De Regina George in elk van ons

Van Sneeuwwitjes stiefmoeder tot Regina George uit Mean Girls, van Marianne uit Thuis tot Sue Sylvester uit Glee. Gemene fictionele vrouwen spreken tot de verbeelding. Ze kunnen de wereld aan, zijn dominant tegen alle verwachtingen in en zien er nog eens stralend uit – Ja, ook Sue, ik wil nog steeds haar Adidas-trouwjurk. Geen wonder dat de gays hen zo adoreren.

Toen ik mij in het middelbaar moest verweren tegen bullebakken, maakte ik handig gebruik van mijn venijnige tong. De Regina Georges en Mariannes uit deze wereld waren handige voorbeelden. Mannelijke krengen kende ik niet, ik moest energie putten uit de fictionele vrouwen uit mijn wereld. Uit gebrek aan schouders en algemene carrure. Het werkte. Later dacht ik dat ik een kreng moest zijn om cool te zijn, dat enkel gemene wijven ontzag inboezemden.

“Rad van tong zijn is al even gay als de finale van het Eurovisiesongfestival.”

Ik gunde niemand een aardige blik, met mijn al te diepe v-nekje en architecturale kapseltje. De ander was altijd het enige gespreksonderwerp. Dat ging zo door tot diep in de universiteit. Meer nog, het was gangbaar bij zo velen. We roddelden, controleerden elkaar, hielden elkaar precies onder de knoet. Alsof we nog steeds in het middelbaar zaten, maar dan met bankrekeningen.

Ik snap het wel, kattig zijn is leuk. Meer zelfs, het is een essentieel onderdeel van gay culture. Van Oscar Wilde tot Dorien Corey in Paris is Burning, rad van tong zijn is al even gay als de finale van het Eurovisiesongfestival. 

In zijn stuk ‘What was Gay?’ noemt de Amerikaanse journalist Steven Lowder het  Queenliness. Een soort ingebakken superioriteitsgevoel dat voortkomt uit een ondergeschikte, marginale rol. Als je noodgedwongen van buitenaf naar de mainstream kijkt, dan kijk je vanop een hogere afstand.

“To my mind, achieving queendom is akin to reaching a state of enlightenment: Once you’ve mastered society’s operational codes through cruising and recognized that everyone is doing drag whether they like it or not, it’s hard to continue to take the whole thing very seriously”, zo schrijft Steven Lowder.

“Gemeen zijn is een kunst waarmee je spaarzaam moet omgaan.”

Maar dat soort kattigheid is wel wat anders dan de gemene blikken die we soms naar elkaar gooien. Er is meer nodig dan twee keer naar een aflevering van RuPaul’s Drag Race kijken eer je shade begrijpt, girl.

Eerder dan een welgemanicuurde dragqueen lijken we soms in Vlaanderen nog het meest op Daffyd Thomas, the only gay in the village. Daffyd is de mean gay die het niet kan verkroppen dat er andere homo’s bestaan.

Nee, je bent niet Karen Walker en al zeker niet Bianca Del Rio. Gemeen zijn is een kunst waarmee je spaarzaam moet omgaan. Bewaar het voor je beste vrienden. Wees toch gewoon aardig, verwelkomend, nieuwsgierig naar elkaar.