Interview

“Inspiratie komt niet op commando.”

Tine Reymer tussen Muze, Man en Moederschap

Kun je als vrouw volop voor De Kunst gaan? Of vormen een man, kinderen en de afwas van gisteren een ontzettende belemmering bij het scheppen van een meesterwerk? Journaliste Annelies Vanbelle ging praten met bekende creatieve zielen, fotografe Carmen De Vos maakte hun portret. Een reeks die goesting geeft. Om a room of one’s own in te richten.

Tine Reymer (40), singer-songwriter, actrice, moeder van twee dochters (9 & 6 jaar)

 

“In maart kwam mijn nieuwe plaat uit. Dat heeft heel wat voeten in de aarde gehad. Het was niet evident om dit te verwezenlijken in combinatie met het opslorpende moederschap. Zeker in de beginjaren, toen mijn kinderen nog klein waren, vond ik amper ruimte voor creativiteit. Ik moest me echt terugtrekken uit het gezinsleven om de muze te laten herleven. Twee keer ben ik een week naar zee geweest, daar kreeg ik hopen inspiratie, en werd de aanzet gecreëerd voor een heleboel songs. Er werd een poort opengezet, en ik werkte dagen na elkaar heel intensief. Ik hou ook enorm van het alleen zijn, zonder de ruis van de dagdagelijkse bezigheden die je creatieproces verstoort. De stilte, een wandeling aan zee, ’s avonds eten in een goed restaurantje: zalig. Daar geniet ik met volle teugen van.

“Mijn kinderen hebben dat ook vrij makkelijk geaccepteerd, dat ik dat korte isolement nodig had. Het was dat of helemaal verdorren en depressief worden. En nu voel ik die heerlijke energie als ik een song aan het schrijven ben, ik kom dan in een flow en vergeet alles om me heen. Als het resultaat dan ook nog geslaagd blijkt te zijn, ben ik ’s avonds een hele vrolijke moeder. Na een goed concert kan ik ook twee dagen echt op wolkjes lopen. Op zo’n moment zegt mijn dochter wel eens: ‘Je lacht zoveel, mama!’

Ik moest me terugtrekken uit het gezinsleven om de muze te laten herleven.

“Het is dus een kwestie van ruimte voor mezelf opeisen, en dat is een lang en langzaam proces geweest. Want ik ben ook een heel betrokken en misschien perfectionistische moeder. Ik wou mijn dochters toen ze nog erg klein waren gewoon dicht bij mij hebben, het zal wel een oerinstinct zijn. Pas toen de jongste vier werd, kon ik dat wat loslaten. Alhoewel… Zelfs nu ze al wat ouder zijn, vind ik het lastig om ze één keer per week in de nabewaking te laten. Op een bepaalde leeftijd geven kinderen zelf ook aan dat ze wat meer afstand willen.”

 

Wie doet de was

“Ik begrijp wel dat er vrouwen zijn die minder moeite hebben met het mentaal afstand nemen van hun kinderen. Het type carrièrevrouw dat zegt dat het perfect combineerbaar is allemaal. Soms lijkt het alsof alleen de uitersten in de pers worden opgevoerd: de geslaagde zakenvrouw voor wie het allemaal een evidentie is, en de vrouw die het ontzettend moeilijk heeft om kinderen en een carrière te combineren. Ik neig meer naar dat tweede, omdat ik me stellig afvraag hoe vrouwen die fulltime werken erin slagen alles te combineren. Want nu ik keihard werk voor deze nieuwe plaat, merk ik dat mijn huishouden een ramp is. Ik vind amper de tijd om de was of boodschappen te doen.

“Ook vermoed ik dat deze hele kwestie een erg persoonlijke aangelegenheid is: hoe gevoelig of rationeel ben je? Dat bepaalt volgens mij enorm hoe je met dit alles omgaat. Het is voor elke vrouw een ander verhaal. En ik ben iemand die intuïtief dicht bij haar kinderen wil staan, die ook moeilijk die verantwoordelijkheid aan iemand anders kan overlaten.

“Het heeft ook te maken met de soort job die je doet. Als je een vastomlijnde taak hebt, waar weinig creativiteit mee gemoeid is, dan is het wellicht evidenter om je dagtaak en je moederschap te scheiden. Maar inspiratie komt niet op commando, en tussen alle huishoudelijke taken door voel ik al eens de muze fluisteren. Dan is het soms lastig als ik me niet kan terugtrekken. Anderzijds heb ik ook echt stilte nodig om in de juiste mindset te komen voor het creëren. Je moet immers echt een klein stukje lege ruimte vrijwaren in je hoofd waarin het kan gebeuren.”

tinereyemer2

© Carmen De Vos

 

Twee zwakke plekken

“Niet alleen sommige vrouwen, ook de meeste mannen hebben denk ik minder moeite met het combineren van ouderschap en creativiteit. Dat is gewoon de natuur. Je kunt erover klagen en zagen, maar een verbitterde feministe wil ik niet zijn. Het is wat het is, ik heb het geaccepteerd, en probeer mijn weg te zoeken ondanks de hindernissen die het moederschap soms biedt. En mijn man (Peter Van den Begin, nvdr) steunt me enorm in alles wat ik wil bereiken. Hij is mijn toeverlaat en klankbord. Hij begrijpt ook mijn worsteling.

 Ik denk dat we ondertussen wel weten dat het voor een boel vrouwen niet werkt zoals we nu bezig zijn.

“Nu, ik ervaar het moederschap uiteraard als een enorm godsgeschenk. Ik had het nooit voorzien, voor ik moeder werd: hoe dierbaar mijn kinderen mij zouden zijn. Maar wat ik ook niet had kunnen inschatten was hoe bang ik zou worden om hen te verliezen. Soms sta ik aan de grond genageld en als een koude golf sijpelt dan het besef binnen: ik heb mezelf twee enorme achilleshielen gegeven. Waarom heb ik mezelf dat aangedaan, die voortdurende bezorgdheid om hun welzijn? Muziek helpt me dan wel om die angsten te bezweren.”

 

Zorgeloos kinderloos

“Mijn kinderen zijn ongetwijfeld een verrijking, maar je moet er natuurlijk ook zaken voor opofferen. Wij behoren tot de eerste generaties die niet rechtstreeks vanuit het ouderlijke gezin een eigen gezin stichten. De meeste mensen van mijn leeftijd hebben ettelijke jaren volkomen vrijheid kunnen ervaren. We genoten van het studentenleven en van het leven als kinderloos koppel, waarbij je voortdurend in alle vrijheid kon kiezen wat je deed en nog weinig verantwoordelijkheden had. Onze moeders hebben die vrijheid meestal niet ervaren. En wat je niet kent, kun je ook niet missen. Ik denk dat dit een enorm verschil maakt in hoe wij nu het moederschap ervaren.

“In twee generaties tijd is het omgaan met de combinatie werk en gezin ook ingrijpend veranderd. Ik denk dat we ondertussen wel weten dat het voor een boel vrouwen niet werkt zoals we nu bezig zijn. Maar hoe het dan wel moet? Dat weet ik eigenlijk niet. Ik vermoed dat er mettertijd nieuwe vormen zullen ontstaan die ervoor zullen zorgen dat we toch vlotter een soort evenwicht kunnen vinden. Dat het allemaal een beetje meer haalbaar wordt.

“Je kiest natuurlijk heel bewust voor kinderen, en je geeft je vrijheid heel bereidwillig op. Maar toch geef je in korte tijd ook heel veel prijs, en daardoor is de frustratie soms groot. Ik wil mijn dochters alvast meegeven dat ze gerust mogen zwelgen in het moederschap, maar er toch moeten op letten dat ze zichzelf niet verliezen. Dat ze moeten toezien op het evenwicht tussen moeder zijn en zelfverwezenlijking.

“Je kunt heel veel geven, maar op tijd en stond moet je ook nemen. Anders ben je op een bepaald moment gewoon letterlijk ‘op’. Dat heb ik in mijn donkerste momenten sterk ervaren. Maar nu zit ik in een zeer aangename opwaartse beweging, en ben trots op de plaat die ik na lang ploeteren toch heb verwezenlijkt. Ik ben zelfs al bezig aan de volgende, hoe fijn is dat?”

www.reymer.be
Lees hier alle interviews in de rubriek Van de Liefde en de Kunst

Carmen De Vos is een trage fotograaf. Ze was al niet van de rapsten lang voordat traag in de mode kwam. A slow photographer. Op die manier was ze eigenlijk altijd al haar tijd ver vooruit en ging er niks verloren. Met haar geliefde Polaroidcamera kan ze ook moeilijk anders, zo’n machine is niet op snelheid berekend. Ze omhelst de fout, de verkleuring, de onscherpte en houdt ervan om binnen de beperkingen dat het materiaal haar oplegt, het best mogelijke beeld te creëren.

Schrijf je reactie

2 reacties
  • veerle says:

    hoe herkenbaar en hoe treffend verwoord. ik weet ook niet hoe het dan eigenlijk moet. ik kan het alleen maar meer hopen, dat ‘het’ haalbaar wordt, die combinatie kinderen /creativiteit en intussen zorgen dat je jezelf niet kwijtraakt . ik leer ook veel van hen , van de kinderen. ‘Relax mama’ zegt de dochter dan (16) Jaja schat , maar ik heb nog zoveel te doen 🙂 … heerlijk artikel …

    • Huls Agnes says:

      Herkenbaar ja, maar dat is juist het probleem. Het zou toch een enorm verschil zijn indien je wat hulp krijgt van je partner? De echtgenoot die je steunt en begrijpt, prima (lijkt me normaal) Maar waar is hij om eens de afwas te doen of op te ruimen of boodschappen te doen? enz….Zeker als je nog zoveel te doen hebt….!
      Wanneer beiden voltijds werken is het goed dat ook beiden de huishoudelijke taken verdelen. Als je als vrouw zaken gaat opofferen voor de kinderen kan de man dat eigenlijk ook!

Annelies A. A. Vanbelle kijkt als journalist al tien jaar diep in de ziel van mensen. Tijdens dagelijkse lange wandelingen brengt ze haar hyperactieve hoofd tot bedaren en krijgt ze haar spannendste ideeën. Het is haar vorm van meditatie, net als frequent museumbezoek. Daar, en in kunstenaarsateliers en galerieën, is ze het gelukkigst. Ze schrijft bevlogen over kunst voor diverse opdrachtgevers en is co-hoofdredacteur van het passionele kunstmagazine The Art Couch.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen