Column

“Plots hoor ik bij de grote mensen”  

Stuurloos richting volwassenheid:

“Plots hoor ik bij de grote mensen”  

Onze jeugd is vooral oefenen. Vallen en opstaan, zodat we het allemaal kunnen wanneer we op een dag volwassen zijn. Aan de vooravond van zijn 21e verjaardag blikt redacteur Stijn terug, maar kijkt vooral vooruit. Een beetje met knikkende knieën.

Het moet in de supermarkt tot me zijn doorgedrongen, ergens tussen het taaie supermarktbrood en de cornflakes. Terwijl ik de volgeladen kar piepend langs de winkelrekken loods, maak ik de optelsom, geef dat vervolgens op omdat hoofdrekenen nu eenmaal  nooit aan mij besteed was en concludeer: ik ben bijna jarig. Eénentwintig, volwassen. Het leven dat ik jarenlang in mijn hoofd heb geboetseerd, met de grond gelijk heb gemaakt om vervolgens weer op te bouwen: het staat te gebeuren. Het échte leven, dat waarvoor we zo lang hebben mogen oefenen. Ik zou voorbereid moeten zijn, maar voel me zo allerminst.

En dat verbaast me. Ik heb een kindertijd gespendeerd aan het dagdromen over hoe mijn grote, oudere versie eruit zou zien. Ik vroeg me af ik nog steeds die twee weerbarstige plukken haar zou hebben, die de indruk wekken van mijn hoofd af te willen rennen, daarmee negentig procent van de kapsels onmogelijk makend. Ik bedacht hoe ik in het leven zou staan, wie mijn vrienden zouden zijn en welke namen ik mijn huisdieren zou toekennen. Maar op een dag verandert al dat fantaseren in realiteit. Als ik nu in de spiegel kijk, zie ik wie ik geworden ben. Naar dit punt heb ik mezelf – toegegeven, soms stuurloos – eigenhandig gegidst. Toch lijkt het volwassen leven vooral iets dat me overkomt.

Volwassen zijn blijft struikelen, blijft trekken aan deuren waarop duidelijk vermeld staat dat je moet duwen.

Wanneer ik vroeger rondom me keek, zag ik hoe volwassenen altijd met alles wel raad wisten. Zij hadden de wereld in handen, deden hem draaien, legden hun vinger op de zere wonde en stelden vast: ‘dààr ligt het probleem’. Er leek zo veel voor hen voorbehouden. Van het bezitten van een huis, tot het mogen uiten van een mening. Ze waren zo zelfzeker in deze wereld, dat ze het zelfs in hun hoofd haalden om aan kinderen te beginnen. In de kleine wereld waarin je als kind ronddoolt, is er geen plaats voor de emoties van onze ouders. Zo zou je bijna vergeten dat zij ook maar wat doen. Nu ik mij zelf in deze positie bevind, weet ik pas hoe waar dit is. Het punt waarop we zo veel en zo hard geleefd hebben dat we ons uit elke lastige situatie kunnen wroeten, komt nooit. Volwassen zijn blijft struikelen, blijft ontdekken, blijft trekken aan deuren waarop duidelijk vermeld staat dat je moet duwen. Sommige dingen veranderen nooit.

En struikelen heb ik de afgelopen jaren voldoende gedaan. Letterlijk, doordat ik in deze wereld nogal onstabiel op mijn benen sta, maar ook figuurlijk. Misschien heb ik daar nog wel het meeste van opgestoken, en zal dat ervoor zorgen dat ik de komende jaren, om een reden die ik nog niet begrijp, toch veilig terecht zal komen.

Zo weet ik nu dat het altijd beter is om een poging te ondernemen en te falen, dan om helemaal niets te doen. Het kopen van zwarte kousen zorgt ervoor dat je je zondagavonden niet hoeft te spenderen aan het bijeenzoeken van de bijpassende paren. Je huid neemt de overvloed aan koffie op drukke dagen niet in dank af. Het overschepen van geld van je spaar- naar je zichtrekening is verantwoordelijk voor heel wat onheil in deze wereld. In tegenstelling tot wat men je jarenlang op het hart heeft gedrukt, is het wél een goed idee om op hete zomerdagen zwarte kleding te dragen. Verwoed zuchten over je werk of relatie maakt die dingen er niet beter op, verander iets. Heb begrip voor de mening en het standpunt van anderen, het kan je enkel verrijken. Het is goed om je smartphone eens wat vaker uit het oog te verliezen, zolang je nuchter bent wanneer je die beslissing maakt. Geef het mailadres van je correspondent pas in nadat je de boodschap hebt getypt. Mannen en vrouwen zijn evenwaardig, maar er moet nog veel gebeuren voor we dat in onze maatschappij ook echt weerspiegeld zien. Het is goed om na te denken, maar nog beter om dat soms even niet te doen. We zijn allemaal mensen. We zijn allemaal mensen. We zijn allemaal mensen.

Het is goed om na te denken, maar nog beter om dat soms even niet te doen.

Ik leerde ook dat ik de onverklaarbare drang heb om terug te blikken en op te hemelen wat geweest is. Ik mis de tijden waarin er nog posters van Pirates of The Caribbean boven mijn bureau hingen, geen rekeningen die betaald moeten worden of dreigend naderende deadlines. Ik mis ook de woensdagnamiddagen, waarop zorgen en werk consequent geweerd werden. Alsof die dag daar speciaal voor in het leven was geroepen.

Maar natuurlijk zit er ook heel wat schoonheid verscholen in volwassenheid. Vanaf nu zijn je keuzes de jouwe. Je kan springen, met beide voeten vooruit. Je kan in het leven niet alles veranderen, maar er is veel waarmee dat wel lukt. Het leven waarvoor je jaren geoefend hebt, kan nu ook echt geleefd worden. Ik wil de deuren die voor mij geopend worden binnenwandelen, maar weet evengoed dat er nog heel wat deuren zijn waar ik tegenaan moet lopen, om af te kaatsen naar waar ik écht moet zijn. Toch kan ik het niet helpen dat ik het zal missen om me te verschuilen achter mijn leeftijd. Dat ik de verwachtingen door mijn gebrek aan levensjaren danig laag kon houden, om er zo altijd boven te schieten. Liep het toch mis, dan kon ik me beroepen ‘op dat ik toch nog jong was, niet beter wist’. Ik merk dat ik op mijn dapperst was toen ik dat vangnet nog had.

Vanaf nu zijn je keuzes de jouwe. Je kan springen, met beide voeten vooruit.

Als ik mezelf vandaag zou moeten vastleggen, enkel met behulp van wat kleurpotloden en een leeg blad papier, dan teken ik mezelf zoals ik er jaren geleden uitzag. Niet omdat het toen beter was, integendeel, maar omdat ik me nog steeds zo voel. De wereld rondom mij is veranderd, en natuurlijk heb ik heel wat opgestoken van de kansen die ik kreeg. Maar toch teken ik mezelf opnieuw in die wereld vol onschuld, met een hoofd dat nog steeds even naïef tegen de wind opbokst. Waarschijnlijk zelfs met kousen met Garfield-motief rond mijn enkels. Misschien is het jeugdig optimisme, maar ik weet dat het beste nog moet komen. Dat doet het altijd. Daarin geloven is soms het enige wat je nodig hebt opdat het ook echt zo zou zijn.

 

Foto: Istock

Schrijf je reactie

2 reacties

Stijn zweeft ergens tussen fictie en realiteit. Hij studeerde net af als journalist en kan het pennen maar niet laten. Schreef ondermeer Pulitzerwaardige stukken op bierviltjes, de krant van gisteren en in de notitieblok van zijn smartphone, maar wacht desondanks nog steeds op de grote doorbraak. Minder naarstig in het water geven van de planten.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen