Column

Te veel nadenken maakt je niet gelukkig

Te veel nadenken maakt je niet gelukkig

Er is niets dat je humeur zo grondig verpest als wanneer je simpelweg te veel nadenkt, schrijft redacteur Stijn De Wandeleer. Van het overdenken van gênante situaties tot het piekeren over carrièrekeuzes: wat als het nooit echt rustig is in je hoofd?

Laat ik deze column maar beginnen met een bekentenis: ik heb een pak langer nagedacht over het schrijven van deze tekst dan dat ik mijn vingers effectief over het klavier heb gejaagd. Dat mag je gerust ironisch vinden. Ik denk nu eenmaal lang en hard na over zowat alles dat ik doe. Mentale topsport voor gevorderden, zo je wil.

Voor wie nog steeds in de waan is dat het goed is om veel na te denken: dat is het niet als je het op de foute manier doet. Het hoeft geen betoog dat het oprakelen van doemscenario’s – het tegenkomen van de verkeerde mensen wanneer je nog vlug-vlug naar de supermarkt trekt voor enkele pakken chips of het inbeelden van gênante situaties nog voor ze zich voordoen – niet echt helpen.

“Als kind maakte het veelvuldige nadenken me een buitenbeentje, vandaag maakt het me vooral ongelukkig.”

Mijn gedachten en ik zijn al van jongs af aan verwikkeld in een ware haat-liefdesverhouding. Middagpauzes spendeerde ik regelmatig op een bank, mijn knieën opgetrokken tot tegen mijn borstkas als ware het een menselijk schild, de rits van mijn jas dichtgezipt tot net boven mijn hoofd zodat enkel wat plukjes haar mijn aanwezigheid verraadden. Het uit jasstof opgebouwde pantser was een plek waar ik ongestoord aan denken kon doen. Ik kon er langzaamaan uitpluizen wat er zich in mijn tienerhoofd afspeelde. Mijn gedachten heb ik steevast interessanter gevonden dan het hondsdolle achter-een-bal-aanlopen waar mijn leeftijdsgenoten zich mee bezighielden, al heeft mijn bedenkelijke uithoudingsvermogen daar wellicht ook iets mee te maken.

Als kind maakte dat veelvuldige nadenken me een buitenbeentje, vandaag maakt het me vooral ongelukkig. Ik heb nochtans meer dan voldoende om me over in de handen te wrijven: een geweldige job, interessante vrienden en een fantastisch lief. Maar als ik mijn hoofd de ruimte geef om al die zaken van heel dichtbij te dissecteren, vind ik hoe dan ook iets om – gelukkig enkel figuurlijk – over te struikelen.

Van je relatie en de vriendschappen die je doorheen de jaren bent kwijtgespeeld tot de bedenkelijke carrièrekeuzes die je maakte: mijn hoofd biedt nog steeds ontsnappingsroutes als het in de echte wereld te intens dreigt te worden, maar het is ook de plek waar ik gemakkelijke dingen nodeloos moeilijk maak.

Het is bovendien niet eenvoudig om die voortdurende maalstroom van gedachten een halt toe te roepen. Als ik ’s avonds in bed lig maar evenwel wanneer ik mijn boodschappen Tetris-gewijs op de loopband probeer te puzzelen: echt rustig is het in mijn hoofd nauwelijks. Ik bouw er dingen op om ze daarna weer te slopen.

“Echt rustig is het in mijn hoofd nauwelijks. Ik bouw er dingen op om ze daarna weer te slopen.”

Het is een bezigheid die ik doorheen de jaren tot een ware raison d’être heb weten puren. Mijn grote talent heeft er immers voor gezorgd dat ik niet meer op skivakantie kan gaan zonder extreem gedeprimeerd te geraken over de toestand van het klimaat en dat ik al precies weet hoe de playlist voor mijn begrafenis zal klinken.

Hoe ik precies met mijn voortdurende gepieker moet omgaan, heb ik nog niet volledig onder de knie. Een overvolle agenda die maar weinig ruimte overlaat voor overpeinzingen lijkt te helpen. Maar de waarheid is ook dat ik nog geen blijvende manier heb gevonden om het voortdurende wikken en wegen te stoppen. Daar moet ik dus, ik zal het maar schrijven, nog eens over nadenken.

Ignorance mag dan wel bliss wezen, waar het in essentie op neerkomt wist Jonathan Safran Foer waarschijnlijk nog het best te verwoorden: ‘I think and think and think. I’ve thought myself out of happiness one million times, but never once into it.

 

Illustratie: Valérie Van Den Eynden

Schrijf je reactie

7 reacties
  • nele says:

    Ik herken het bij mijn vriend… ik let in het vervolg op als ik zeg dat hij ‘gewoon’ moet stoppen met piekeren. thanks vr je verhaal!

  • juve says:

    Leestip: “10% happier. How I Tamed the Voice in My Head, Reduced Stress Without Losing My Edge, and Found Self-Help That Actually Works–A True Story” van DAN HARRIS.

  • Kim says:

    Hey Stijn,

    Ik vind deze zeer herkenbaar! Merci voor het schrijven en denk maar niet teveel na over Rembrand z’n reactie :p

    Soms doet het gewoon deugd om te lezen dat ik daar niet alleen in ben.
    Ondanks dat ik ook verwend, geliefd en blessed ben, de denkmodus staat hier ook veel te vaak aan.

    Groetjes
    Kim

  • Alysa says:

    Nou, misschien moet je ’s avonds, bv. of op een ander moment wanneer de kans ’t grootst is om eens rustig alleen te zijn eens aan zelfhypnose doen, wat bij mij helpt is simpelweg in gedachten traag van 50 naar 0 te tellen met telkens ’t woordje ‘relax’ ertussen!
    Of wat ik tegenwoordig ’t meest doe gewoon trachten te ontspannen aan niet te veel dwingende gedachten te denken!

  • Rembrand says:

    Misschien had je wat langer moeten nadenken over je collumn voor je deze schreef. Oersaai, onwaarschijnlijk oppervlakkig, valse nederigheid vol stiekeme trots.

Stijn zweeft ergens tussen fictie en realiteit. Hij studeerde net af als journalist en kan het pennen maar niet laten. Schreef ondermeer Pulitzerwaardige stukken op bierviltjes, de krant van gisteren en in de notitieblok van zijn smartphone, maar wacht desondanks nog steeds op de grote doorbraak. Minder naarstig in het water geven van de planten.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen