Column

Over goeie voornemens

Over goeie voornemens

Toen ik mama ging worden, keek ik uit naar de speciale dagen. Kerstmis, Sinterklaas, moederdag, pasen, verjaardagen… Het eten dat erbij hoort, de scene-setting, de gebruiken… Ik nam me voor de beste herinneringen te bouwen. Een weergaloze boom, versierd tijdens het luisteren naar kerstplaten, met de geur van verse cake en chocolademelk. Een luisterrijke paastafel in pastel, met zelfgebakken hazenbroodjes en een eierzoektocht met handbeschilderde eitjes en ingenieuze verstopplaatsen. Zelfgebakken taarten onder vlaggetjes en gezang. Sinterklaas zou ons huis niet stilletjes voorbijgaan, maar een explosie van speelgoed en snoepgoed achterlaten. Toeters, bellen, perfectie. De foto’s fantastisch, alles en iedereen stralend. Nostalgie in de maak. Een album van de perfecte jeugd.

Wist ik veel. Ik had er geen flauw idee van hoe zwaar het zou zijn om elke dag eten op tafel te krijgen met een baby, laat staan meerdere gangen. Dankbaar aanvaardde ik kraamkost en hulp, en stond wezenloos met mijn armen vol kind en liefde naar het huishouden te kijken. Het bleek een raadsel wanneer ik dan exact al dat werk moest doen. ’s Nachts? Tussen het voeden en de kleine coma-slaapjes? Het mooie servies bleef in de kast, en tijdens de eerste kerst van zoonlief, die toen een maand oud was, zat ik in een trui vol kots, melk en onduidelijke andere substanties in de zetel.

“Tijdens de eerste kerst van zoonlief zat ik in een trui vol kots, melk en onduidelijke andere substanties in de zetel.”

Bijpassende outfits, dat wel, maar niet helemaal zoals ik het gepland had. Het huis – wederom in thema – een stal. Cadeautjes waren we vergeten, dus schonken we elkaar de mooiste lach bij ons eigen boorling. Ook de Sint was eerder die maand niet geweest, en niet enkel omdat de kleine nog geen schoentjes had. Op zijn eerste verjaardag kreeg ons kindje een kaarsje op een sandwich, in plaats van een zelf versierde pinterestwaardige taart. Dat hij dol is op sandwichen, sinds de bakkersvrouw hem er één met een grote glimlach aanbood, leek me belangrijker dan het perfecte plaatje. En ik kocht kant-en-klare chocomousse voor de gasten.

Nu ik op het eerste jaar terugkijk, besef ik dat ik dat eigenlijk niet eens erg vind. Het mooist waren niet de grootse momenten, maar de kleine rituelen, die het alledaagse vieren. Steeds hetzelfde liedje zingen als we terugkwamen van onze wandeling, de kleertjes voor de volgende dag klaarleggen op het verzorgingskussen. Het afluisteren van gesprekjes tussen vader en zoon door de babyfoon, wéér dierengeluiden nadoen (en de perfectionist in mezelf ’s avonds zien opzoeken welk geluid een giraf maakt, of een panda). Zijn blik in het dagelijkse badje, samen onze tong uitsteken, zingen voor het slapengaan, zijn handjes die mijn arm aaien tijdens de borstvoeding.

“Ik heb het losgelaten, mijn pogingen om De Perfecte Momenten bijeen te knutselen.”

En zo rijgen de bijzondere banaliteiten zich aan elkaar, zonder dat ze filmisch zijn, uitzonderlijk of fotoalbumwaardig. Ik heb het losgelaten, mijn pogingen om De Perfecte Momenten bijeen te knutselen. Het gewone is nu doordrenkt van liefde en betekenis. Verwondering en schoonheid laten zich niet tegenhouden door slapeloze nachten en drukte. Uiteindelijk is het dat, waar ik zwanger naar verlangde. Geluk. En dat blijkt iets te zijn dat naar binnen sluipt, zich nestelt in de chaos van het alledaagse. Het behoeft geen orde en organisatie. Een meevaller, want daar heb ik de tijd en de energie niet voor.

Dus is dat mijn voornemen, voor 2019. In plaats van de rode loper uit te rollen, een fanfare te huren en het geluk in een glitterjurk aan de voordeur op te wachten met hors d’oeuvres, laat ik de deur op een kiertje, terwijl ik warm, binnen op het tapijt met mijn zoontje speel. Ik ben er zeker van dat het geluk zijn weg naar binnen weet te vinden, om zich te vleien tussen de soep en de patatten.

Foto: Sarah Van Looy

Schrijf je reactie

1 reactie

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen