Getuigenis

Dertig. Tijd voor kinderen?

Dertig. Tijd voor kinderen?

Je wordt verliefd, gaat trouwen of samenwonen en krijgt kinderen. Was dit stappenplan 30 jaar geleden nog vanzelfsprekend, denken vandaag de dag steeds meer mensen er bewust over na of ze überhaupt wel kinderen op de wereld willen zetten. Het aantal DINK-koppels (Double Income, No Kids) stijgt elk jaar gestaag. En zij botsen vaak op nogal wat commentaar van hun omgeving. Lezeres Gerhilde getuigt.

“Is het nog geen tijd voor kinderen?” Nee, dank u. Dat is zo ongeveer mijn standaardantwoord. Aangezien ik al sinds mijn zeventien samen ben met mijn vriend, krijgen wij sowieso af en toe eens de vraag wanneer wij aan kinderen gaan beginnen.

Als tiener wilde ik graag kinderen, drie als het even kon. Nadien werden het er twee. Toen geen of twee en nu zijn we zeker: geen. Veel mensen – ouders – begrijpen dat niet. Er zijn veel redenen, maar de belangrijkste is toch dat we er geen behoefte aan hebben.

Ik wens iedereen die wel kinderen wil een vlotte conceptie, bevalling en opvoeding, maar wij passen er gewoon voor.

Een ex-collega noemde mij, een jaar of vijf geleden, egoïstisch omdat ik geen kinderen wil. Ik begreep dat toen niet echt, want de overbevolking is onder andere ook een van de redenen waarom ik geen kinderen wil. Ik vond haar dus eigenlijk net egoïstisch. Later begreep ik wel dat ze vooral bedoelde dat voor iemand zorgen je minder egoïstisch maakt en daar heeft ze gelijk in. Maar wat mij betreft móét de keuze om al dan niet kinderen te nemen egoïstisch zijn. Je moet het vooral zelf willen en mijn vriend en ik willen het niet. Begrijp me niet verkeerd: ik wens iedereen die wel kinderen wil een vlotte conceptie, bevalling en opvoeding, maar wij passen er gewoon voor.

Veel moeders zeggen mij dat dat nog wel zal komen. Dat kan. Net zoals ik morgen overreden kan worden / de lotto kan winnen (mocht ik meespelen) / … Je begrijpt mijn punt wel. Ik heb de laatste jaren al verschillende baby’s in mijn armen gehad en ja, ik vind baby’s schattig, maar nog nooit heb ik gedacht: ‘Dat wil ik ook!’

Kinderen zijn leuk, maar ze zijn nog leuker als je ze aan het einde van de dag terug kan geven. Ik hoef echt niet per se zelf een kind uit mij te persen.

Intussen zijn we allebei dertig. De laatste jaren zijn we dus alleen maar zekerder geworden van onze keuze. We zijn zeker geen kinderhaters. Onze ambitie is eerder om toffe tante en nonkel of toffe meter en peter te worden. Kinderen zijn leuk, maar ze zijn nog leuker als je ze aan het einde van de dag terug kan geven. Ik hoef echt niet per se zelf een kind uit mij te persen.

We zijn zo zeker dat mijn vriend zich heeft laten steriliseren. Op zijn aanvraag, ik had er toen zelfs nog niet over nagedacht. We hadden het drie jaar geleden al beslist, maar het kwam er pas vorig jaar in december van. Vandaar dat ik intussen ook kon stoppen met de pil.

‘Ben je dan niet bang dat je later eenzaam zal zijn?’
Nee. De kans bestaat, ja, maar kinderen hebben helpt niet per se om dat te vermijden. Dat zou ook een totaal verkeerde reden zijn om wel kinderen te nemen. Nee, wij zijn intussen al plannen aan het smeden om later, met andere kinderloze koppels, een of andere oude hoeve te kopen en een verpleegster en schoonmaakster in dienst te nemen, liefst in een warmer land. Zo kunnen wij gezellig genieten van onze oude dag en samen petanquen en hoeft niemand zich eenzaam te voelen. Mooi toekomstbeeld, toch? Kinderen passen daar dus duidelijk niet in.

Voorkomen is beter dan ‘genezen’, ik wil niet ooit moeten kiezen of ik een abortus wil.

Ik heb trouwens de indruk dat er meer en meer koppels beslissen om geen kinderen te nemen. Ofwel omringen wij ons gewoon goed, maar wij zijn echt niet de enigen die geen kinderen willen. Sommige koppels twijfelen nog, anderen zijn even zeker als wij. Al ken ik er geen die, zonder kinderen, al voor sterilisatie zijn gegaan.

‘Ben je niet bang dat je er spijt van zal krijgen?’
Eigenlijk niet, nee, ik ben net hoe langer hoe zekerder. Een sterilisatie beslis je ook niet tussen de soep en de patatten. Wij weten dat dat permanent is en zijn ook niet over een nacht ijs gegaan. Maar soms ben je gewoon zeker van je stuk, en eerlijk: voorkomen is beter dan ‘genezen’, ik wil niet ooit moeten kiezen of ik een abortus wil.

Ken jij mensen die geen kinderen willen? Twijfel je zelf over kinderen krijgen? Laat het ons weten in de reacties hieronder.

Dit artikel verscheen eerder op de blog van Gerhilde.

Schrijf je reactie

19 reacties
  • E says:

    Mijn vriend, 33 wil allesbehalve kinderen. Ik wil er ook geen. Zoals iedereen hier zegt haat ik ze niet en vind ik ze zelf ongelooflijk schattig maar ben ik des te blijer als ik de koters aan het einde van de dag terug netjes in een pakketje kan afleveren bij de ouders.
    Alleen… Mijn vriend is zo overtuigd van zijn stuk: nu niet, nooit niet. En ik heb schrik dat ik binnen 10 jaar (dan ben ik 38, dus in principe nog mogelijk) toch die behoefte zal voelen. Of stel dat ik binnen 15 jaar niet meer samen ben met mijn huidige vriend (hallelujah, doe me dat niet aan, maar je wéét gewoon niet wat het leven voor jou in petto heeft) en een nieuwe partner heb en plots voel ik de behoefte voor kinderen en dan is het te laat? Ik vind dit ZO moeilijk en geraak er gewoon in mijn hoofd niet uit. Vooral omdat ik de enige in de vriendengroep lijk die geen kinderen heeft… En ze niet wilt…

  • Caroline says:

    Ik ben 27 jaar en al bijna 4j samen met mijn vriend. Op mijn 18 vernam ik dat ik door een aangeboren afwijking geen kinderen kan baren. Ik heb wel eierstokken, dus ben in principe vruchtbaar, maar ja, je wil toch liefst zelf je eigen kind op de wereld zetten. Toen deerde me dat nog niet zo hard; op die leeftijd dacht ik nog niet aan kinderen, het was een probleem waar ik later wel mee zou omgaan.
    Wel… Die tijd is nu aangebroken. Na de zoveelste babyborrel op korte tijd ben ik er mentaal onderdoor geraakt. Ik voel nochtans echt geen kinderwens of biologische klok, ik sta niet te springen om mama te worden en pampers te verversen, tijdens pauzes te gaan afkolven zoals sommige collega’s dat doen, en noem maar op.

    Ik kan geen kinderen krijgen, of het zal in elk geval toch een hele procedure zijn, een mentale, emotionele en financiële achtbaan. Adoptie of draagmoederschap… daar kijk ik niet bepaald naar uit. En ik worstel nu echt ook met de vraag: kinderen of niet? Voor mij is het sowieso moeilijk, dus ik ging er altijd van uit dat ik daar nooit aan zou beginnen. Maar de maatschappelijke druk en de sociale verwachtingen kunnen zwaarder wegen dan je zou denken. Een gevoel van oneerlijkheid bekruipt mij: ik heb eigenlijk geen eerlijke keuze. Wat als ik toch kinderen wil? Hoeveel heb ik er voor over om dat te bereiken? Wat moet ik daar voor opofferen? Hoe ziet mijn toekomst eruit zonder kinderen? Hoe geef ik mijn leven zin? En inderdaad, ook de vragen “Wie gaat er later voor mij zorgen als ik oud ben?” of “Ga ik niet eenzaam zijn?” spoken in mijn hoofd. Zoveel onzekerheden…

    Ik ben steeds meer en meer aan het neigen om niet voor kinderen te kiezen (mijn vriend wil er voorlopig ook geen) én daar voor uit te komen. Kinderen horen naar mijn gevoel echt niet in mijn toekomstbeeld. Ik moet alleen nog uitzoeken hoe dat toekomstbeeld er dan wel uitziet. Het is fijn om te lezen dat er vrouwen zijn die bewust geen kinderen hebben, en dat hun leven minstens even zinvol is als dat van mensen met kinderen.

  • Felicia says:

    wat een rare reden altijd overbevolking alsof je daar verantwoordelijk voor bent in je eentje
    er overlijden ook weer zoveel mensen de natuur is niet gek hoor die houd het wel in evenwicht haha
    maar het klinkt wel leuk voor de overbevolking neem ik geen kinderen haha
    ik heb zelf 3 kinderen en zwanger van de vierde en kan alleen maar zeggen dat je pas weet en ervaart hoe mooi en bijzonder dat is die onvoorwaardelijke liefde voor een deel van jezelf je eigen vlees en bloed als je ze zelf hebt. daar kan werkelijk geen vriendschap tegenop.

  • X says:

    Fijn om eens te lezen dat er ook nog andere koppels zijn waarbij kinderen niet de logische vanzelfsprekende volgende stap zijn in het leven. Wij zijn in onze vriendenkring echt wel uniek en worden dan ook wel eens met de vraag geconfronteerd ‘maar je weet toch wel al dat je er ooit wil’, euh, nee, eigenlijk niet nee, is daar iets verkeerd mee? of ‘lukt het niet en wil je dit niet vertellen’, euh, neen, we zijn nog niet aan het proberen, maar momenteel bewust en gelukkig kinderloos (misschien verandert dit nog, maar momenteel is die behoefte er niet) … op de duur heb je echt wel het gevoel dat er iets mis is met je en dat je
    niet echt het mandaat hebt om deel te nemen aan discussies over kinderen, en ja, wij hebben (bewust) geen kinderen, maar zien wel graag kinderen, en hebben ook wel degelijk een visie over opvoeding, maar is toch een delicaat onderwerp om je als niet-ouder in te mengen, want als je geen kinderen hebt weet je niet wat het is …
    Van volgend artikel kreeg ik ook echt de kriebels: http://www.duetrelatiebemiddeling.be/in_de_media/andere/geschreven_pers/ik_hoef_geen_kind._het_laatste_taboe%3F
    ‘zelf een ongelukkige jeugd gehad en faalangst’, of ‘kiezen voor een succesvolle carrière’ … voor mij heeft m’n jeugd er niet veel mee te maken denk ik, en een echt carrièremens ben ik ook niet. Wij kiezen er momenteel voor om een andere invulling te geven aan ons leven (en hebben nu al geen tijd over), maar je voelt wel de druk van buitenaf (die misschien niet altijd zo bedoeld is, maar misschien komt dit zo over omdat we zelf de knoop nog niet definitief hebben doorgehakt, want ergens blijft het wel een onomkeerbaar dilemma)

  • F says:

    Ik ben 30 en was ook vele jaren van mening dat ik geen kinderen wilde. Wie wil er nu een kind ter wereld zetten in de deze wrede, vervuilde wereld? Het is hier al veel te klein voor alle mensen en ik wilde niet verantwoordelijk zijn om nog een mens extra op de wereld te zetten.
    Toch knaagde het steeds aan me, het leek alsof ik me steeds opnieuw zelf moest overtuigen van m’n keuze, steeds opnieuw weer ingaan tegen m’n eigen natuur. Mijn verstand zei steeds weer ‘nee!’ terwijl mijn lichaam schreeuwde om ‘ja!’. Die tweestrijd deed me inzien dat ik het eigenlijk wel wilde. Waarom? Niet voor mezelf, niet voor het kind, niet voor deze wereld, … gewoon omdat de natuur het me dicteert. Châpeau voor alle mensen die er resoluut voor blijven kiezen geen kinderen te nemen!
    Ik ben nu drie maanden zwanger en ik ben echt dolgelukkig. Eindelijk is de twijfel weg en heb ik rust gevonden in m’n hoofd. We leven allemaal hier en nu en proberen er allemaal ook hier en nu het beste van te maken. Het kan toch ook heel mooi zijn!

  • S says:

    Mijn vriend en ik zijn 7 jaar samen en beide 27. Ook wij (lees vooral ik) krijgen af en toe de vraag of het nog geen tijd is voor kinderen. Ik vind dit vervelend: dit is een keuze tussen mij en mijn vriend.
    Ofwel willen we geen kinderen. En daar heeft een ander niets over te zeggen.
    Ofwel willen we nu nog geen kinderen. En nee, we zeggen niet wanneer wel.
    Ofwel proberen we, maar lukt het nog niet. Wil je me echt aan het huilen krijgen?

    Zelf weet ik het trouwens ook niet meer. Ik heb altijd kinderen gewild, vroeger zelfs een groot gezin. Ze moesten daarom niet allemaal van mij en mijn vriend zijn, maar toch.
    Omdat ik nu steeds meer aandacht geef aan een ecologische levensstijl, ben ik deze wens in vraag gaan stellen. Adoptie vind ik voor mezelf niet echt een optie: het aantal mogelijk te adopteren kinderen daalt en dan laat ik dat liever aan mensen die zelf geen kinderen kunnen krijgen maar ze wel willen. Pleegzorg betekent vaak dat je ‘jouw’ kinderen terug moet afgeven en brengt toch vaak nog wat extra zorgen met zich mee. Gelukkig heb ik nog even de tijd om er over te denken, want het is hoe dan ook nog niet voor het eerstkomende jaar.

  • Maaike says:

    En als we de vraag nu eens zouden omkeren….en koppels die aankondigen dat ze zwanger zijn de vraag stellen:
    Waarom willen jullie persé kinderen?
    Omdat je zo graag een replica van jezelf en je partner wil?
    Omdat je je verveelt?
    Omdat dat zo hoort?
    Omdat je geen voorbehoedsmiddelen wil gebruiken ?
    Omdat jullie je leven een diepere betekenis willen geven?
    Omdat jullie zagen hoe cool sommige vrienden eruit zagen met zo’n baby in een draagzak?

    Kiezen om geen eigen kinderen te hebben is volgens mij net de minst egoïstische daad. Een kind vraagt er niet om geboren te worden.
    En als je de klimatologische en humanitaire omstandigheden van deze tijd even bekijkt, dan blijf ik graag bij het idee dat ik vanaf mijn 10de al heb: “Waarom een miniatuur van mezelf maken, als er zoveel kinderen zijn die geen geen goede thuis hebben?”
    Een warm gezin kan ook bestaan uit leden die geen bloedband met je hebben. Pleegzorg en adoptie waarbij een kind dat geen thuis heeft een beter leven wordt geschonken. Dat vind ik pas bewonderenswaardig!

  • Barbara says:

    Bedankt voor deze post Gerlinde!
    Ikzelf ben nu 29, 8 jaar samen met mijn vriend en worstel met de vraag of ik wel kinderen wil. In mijn omgeving wordt de ene wolk na de andere geboren. Zelf krijg ik dan ook de vraag wanneer ze eindelijk bij mij op kraambezoek mogen komen.
    Mijn vriend is ouder dan ik, en voor hem is het duidelijk dat hij geen kinderen meer wil. Voor mij zou hij het echter wel willen doen mocht mijn klok ineens beginnen tikken.
    Ik vind het voor mezelf moeilijk om een onderscheid te maken tussen wat ik zelf wil, en de sociale druk van mijn omgeving. Wanneer weet je dat je een kind wilt? Tuurlijk, al die kleine roze wondertjes zijn schattig, maar ik heb nog niet het gevoel gehad van “Ja! Dit is het! Ik word mama!”
    Dankzij jouw post, en de reacties ben ik blij te lezen dat het toch normaal kan zijn om geen kinderwens te hebben, want ik neig meer en meer naar deze kant van de weegschaal.

    • Leen says:

      Ik worstel met hetzelfde dilemma. Ik ben 32 en haast iedereen in mijn omgeving heeft tegenwoordig kleine kindjes en/of is zwanger. Ik voel me dikwijls niet meer thuis in hun gezelschap en na de zoveelste babyborrel kom ik huilend thuis omdat ik me de rare voel en omdat ik dat moeder-zijn ook wil ervaren en wil deel uitmaken van een gezin. Maar is dat dan echt omdat ik dat zelf wil, of inderdaad omwille van sociale druk? Ik heb in het verleden nooit een uitgesproken kinderwens gehad, dacht altijd “als het komt dan komt het en anders niet”.
      Maar in mijn huidige situatie (mijn vriendin is zes jaar ouder en wil absoluut geen kinderen + als lesbisch koppel gaat het sowieso ook allemal wat minder “natuurlijk”) kan het dus niet gewoon komen, en moet ik wel actief iets gaan beslissen of ondernemen voordat het te laat is…
      Dit is niet iets waarover ik dagelijks ongelukkig ben, maar het zit toch altijd in mijn achterhoofd te knagen.

  • Kris says:

    kiezen om geen kinderen te hebben zou even normaal moeten zijn als het omgekeerde. Jammer dat je je daarvoor nu nog steeds moet blijven verantwoorden… Nog een heel fijn leven samen met z’n tweetjes gewenst!

  • Veerle says:

    Ook ik heb geen kinderen en heb lang ervaren hoe raar je daarvoor wordt aangekeken. Sinds enkele jaren woon ik samen met een partner met 2 kinderen, waarvan eentje zwaar gehandicapt. Perfect excuus: we kunnen het risico niet nemen om nog een kind met een handicap te hebben en aangezien de oorzaak van de handicap niet gekend is, lopen we het risico dat er sprake is van een genetisch probleem dat zich opnieuw kan tonen… Maar dat is voor mij absoluut niet de reden waarom ik geen kinderen heb. Ik heb nochtans lang een kinderwens gehad. Als tiener wilde ik zelfs 7 kinderen! Ik mag er nu niet aan denken 🙂 Nu is die kinderwens echt helemaal weg en kan ik het me niet anders voorstellen. Net als Gerhilde vind ik kinderen heel leuk, maar dan vooral de kinderen van een ander. Na een dag actie met de neefjes of een dag op mijn werk met kinderen, ben ik blij dat ik ze terug kan geven aan hun eigen ouders en rustig thuis kan komen. De kinderen van mijn partner zijn zo’n 2 dagen per week bij ons en dat is zeker genoeg. Zo heb ik toch nog wat ‘kindergedoe’ in huis en toch voldoende kinderloze tijd.
    Ik ben het gewend om tijd voor mezelf en voor mijn werk te hebben, voldoende stilte en tijd alleen want ik ben snel overprikkeld, tijd om rustig te leven, tijd om stil te staan, na te denken, diepgaande gesprekken te voeren. Dat is wat voor mij belangrijk is en ik kan het me niet anders voorstellen. Ik heb heel veel bewondering voor alle jonge moeders die continu opgeëist worden door hun kroost en die geen tijd hebben om ’s morgens rustig aan de dag te beginnen, om tussendoor even alleen te wandelen, om te lezen, na te denken, zelfs even tijd te nemen voor een uitgebreid heerlijk bad. Gelukkig zijn er nog veel van die vrouwen, want anders ziet het er voor ons allen niet goed uit. Maar blijkbaar ben ik niet één van die vrouwen en ik geniet van dat wat bij mij past.

  • Joyce VD says:

    Naar mijn mening is er maar 1 niet egoïstische reden om kinderen te krijgen: je vindt het leven zo geweldig, dat je het iemand cadeau wil doen. En zo’n grote fan van het leven ben ik nu ook weer niet. Mijn vriend en ik zijn bewust kinderloos, in de eerste plaats omdat we zelf niet de behoefte voelen om een kind op deze wereld te zetten. Maar het valt mij als vrouw op dat je al gauw raar bekeken wordt omdat je geen kinderwens hebt. Ik heb de indruk dat bij mannen het oordeel minder hard is. Kinderen komen ook vrij snel ter sprake als je nieuwe mensen ontmoet. Je moet je dus meestal vrij snel blootgeven als die-rare-die-geen-kinderen-wil. En ook al doe je daar zelf heel gewoon over, toch heb je geregeld (vooral vrouwen) die je aankijken alsof je wat mankeert en meteen een beeld van je vormen. Of er wordt meteen verondersteld dat je dan een indrukwekkende carrière hebt (want dat is toch de enige reden om niet voor kinderen te kiezen?). Alles wat afwijkt van de norm wordt raar bekeken en is beladen met vooroordelen. Het is onvermijdelijk vrees ik. Het is altijd een verademing als je nieuwe mensen ontmoet die zelf ook niet voor kinderen hebben gekozen. Dan krijg je tenminste niet meteen een stempel.

  • Lore says:

    Misschien moet ik dit artikel gewoon afprinten. Dan stop ik het in mijn sjakos en de volgende keer dat iemand mij iets vraagt, duw ik het zonder iets te zeggen in hun handen.

    Ik vind het sowieso gevaarlijk om te vragen ‘en, wanneer komen er nu eindelijk kindjes?’

    Want je weet niet wat de reden is dat er geen kindjes zijn. Misschien is het een banale reden, zoals ‘we willen nog even wachten’. Maar misschien hebben sommige koppels het lastig om zwanger te worden, en dan is zo’n op het eerste zicht normale vraag een echte verschrikking. Ik wil liever geen kinderen, eigen keuze, en zelfs in mijn geval is zo’n vraag al ambetant.

  • dieter says:

    Vóór mijn vrouw en ik kinderen hadden kregen we er zo veel vragen over dat ik me best kan inbeelden dat jouw keuze op onbegrip en veroordeling stuit. Ik kan er alleen maar begrip voor opbrengen. Maak er een geweldig leven van!

    Als ze mij de vraag stellen of er nog kinderen komen dan zeg ik steevast “Neen. Moest de kinderwens er later nog komen, dan adopteren we er wel een kindje.” Dat lijkt een afwachtende houding te creëren. Maar ik weet niet of je daar als vrouw even gemakkelijk mee wegkomt dan als man.

  • Hendrik Delagrange says:

    Niemand moet een koppel veroordelen omdat ze geen kinderen hebben. Maar je mag ook niet verwachten dat voor zoiets essentieel de keuze om het wel of niet te doen banaal gaat vinden. even onbelangrijk gaat vinden . Dat er ‘steeds meer zijn die kiezen voor dink’ lijkt wel alsof het ‘het nieuwe normaal’ gaat worden en dan sla je over naar de andere kant. Het argument van zogezegd egoïsme wegens een overbevolking gaat voor ons land niet op. We zouden gebaat zijn met een hoger geboortecijfer. Het geboortecijfer (TVC) zakt nu een beetje, maar dat is in belangrijke mate te wijten aan het uitstellen van ouderschap. Er worden nu meer kinderen geboren van moeders tussen 35-40 jaar oud dan tussen 20-25 jaar oud.

  • Ann Joris says:

    Gerhilde, je hebt groot gelijk. Eigenlijk is het op zich al verkeerd dat je je hiervoor überhaupt moet verantwoorden. Het al dan niet willen van kinderen is toch een absoluut persoonlijke keuze. Ikzelf ben 31, en single op dit moment. Kinderen krijgen is bij mij dus even helemaal niet aan de orde. Toch krijg ik regelmatig de vraag of ik mijn biologische klok niet voel tikken. Wel, neen. Niet echt.
    Misschien dat ik ooit, als ik mijn absolute droomvent tegenkom, de drang om nieuw leven -met een perfecte mix van onze genen- te creëren. Maar het kan evengoed zijn dat ik met diezelfde droomvent beslis om ons leven lang lekker onze zin te doen. Want ik ben ook vooral gulzig naar het leven, en een kind haalt alle spontaniteit uit je dagelijkse leven weg…

  • Elizabeth Van Den Bergh says:

    : ) van mij krijg je begrip. Ik vind het een moedige beslissing om geen kinderen te nemen. En gezien de overbevolking ook de juiste. Het wel krijgen van kinderen kan je ook zien als egoïstisch.
    PS: ben zelf mama van een dochtertje. En ben blij met mijn keuze.

Charlie geeft regelmatig het woord aan mensen die - net als wij - geen blad voor de mond nemen.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen