Uitgetest

Hoe ik op een uur tijd van mijn jarenlange spinnenfobie verlost geraakte

Hoe ik op een uur tijd van mijn jarenlange spinnenfobie verlost geraakte

Toen ik klein was, hadden mijn ouders een encyclopedie ‘Wereldwijzer’ in huis. Op een dag botste ik, al bladerend, op een foto van een dikke, harige vogelspin. Zwart met oranje was ze, ik zal het nooit vergeten. Ik heb er met walging, maar ook met enige fascinatie naar zitten kijken. Wanneer en waarom het daarna fout is gelopen, dat weet ik niet, maar intussen lijd ik al bijna twintig jaar aan een spinnenfobie.

‘Lijden’, voor veel mensen klikt dat wellicht dramatischer dan het is. Want iederéén vindt spinnen vies, toch?

Zweten en hallucineren

Maar niet iedereen droomt of hallucineert wekelijks dat z’n kamer krioelt van de spinnen. Niet iedereen krijgt hartkloppingen en begint te zweten als hij nog maar een foto van een spin ziet. Niet iedereen wordt onrustig als hij in de supermarkt naar de bananen grijpt, omdat hij ooit heeft gelezen dat er op vrachtschepen weleens tarantula’s tussen de bananendozen worden gevonden. Niet iedereen moet elk jaar in oktober bij de duurdere concurrent gaan winkelen omdat het plafond van zijn vaste supermarkt ter gelegenheid van Halloween versierd is met speelgoedspinnen.

“Als ik in mijn tweede wc ooit een spin aantref, wordt het kakken op het terras. Klaar.”

Ach, al bij al valt er best te leven met zo’n fobie. Ik heb mijn leven er naar weten te schikken. Zo loop ik tegenwoordig in een grote boog om het kleinste kamertje, nadat ik er enkele maanden geleden een joekel van een spin aantrof. Don’t worry, ik heb nog een tweede wc in de badkamer. Als ik dààr ooit een spin aantref, wordt het kakken op het terras. Klaar.

Of neem nu ‘Home Alone’, in de kerstperiode een steevaste klassieker in ons gezin. Herinner je je die scène waarin Macaulay Culkin de inbrekers de schrik van hun leven aanjaagt met de tarantula van zijn broer? Een ex-lief heeft ooit alle tijdstippen op een briefje genoteerd waarin het beest in beeld kwam, zodat ik op tijd kon wegkijken. Opgelost.

Landen als Thailand en Australië heb ik altijd gemeden, want ik moest onderweg maar eens een van die creepy crawlers tegenkomen. Maar nu ik me door vrienden heb laten overhalen om volgend jaar te gaan roadtrippen in Zuid-Afrika, kan ik er niet meer onderuit: ik moét iets aan die irrationele angst doen.

Brein resetten

Cognitieve gedragstherapie is de meest gebruikelijke therapie om van een fobie af te geraken. De persoon in kwestie wordt beetje bij beetje geconfronteerd met zijn angst tot hij niet meer bang is. Dat betekent dat ik naar foto’s van spinnen zal moeten kijken – of, God behoede, naar echte spinnen – tot mijn angst verdwenen is. Ha! I don’t think so.

En dan bots ik op de website van de Hypnoclinic. “Hypnose en hypnotherapie zijn krachtige therapieën voor het behandelen van allerlei fobieën of angstaanvallen. Vergeet je angsten en leef weer voluit!”, lees ik op de homepagina. Hypnotherapeut Yonas Torfs maakt zich sterk dat hij me in één of twee sessies van mijn fobie kan verlossen. Ik ben sceptisch, maar stuur hem een mailtje.

“Bij hypnose wordt je kritische factor wordt even omzeild, zodat je onderbewustzijn iets nieuws accepteert.”

Twee weken later sta ik al in Yonas’ praktijk in Berchem voor mijn eerste hypnosesessie. Aan de muur hangt een indrukwekkend aantal diploma’s en certificaten. Niet van Zweinsteins Hogeschool voor Hekserij en Hocus-Pocus, wel van allerlei opleidingen en workshops in binnen- en buitenland.

Hypnose is namelijk geen tovenarij, wel een erkende techniek om mensen van hun angsten af te helpen, maar bijvoorbeeld ook om hen te helpen stoppen met roken of gewicht te verliezen. Er vinden zelfs medische ingrepen plaats onder hypnose. “Hypnose is eigenlijk niet meer dan het resetten van je brein”, legt Yonas uit. “Je kritische factor wordt even omzeild, zodat je onderbewustzijn iets nieuws accepteert.”

Onze eerste sessie begint met een gesprek. Yonas vraagt me wat mijn vroegste herinnering aan spinnen is, of ik ook bang ben van kleine spinnen, wat er met mijn lichaam gebeurt als ik een spin zie. Ik vertel hem over mijn nachtmerries en hallucinaties, en dat ik al moeite heb met het uitspreken en lezen van de woorden ‘vogelspin’ en ‘tarantula’ alleen al.

Trap naar mijn onderbewustzijn

Na het gesprek begint Yonas in te werken op mijn onderbewustzijn. Ik moet mijn elleboog op de armleuning van de stoel steunen en mijn hand nonchalant laten hangen terwijl ik naar een punt op de muur staar. “Vanaf nu is je hand je onderbewustzijn”, zegt Yonas. “Als ik tegen je onderbewustzijn praat, richt ik me tot je hand.” Hij praat een tijdje tegen mijn hand – excuseer, onderbewustzijn – en zegt dan: “Onderbewustzijn, ik wil dat je nu naar links draait.” Enkele seconden gebeurt er niets. En dan, zonder dat ik zelf controle heb over mijn eigen lichaam, draait mijn hand naar links. Niet in een vloeiende beweging, maar in schokjes, zoals een stuiptrekking tijdens het slapen. En dan nog een keer. En nog een keer, tot mijn hand helemaal naar links is gedraaid. “What the fuck just happened”, denk ik bij mezelf, maar Yonas is uiterst tevreden, en dus gaan we over naar het echte werk.

“‘What the fuck just happened’, denk ik bij mezelf, maar Yonas is uiterst tevreden, en dus gaan we over naar het echte werk.”

Yonas vraagt me om naar een punt op de muur te staren en heel mijn lichaam te ontspannen. Mijn schouders, mijn rug, mijn armen, mijn benen, mijn voeten, tot in de puntjes van mijn tenen. De grond voelt als drijfzand en mijn voeten zakken weg. Mijn ogen voelen steeds zwaarder aan en ik voel me wegdrijven in een diepe staat van ontspanning. Van Yonas moet ik een trap afdalen naar het diepste niveau van mijn onderbewustzijn. Met elke trap die ik, onder begeleiding van zijn stem, afdaal, zak ik dieper weg in hypnose. Helemaal onderaan de trap zie ik een diepe poel met water. Ik dompel me helemaal onder.

Vogelspin met een afropruik

De hele tijd praat Yonas tegen mijn onderbewustzijn. Over vogelspinnen, en wat voor grappige beesten dat eigenlijk wel zijn. “Beeld je een kruising in tussen een vogel en een spin”, zegt hij. “Ocharme dat beest. Het kan niet kruipen, want de vleugels zitten in de weg, maar het kan ook niet vliegen, want het heeft te veel poten. Misschien heeft het wel een rode neus op, en een afropruik.” Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht. Yonas vraagt me te visualiseren dat ik in Thailand rondloop, en een tarantula in het wild zie. De gedachte alleen al zou vroeger spontaan een paniekaanval hebben veroorzaakt, maar nu voel ik me compleet ontspannen. Ik ben de hele tijd wakker, maar toch ook niet helemaal bij bewustzijn. Yonas blijft op een positieve manier op me inpraten en er verschijnt langzaam maar zeker een brede glimlach op mijn gezicht. Na een half uur haalt Yonas me in vijf tellen en met een vingerknip uit hypnose. Ik voel me moe, maar ontzettend relaxed.

“Op het scherm zijn een heleboel foto’s van harige tarantula’s te zien. Een uur geleden zou ik de praktijk nog uit zijn gestormd.”

Maar heeft de hypnose ook effect gehad? Zal ik rustig kunnen blijven als ik een foto van een spin zie? Of ik dat meteen wil testen, vraagt Yonas. Ik twijfel even, maar stem in. Enkele seconden later overhandigt Yonas me zijn gsm. Op het scherm zijn een heleboel foto’s van harige tarantula’s te zien. Een uur geleden zou ik de praktijk nog uit zijn gestormd. Vind ik het aangenaam om naar deze foto’s te kijken? Niet bepaald. Maar ik hou de gsm wel vast. Sterker nog, ik raak met mijn vinger het scherm aan om door de foto’s te scrollen. Een uur geleden zou dat onmogelijk zijn geweest. Op de fiets naar huis voel ik me alsof er een zware last van m’n schouders is gevallen.

Een week later sta ik terug in de praktijk voor mijn tweede en laatste sessie. Het principe is hetzelfde als bij de vorige keer, alleen werkt Yonas nu nog dieper in op wat hij vorige keer heeft gezegd. Na de tweede sessie kijken we opnieuw naar foto’s van spinnen, en ik panikeer niet.

Ontlading

Als ultieme test trek ik een paar dagen later met een vriend naar de Zoo van Antwerpen. Vol zelfvertrouwen marcheren we naar het reptielengebouw, waar ik al twintig jaar geen voet meer binnen heb gezet. Vlak voor we binnengaan, ben ik toch wat zenuwachtig. Foto’s zijn één ding, maar zo’n grote achtpoter in het echt zien, is nog wel iets anders. Maar voor ik het weet, sta ik bij de vogelspinnen. Het zijn er twee: de Braziliaanse en de Mexicaanse. Het zijn allebei harige beesten, met grote poten. Vieze beesten ook. Maar gek genoeg doet het me verder niets. Geen hartkloppingen, geen zweet, geen knikkende knieën, geen nachtmerries vannacht.

De ontlading is groot, wat een overwinning! Twee hypnosesessies van een half uur, meer was er niet nodig om mij te verlossen van mijn jarenlange fobie.

Werkt hypnose voor iedereen? Yonas is ervan overtuigd dat het een goeie tool voor iedereen kàn zijn: “Hypnose draait niet om controle afgeven. Ik leer je net om opnieuw zelf controle te nemen. Maar dat kan ik niet alleen, de persoon in kwestie moet het ook echt willen. Maar als die wil er is, is er héél veel mogelijk.”

Als je mij dan nu wil excuseren, ik ga een vliegticket richting Kaapstad boeken.

Foto boven: Istock

Schrijf je reactie

Hille is een vat vol tegenstrijdigheden. Een dromer, maar ook een tikkeltje pessimistisch. Een introverte eenzaat die tegelijkertijd nooit een uitnodiging voor een feestje afslaat. Punctueel en perfectionistisch, maar soms ook hopeloos nonchalant. Diep vanbinnen nog een klein meisje, dat soms de pijn van heel de wereld op haar schouders draagt. Ze houdt van konijntjes, zonsondergangen, haar gealfabetiseerde platencollectie en schrijven.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen