijn.”

sofieSofie Mertens is 23 jaar, studente journalistiek, zoekend naar een job en verslaafd aan brie.

 

 

 

Foto’s: Istock

Schrijf je reactie

1 reactie

Charlie geeft regelmatig het woord aan mensen die - net als wij - geen blad voor de mond nemen.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen