Wanneer Kiki naar de eighties work-out gaat, leert ze een echt stadsmeisje kennen, Nienke. Maar al snel blijkt dat niets nog vanzelfsprekend is, in tijden van boefjes en sletjes. Als dat maar goed komt. Een modern sprookje van Ann-Marie Cordia bij een foto van Sylvia Konior, queen of fucking everything.
Let’s get physical! Physical! I wanna get physical! Let me hear your body talk! Body talk! Na afloop van het nummer van Olivia Newton John veegde Kiki het zweet van haar voorhoofd. Wat een heerlijke work-out was dit toch. Fan-tas-tisch. Alleen al daarom woonde ze graag in de stad. Voor haar wekelijkse sessie eighties aerobics. Dat vond je in geen enkel dorp. Laat ze op het platteland maar blijven hangen in de yoga en Zumba.
“Nienke was een echt stadsmeisje. Single maar nooit alleen. In evenwicht. Alles wat Kiki wilde zijn.”
Kiki zwaaide haar been weer gevaarlijk hoog de lucht in terwijl Cindy Lauper uit de boxen schalde. ‘The phone rings in the middle of the night/ My father yells what you gonna do with your li-hife/ Oh daddy dear you know you’re still number one/ But girls they wanna have fu-hun / Oh girls just want to have fu-hun…’
Kiki had een nieuwe vriendin gemaakt op de eighties aerobic, Nienke. Nienke had haar de eerste keer wegwijs gemaakt en laten zien waar Kiki haar make-up kon doen – ‘Want wat was een eighties work-out nu zonder glamoureuze blush en oogschaduw?’ – en waar ze haar waterfles kon bijvullen. Kiki was gecharmeerd toen Nienke haar handtas van de grond had opgeraapt en netjes op de kast had gezet, ‘want als je je handtas op de grond zet, ga je failliet,’ vertelde Nienke. ‘Dat heeft mijn moeder me van jongs af geleerd. Bijgeloof? Misschien. Maar zo gaat je handtas natuurlijk ook langer mee.’
Nienke was een echt stadsmeisje. Single maar nooit alleen. In evenwicht. Alles wat Kiki wilde zijn. Emotioneel stabiel. Ze had niet eens een man nodig. Terwijl Kiki. Tsja. Die bleef maar aanmodderen met haar lief. Van binnen wist ze wel, dat zij tweeën samen niet zo heel veel voorstelden. Maar hij was wel lekker in bed. En dus bleef ze. Want wie heeft er nu zin in een leven zonder, euhm, seks? Praten kon ze wel met haar vrienden en vriendinnen – zoals met Nienke.
Na afloop van de les stapten Kiki en Nienke richting centrum. Ze zouden gaan lunchen. Nienke had een nieuw eetcafé ontdekt. Iets met lokaal tuinieren op een dak, zelfgekweekte champignons en plaatselijke boefjes die een tweede kans kregen in de horeca, had Kiki onthouden. Dat vond Kiki zo mooi aan Nienke. Ze was altijd op de hoogte van alle cafés die mooie dingen deden met zuurdesem en avocado, die volgens Nienke nog altijd milieuvriendelijker was dan een plaatselijk gekweekte biefstuk.
“Kiki liep haar eerste slutwalk ooit. Nienke legde uit waar het om ging.”
Ze liepen zij aan zij. Zelfde ritme. Plots hoorden ze vanuit een zijstraatje trommels en geroep. Het lawaai kwam uit de hoofdstraat die naar het stadhuis liep. Was het een betoging? Ze zagen majorettes in witte botjes en korte rokjes, maar met blauwe hanekammen. Jonge meisjes in zwarte catsuits en dames op leeftijd zonder – was het nu zonder iets aan van boven? Of wacht, hun tepels waren afgeplakt met kruisjes. Het was nota bene putje winter. Hoe dichterbij ze kwamen, hoe duidelijker het geroep werd. ‘It’s my hot body, I do what I want! It’s my hot body, I do what I want!’ En marcheren maar.
Kiki en Nienke lazen op plakkaten slogans als: ‘My pussy rules!’ en ‘There’s no shaming this slut!’
‘De slettenmars!’ riep Nienke uit. ‘Ik was helemaal vergeten dat die vandaag was! Kom! We doen mee!’ Nienke sleurde Kiki door de massa. Een jongen met vriendelijke ogen en een snorretje gaf hen twee roze poezenmutsen om op te zetten. Kiki en Nienke pasten perfect in het plaatje, met hun lycrapakjes.
En zo geschiedde. Kiki liep haar eerste slutwalk ooit. Nienke legde uit waar het om ging.
SlutWalk, oreerde ze, is een internationale protestbeweging die een einde wil maken aan rape culture. “Ze willen dat slachtoffers van seksueel geweld niet langer de schuld krijgen voor wat hen is overkomen. Wist je dat slachtoffers van verkrachting nog altijd de vraag krijgen welke kleren ze dan aan hadden, toen ze verkracht werden? Dát dus. Dat moet stoppen. (strijdvaardig) We moeten de daders ter verantwoording roepen, niet de slachtoffers!’
‘En daarom lopen de meesten hier dus rond met enkel een beha aan?’
‘Jep. Om een punt te maken. Ons lichaam is van ons. Altijd. Wat we ook dragen. De eerste slutwalk was in Toronto, nadat een politieagent vrouwen aanraadde om zich minder als sletten te kleden. Als een preventiemaatregel tegen seksueel geweld. Alsof de juiste vrome kleren je kunnen beschermen.’
Nee, bedacht Kiki. Kuise kleren kunnen je niet helpen. Ze had net een tentoonstelling gezien die ging over welke kleren vrouwen droegen toen ze verkracht werden. ‘Wat had je dan aan?’ was de centrale vraag. De meeste kleren waren allesbehalve sexy.
“Hen, dat was het genderneutrale Zweedse woord voor hij/zij/x.”
Kiki omarmde haar innerlijke slet en vond dat andere vrouwen dat ook beter zouden doen. Vrouwen wordt aangeleerd om ‘nee’ te fluisteren – of toch als je een dame bent. Maar wanneer leren we onze dochters eigenlijk voluit ‘Fuck, jaa-haaa!’ roepen?
Voor verkrachters zou Kiki nooit begrip voelen, maar voor de oprecht twijfelende man, daar kon ze wel empathie voor opbrengen. Voor de jongen die in de stilte na de eerste kus niet precies wist of het meisje voor hem nu wel of niet meer wilde.
Krrssssstttsjjaaaaaaaaaaak.
Woeps. Dát had Kiki niet voelen aankomen. Zo verzonken in gedachten was ze geweest. Ze stootte net niet de ladder omver die tegen de gevel van een winkel stond, toen Nienke haar op het nippertje wegtrok en riep: ‘Niet onder een ladder lopen, Kiki!’
En toen bleef ze ook nog eens hangen aan een loshangend ijzerdraadje van de bakfiets van een betoger, geslacht onbekend.
Lap. Een gat in haar lycrapak. Net ter hoogte van haar kont.
Nog voor Kiki de bakfietser kon tegenhouden, was hen er al vandoor. Hen, dat was het genderneutrale Zweedse woord voor hij/zij/x.
Nienke keek bezorgd. ‘Oei, Kiki. Een gat in je broek! Pas maar op.’
‘Stom, zeg. Maar ik koop wel een nieuwe.’
‘Nee. Je snapt het niet. Een gat in je broek. Dat brengt ongeluk. Voor je orgasmes.’
‘Voor mijn wat? Wat hebben orgasmes daarmee te maken?’
‘Dan ontsnappen ze voor ze zich echt kunnen ontwikkelen. Orgasmes, die ontstaan niet vanzelf. Die hebben tijd nodig. En veel warmte, vooral. Met zo’n gat in je broek laat je ze voortijdig ontsnappen.’
‘Oh. Heb je dat ook van je moeder geleerd?’
“Dat doet me denken aan die zotte christenen die niet mogen masturberen omdat ze dan zaad verspillen.”
‘Zot! Ik praat niet met mijn moeder over orgasmes (lacht). Maar ik meen het. Dat heb ik gelezen in een boek over de kama sutra.’
Kiki krabde aan haar neus. ‘Heb je jeuk?’, vroeg Nienke. ‘Dan krijg je binnenkort zeker een geschenk!’
‘Sorry Nienke, ik ga naar huis. Ik voel me toch niet zo goed, met dat gat in mijn broek.’ Maar Kiki had eigenlijk gewoon geen zin meer om naar de rest van Nienkes uitleg te luisteren. Wat dacht haar vriendin eigenlijk? Ze sms’te haar vriend. ‘Ik heb zin in je.’
Ping. ‘Kom af. Nu.’
***
Toen ze het hem later uitlegde, van dat gat, dat pak, en die orgasmes, schoot Kiki’s vriend in de lach.
‘Dat doet me denken aan die zotte christenen die niet mogen masturberen omdat ze dan zaad verspillen’, zei hij. ‘Orgasmes die gaan ontsnappen… Djeezus. Wat sommige mensen zich laten wijsmaken.’
Hij nam een fortune cookie uit de witte plastic zak van de Chinees van de avond voordien. ‘Hier, nog een gelukskoekje voor je.’
Kiki deed het open en glimlachte breed, voor ze het hem voorlas. ‘Bijgelovig zijn brengt ongeluk.’
Zo was dat. En niemand, maar dan ook niemand, kwam tussen haar en haar orgasmes. ‘Kom, we gaan naar boven.’
Schrijf je reactie