Naar de wc gaan is een van de meest banale dingen in het leven maar de manier waarop, daar verwonder ik me bijna dagelijks over, zeker als het vrouwen zijn. Waarom gaan vrouwen – mezelf incluis – altijd samen? Daar denk ik dan over na. Op de wc, bijvoorbeeld, ha!
Ik bedenk dat als je met zijn tweeën op een feestje bent, het vooral te maken heeft met dat eenzame moment waar zowel de wc-ganger als de achterblijver anders door moeten. De een alleen op de dansvloer, de ander alleen in de rij. Soms tja, dan moet het toch alleen. En dan ben je het best gewapend met een mobiele telefoon. Over de achterblijver kunnen mensen alsnog denken; ‘Dat meisje zit daar alleen in die kroeg, wat zielig, wat een rotleven zal ze hebben’, maar dan doen wij in ieder geval alsof we dat niet doorhebben. Mensen denken daar überhaupt niet over na, maar wij denken dat ze dat denken en dat is een legitieme reden om je zo te gedragen. Je kan je maar beter wapenen tegen de demonen van je eigen fantasie.
Samen naar de wc gaan is altijd een goed moment om bij te kletsen over een date – ‘Hij is echt leuk hè, jij vindt hem ook echt leuk, hè?’ – of over je vriendinnen – ‘Als Anouk dronken wordt, gaat ze echt raar doen, hè, echt een beetje slettebakkerig’ – of over die ene jongen met wie je oogcontact had – ‘Hij zit echt al de hele tijd naar me te kijken!’ en ‘Jahaaa, ik kijk wel terug, soort van, maar hij moet maar naar mij toe komen, ik ga niet naar hem, dat is stom’. Als wij vrouwen dan eenmaal op de wc zijn, alleen of met ons reisgezelschap, dan is het mij altijd een raadsel wat die ándere vrouwen zo lang op de wc doen. En ja, sommigen vrouwen zitten misschien niet alleen netjes een naar rozen geurend plasje te doen, dat begrijp ik heus, maar een heleboel vrouwen wel en die zijn daar dan minutenlang mee bezig.
Vandaar. Ik wil het weten. Wat doen jullie daar toch? Je gaat toch gewoon zitten, of hangen, wat jij prefereert, en dan een plas en dan sta je weer op, broek dicht, panty omhoog en klaar? Soms duurt het lang door een tamponwissel of misschien heb je een hemdje wat in je rokje moet, maar geen zichtbare lijnen mag maken en dat moet daar dan ingestopt en uitgerold en dan moet je bloesje er nog in en ook weer uitgerold en nu zie je alsnog m’n ondergoed heel erg en dan kan je alle laagjes er weer uittrekken en begint het avontuur opnieuw. Maar dit soort dingen zijn toch uitzonderingen? Lippen stiften, parfum opspuiten en selfies maken doen we toch gewoon allemaal voor de spiegel? Of zitten jullie dat allemaal op die wc te doen en daarmee de rij op te houden? Als je dat dan allemaal zo nodig moet doen, doe het dan in sneltempo terwijl je plast.
En dan heb je nog dat ongemakkelijke moment dat je de wc uitkomt en de volgende erin gaat. Dan heb je drie opties. Eén. We kijken elkaar aan en glimlachen. Zo van: ja ik zat hier net en nu ga jij hier zitten, gek hè, veel plezier ermee. Twee. Degene die erin moet, kijkt niet naar degene die eruitkomt, maar staart naar de pot met een doelgerichte blik in haar ogen, en daar word ik persoonlijk altijd een beetje bang of onpasselijk van want als je hiervan al zo’n onthutste blik op je gezicht hebt, hoe ga je dan om met de grotere dingen in het leven? Drie, en dit is de mooiste. In een kleine ruimte duw je de deur tegen degene die erin moet en om allebei op de gewenste plek te komen doen we dan een soort wc-waggel van twee onbekende lijven die te dicht langs elkaar schuiven, alsof we ons even vacuüm zuigen en er dan aan de andere kant weer uit ploppen.
In feite weet je nooit wat je er te wachten staat als je staat te wachten voor de wc in de kroeg. Laatst stond ik, alleen, te wachten voor de wc in een kroeg. Plots liep er een vrouw langs me heen die doodleuk aan de deur van de enige dames-wc begon te rammelen, waarna ze hem niet open kreeg. Ze liep terug naar mij, ging achter me staan en zei met een Amsterdams accent: ‘Oh, jij staat dus ook niet op de bus te wachten’. Ik glimlachte naar haar en keek dan weer naar de wc deur. We zwegen en hielden ons aan de belangrijkste afspraak van allemaal: wij staan hier even niets te doen en dat voelt gek en we praten niet want we kennen elkaar niet maar we staan wel heel dichtbij elkaar niets te doen en zouden op zich even een gesprek kunnen voeren, maar dat pakt altijd ongemakkelijk uit dus dat doen we maar niet meer, we gaan gewoon staan en wachten tot de verlossende deur open gaat en dan doen we net alsof dit moment niet bestaan heeft.
En net als ik dit allemaal bedenk, ben ik klaar met plassen.
Schrijf je reactie