Er was een man a.k.a. het lief die er onzacht en plotsklaps niet meer was. Na het klimmen uit die krater besloot ondergetekende om over te gaan tot een meerdere-lieven-plan. Eentje is geentje, ter bestrijding der dingen. Concreet werden dat er twee, twee lieven.
Later was er alweer eentje die afdreef. Zoals de visjes in dat liedje ‘En toen waren er nog maar één.’ En de overgeblevene, die stond op een dak uitnodigend te staan. Een en al: ‘Kom maar rustig met mij schreeuwen op dat dak. Van Jij en ik.’
Goed
‘Goed’. Dat is het antwoord dat ik geef wanneer mensen mij vragen hoe het gaat met mijn uitermate onderhoudend liefdesleven. Gewoon ‘goed’. Zonder ‘maar’. En soms, vertel ik er ook nog dit bij:
Er was die keer dat je met zachte aandrang op dat dak ging gaan staan, uitnodigend om de liefde uit te schreeuwen.
Er was ik die sputterde en stotterde.
Er was die dag dat je zei: ik ben niet verliefd en ik die een groot zwart kruis op het voorhoofd zag branden. Ik knikte alsof ik het geloofde. ‘Uhu, ok.’
Er was die ander dag dat je zei: ik ben verliefd en hou het niet langer tegen.
‘Uhu, ok.’
“Er was die keer dat je zei: ‘Ik vind je zo leuk.’”
Er was ik die bleef.
Er was die keer dat we banale dingen deden samen en jij die je verontschuldigde omwille van de banaliteit.
Er was ik die zei: Banale dingen doen en daar content mee kunnen zijn is van het schoonste dat er is. Er was jij die druipend van het geluk naar mij keek.
Er waren de twee vrouwen in mijnen hof die nippend aan een glas rosé een korte beschouwing gaven over ons samenzijn.
De een zei: ‘Het hangt er van af wat je wil natuurlijk.’
De andere mompelde in mijn plaats: ‘Rust’.
Er was die keer dat je zei: ‘Ik vind je zo leuk.’
Er was ik die zei: ‘Ik vind je zo leuk zeggen, is van het leukste dat er is.’
Er is jij die zegt: ‘Ik vraag me soms af of ik iemand ben die verliefd wordt op de verliefdheid.’ Er is ik die dat herken, daar bang van word en dan toch weer niet omdat het op z’n minst verdomd eerlijk is.
“Als ik op alles terugkijk kan ik alleen maar denken dat het goed was. “
Er was jij die zei: ‘Ik hou het niet langer tegen en ik wil je voor mij alleen.’ Met vragende hoopvolle ogen erbij.
Er was ik die de vraagtekens nog effe door de lucht liet zweven.
Er was jij die zei: ‘We kunnen bijvoorbeeld, ik zeg maar wat, het effe tussen ons houden. Gewoon jij en ik. Niemand anders. Voor zes maand bijvoorbeeld. En daarna bekijken we eens hoe dat voor ons werkt. Hoe jij je daar bij voelt, hoe ik me daar bij voel. Wat denk je?’
Mocht ik – ik zeg maar wat – nootjes aan het eten zijn. Ik was er in gebleven, echt waar.
Er was de buurvrouw die mij aanhoorde en zei: ‘Proficiat met je verloving!’
Er was ik die het uitproestte.
Er was zij: ‘Nee serieus, wat hij zegt… Ik vind het quasi een verloving waard.’ En ze proficiateerde mij andermaal.
Er is het schrijven over dat alles hier en nu. Er is het einde dat nadert, het einde van dit vervolgverhaal. Meteen ook het einde van het meerdere-lieven-plan. Als ik op alles terugkijk kan ik alleen maar denken dat het goed was. Het hebben en uitvoeren van dat plan creëerde een welkome rust, een rust die ik in een monogame relatie toen niet vinden kon. En hoewel de dingen mij weer op dat monogame pad brachten, draag ik dat vrije gevoel nog steeds mee. Verder zorgde het meerdere-lieven-plan voor meer openheid en meer communiceren, minder vanzelfsprekende verwachtingen en veronderstellingen. En daar kan ik alleen maar blij om zijn.
Schrijf je reactie