Column

Laten we allemaal stoppen met slow dumpen

Laten we allemaal stoppen met slow dumpen

Er zijn veel dingen die ik de wereld uit zou willen helpen in 2016. Klimaatverandering, partnergeweld en mijn fietswrak dat aan een lantaarnpaal staat te verroesten, bijvoorbeeld. Maar laat ik met slow dumping beginnen.

Soms weet je tijdens een eerste date dat er geen tweede zal volgen en laat je allebei niets meer horen. Prima. Maar wat is de deal met wekenlang daten, elkaars vrienden ontmoeten en op gezette tijden bij elkaar inchecken… om dan onaangekondigd van de aardbodem te verdwijnen?

Een lesje datingethiek: geconfronteerd worden met een muur van stilte doet meer pijn dan een directe afwijzing. Iemand die elk moedervlekje op je lichaam kent langzaam doodzwijgen, is een datingmisdaad. Bovendien is er geen excuus. Het is 2016. In 2013 hadden al 6 van de 7 miljard aardbewoners een mobiele telefoon.

Kunnen we afspreken dat we allemaal volwassen zijn en het gewoon uitmaken met een gesprek of, als het echt moet, een sms?

Het gebeurt namelijk te vaak. Al mijn vrienden kennen het en ook ik bleef niet gespaard. Veel hippe langzame fenomenen, zoals slow food en slow fashion, zijn positief. Maar let me tell you, slow dumping hoort in dat rijtje niet thuis.

Veel hippe langzame fenomenen, zoals slow food en slow fashion, zijn positief. Slow dumping hoort in dat rijtje niet thuis.

Het ergste geval dat mij overkwam, was toen ik een operatie onderging. Ik kreeg berichtjes van iedereen tot de buurman z’n kat aan toe. De man waarmee ik al tijden aan het daten was, bleek zich als enige niet af te vragen of ik nog leefde.

Na een week informeerde ik hem zelf maar dat ik na complicaties nog steeds in het ziekenhuis lag. Tegenwoordig zijn we gewoon vrienden, wat voor iedereen beter is.

Sindsdien ben ik bijzonder beducht voor slow dumping.

Ik ontmoette iemand die me totaal geen slow dumper leek, want altijd direct en nooit spaarzaam in zijn communicatie. Na enkele dates stuurde hij me zelfs ongevraagd zijn agenda door, zodat we een paar weken vooruit konden plannen. Als immer volgeboekte workaholic ging mijn hart sneller kloppen. Zijn ogen waren ook nog eens mooi groen.

Tegen zijn gewoonte in liet hij plots een paar dagen niets meer horen. Eerst maakte ik mij geen zorgen, maar met elke contactloze dag groeide de onzekerheid.

De twijfel knaagde een gat in mijn lijf. Maakte ik teveel slechte grappen in zijn bijzijn? Had hij ontdekt dat ik wel eens chips eet in bed?

Terwijl mijn telefoon naast me lag uit te blinken in stilzwijgen, knaagde de twijfel een gat in mijn lijf. Maakte ik teveel slechte grappen in zijn bijzijn? Had hij ontdekt dat ik wel eens chips eet in bed? Had hij een ander? Of zou ik door noodlottig technisch falen een berichtje hebben gemist?

Ik kon hem natuurlijk zelf vragen wat er scheelde. Bovendien was ik hem nog geld schuldig voor een etentje dat hij had betaald. Maar ik durfde niet.

Ik besloot mezelf nuttig te maken en schreef een standaard afwijstekst die ik wilde mailen naar alle mij bekende slow dumpers in de wereld, met als onderwerp “Slow dumpen is zo 2015! Dit is een template voor als je weer iemand afwijst (wel even personaliseren, en inkorten als je via sms communiceert).”

“Hoi [naam], ik vind het niet gemakkelijk dit te schrijven, maar ik geloof in eerlijkheid en duidelijkheid. We hebben het leuk gehad met elkaar, de afgelopen weken. Zelden zo gelachen als toen jij een luide gil gaf in de boekenwinkel omdat ik een koude hand onder je jas stak. En fijn om samen te zijn met iemand die beter kan koken dan ik. Toch lijkt het me beter ermee te stoppen [optioneel: voeg eerlijke of oneerlijke reden in]. Ik hoop dat het je goed gaat, dat meen ik, en dat we nog eens een pintje zullen drinken. Stay awesome!”

Schrijven bleek weer de beste therapie voor alles, ook al verzond ik mijn woorden niet. Weer opgevrolijkt pakte ik me in tegen de kou en ging naar de bakker voor een take-away koffie met croissant. Op de toog stond een collectebus ten behoeve van eenzame katten en honden in het dierenasiel. Gedumpt, net als ik.

Uit mijn portefeuille haalde ik het bedrag dat ik de slow dumper met de groene ogen schuldig was. Daar kan hij moeilijk op tegen zijn, dacht ik grinnikend. Hij betaalt een kleine prijs voor zijn grote stilte. Ik stopte het geld in de collectebus.

Zelfvoldaan, maar ook een beetje verdrietig, sloot ik de winkeldeur achter mij en baande me een weg tussen gehaaste mensen met hun tassen vol koopwaar.

Hoeveel pril geluk zou er al een stille dood zijn gestorven doordat beide partijen onterecht dachten door elkaar te worden doodgezwegen?

Plots voelde ik iets trillen ter hoogte van mijn heup. Met croissant in de ene en koffie in de andere hand kon ik de telefoon niet zo snel uit mijn jaszak plukken. Maar ik hoefde niet op het scherm te kijken, ik wist al wie het was.

Daar stond ik dan. Me te schamen voor mijn eigen voorbarigheid.

Ik was slachtoffer geworden van ingebeelde slow dumping. Verrek, dat bestond dus ook. Hoeveel pril geluk zou er al een stille dood zijn gestorven doordat beide partijen onterecht dachten door elkaar te worden doodgezwegen? Ik rilde, van de kou en van de gedachte, en besloot een pleidooi te schrijven voor minder doodse stiltes en meer respect in datingland.

Schrijf je reactie

12 reacties
  • Jony says:

    Update 2019: slow dumping is still going strong ?

  • Lehti Paul says:

    Fijn stuk. Goed geschreven.
    Na meerdere vriendjes te hebben gehad met een niet Nederlandse achtergrond, weet ik wat een ongelooflijk gedoe dit is. Maar ook leerzaam. Soms grappig.

    Maar ik neem het ook een beetje op voor de kerels. Het schijnt dat slechts 10% van onze communicatie bestaat uit feitelijke woorden en, je zegt het terecht, het mobiele telefoon bezit is tegenwoordig groot. Bellen is uit, schrijven is in. Zo worden we meer teruggeworpen op die 10% procent. Best fijn voor de dames, zo hoeven ze zich niet meer in bochten te wringen om het gemoed van de man te ‘raden’ aan de stand van de schouders. Of ’tussen de regels’ te lezen. Want bij sms en Whatsapp kan dat niet. Al het gemompel, stand van de ogen, lijfelijk geflirt is weg. Het is wat er staat (ja ook met woorden kun je prima flirten, maar dat kan niet iedereen)
    Een veel gebruikt vrouwenwapen ‘Jaa, maar jij zei toen en toen zus en zo’, kan door de man niet meer worden gepareerd. Het telefoongeheugen liegt niet.
    Dus heren, níks schrijven verdient wellicht geen schoonheidsprijs, ze kan je dan tenminste geen verkeerd gekozen woorden aanrekenen.
    Sorry Selma. 😉

    • Haha, ‘het telefoongeheugen liegt niet’. Heel waar. Maar allez, een telefoon is ook om mee te bellen he! Dumpen doe je beter niet per sms of chat, integendeel, vind ik.

      Interessant dit, ik leer hier allemaal nieuwe dingen over de overwegingen die mensen maken in hun datingcommunicatie 🙂

  • Mieke says:

    Wat een leuk artikel. Fijne schrijfstijl heb je, Selma! Gr. Mieke

  • Charlotte says:

    Hierbij een filmpje dat inzicht geeft in het mannelijk brein: “Waarom zijn ze eerst zo enthousiast en verdwijnen ze daarna plots ?”
    Ik had alleszins een aaah -oooh -echt-ja tuurlijk- typisch-moment!
    https://m.youtube.com/watch?v=qdFJn4ID-2U

    • Interessant 🙂 Zo had ik er nog niet over nagedacht. Ben benieuwd of iemand serieus onderzoek naar dit fenomeen heeft gedaan. Als ik de reacties op onze Facebookpagina moet geloven maken vrouwen zich er namelijk evengoed schuldig aan!

      Ik dacht zelf dat het misschien iets te maken had met de vluchtigheid van het digitale communicatietijdperk. Mensen melden zich ook massaal voor Facebook-event aan als iemand een feestje organiseert, om vervolgens zonder dat te laten weten niet op te dagen. Dat lijken we ook allemaal normaal te vinden.

      • Charlotte says:

        Daar heb je inderdaad een punt.. Waarschijnlijk is het dan een mannelijk én vrouwelijk fenomeen van ‘opties open houden’? Er is een overvloed aan mogelijkheden. Ik weet het niet goed dus het is handig om de deur naar die date en dat evenement open te houden om last minute te zien wat mij het beste uitkomt op dat moment? Voer voor een lange discussie 😉

      • Pete D. says:

        Selma,

        Iemand waarbij je op gezette tijden incheckt, iemand die je vrienden ontmoet en alle plekjes van je lichaam kent – dat hoort voor mij niet echt onder de noemer ‘date(ing)’. Wat jij beschrijft lijkt me een -welliswaar prille- relatie. En toch beschrijf jij het als ‘daten’, dat vertelt denk ik, iets over hoe je naar deze dingen kijkt.

        Waarom is dat belangrijk?

        Omdat het fenomeen dat je beschrijft (volgens mij) kadert in een grotere geheel van hoe mensen tegenwoordig (liefdes)relaties beleven.

        Om een beetje kort door de bocht te gaan: waar je vroeger langer en meer moeite moest doen vooraleer ‘het serieus werd’, worden die stappen nu sneller gezet. Ergens logisch ook, als we niet snel genoeg vinden wat we op een bepaald moment zoeken, dan is het alternatief door sociale media en apps binnen handbereik. Het zet ons aan tot ‘consumeren’.

        Langs de andere kant hebben veel ‘consumenten’ het gevoel dat het echte authentieke een schaars goed is. Dit leidt tot het duale: we worden geconfronteerd met een schijnbaar enorm potentieel vs. de onmogelijkheid om precies te vinden wat we zoeken. Dat maakt ons onzeker. En zoals Charlotte al zei: alle opties willen openhouden is daar één resultaat van.

        Jou frustratie in dit alles is heel begrijpelijk… maar ik vrees dus dat het (ook) een stukje is van hoe je zelf in een contact staat, je bent immers altijd met twee in een contact.

        -Zonder te willen zeggen dat het bij jou het geval was- maar misschien kan je wel samenvatten dat ‘fast daten slow dumpen mee in de hand werkt’?

        Een man.

      • Ik denk eerlijk gezegd dat de noemer niet zo heel belangrijk is. Of je nu aan het daten bent, een relatie hebt of met iemand bevriend bent, een redelijk intensief contact verbreken door plots niets meer te laten weten, is gewoon pijnlijk.

        Wat mij betreft is iets pas een relatie als je het daar met elkaar over gehad hebt. Wat ik hierboven beschrijf noem ik dating / een vergevorderde verkenningsfase, maar inderdaad wel met een duidelijke intentie tot meer. Voor mij is dat niet omdat ik allerlei opties aan het openhouden ben, maar meer omdat ik niemand (mezelf, maar ook die ander) wil teleurstellen door te snel ergens in te springen met iemand waar ik bij nader inzien helemaal niet zo goed bij pas. Een paar jaar geleden en een paar slechte ervaringen minder had ik dat ongetwijfeld wel gedaan en het nog super leuk gevonden ook, maar nu ik oud en cynisch ben niet meer 😉

        Fast daten werkt slow dumpen in de hand: mooi gezegd, en zeker waar!

    • Naomi says:

      Holy moly er gaat echt een wereld voor me open. Thanks for sharing.

  • Bart says:

    Ik wil je wel eens daten Selma, no slow dumping! promised! =D

Selma Franssen is freelance journalist en auteur van 'Vriendschap in tijden van eenzaamheid' (uitgeverij Houtekiet, 2019). Haar werk verscheen onder meer bij Charlie Magazine, OneWorld, De Morgen, De Standaard, The New Statesman, VPRO en Vice. Ze volgde het postgraduaat Internationale Onderzoeksjournalistiek, ontving een beurs van het Fonds Pascal Decroos voor haar werk en presenteert journalistieke lezingenreeks 'Moeilijke Dingen Makkelijk Uitgelegd'.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen