Ze gingen bijzondere uitdagingen aan, de vier vrouwen die ik voor deze reeks interviewde. Ze blijven weg van platgetreden paden en beklimmen de grillige steile rotswand van het leven op hun manier. Ze weten heel goed wat ze willen, en soms ook niet. En daar zijn ze eerlijk over. Net dat maakt hen zo mooi. Illustratie: Alex Anthes.
Ik leer Caitlin kennen wanneer we een taxi delen. We small talken, laten geen ongemakkelijke stiltes. Ze is 26 en bezig te verhuizen. “Waarom?”, vraag ik haar. “Well, actually, because I’m getting a divorce,” gooit ze er spontaan uit. Ik ben verbaasd: dit meisje is wel erg rechtuit.
Caitlin komt uit de States, maar pakte als 21-jarige haar koffers om naar Europa te komen. Haar laatste jaren lezen als een rollercoaster. Toen ze 22 was, trouwde ze in Barcelona met haar Catalaanse vriend, die 10 jaar ouder was. Uit liefde, maar ook voor de papieren. Amerikanen mogen maar drie maanden in Europa blijven, dan moeten ze terug, of een andere oplossing vinden. Voor Caitlin werd het trouwen.
“Toen ik achttien was deed ik een stage, maar na twee dagen vroeg die fotograaf me al of ik eens naakt voor hem wilde poseren.”
Met de Catalaan liep het na een paar jaar spaak, maar Caitlin besloot in Barcelona te blijven. Ze ging bij een agentschap aan de slag als modefotografe, maar besefte geleidelijk aan dat ze geen deel meer wilde uitmaken van het wereldje van de modefotografie. “Modefotografie is een heel mannelijke, harde en vaak seksistische wereld,” zegt ze. “Toen ik achttien was deed ik een stage, maar na twee dagen vroeg die fotograaf me al of ik eens naakt voor hem wilde poseren.” Ze bedankte vriendelijk en stapte op. Een tweede reden was dat de modellen met wie ze samenwerkte altijd pubers waren die in de modebladen voor volwassen vrouwen moesten doorgaan. Dat de jonge meisjes tijdens hun werk als objecten werden behandeld, daar kon ze ook niet goed mee om. Maar dat ze hen nadien op de computer nog dunner en gaver moest maken, vond ze het ergst. “Ik voel me er nog steeds slecht over dat ik deel heb uitgemaakt van die wereld. Ik heb een hele tijd niet van mijn job gehouden, tot ik besefte dat het niet aan de fotografie lag, maar aan het soort fotografie.”
Haar fototoestel, haar laptop en haar handbagagekoffertje met wat kleren zijn haar enige bezit.
Zonder geld en zonder zicht op een nieuwe job besloot ze een paar maanden geleden om een punt te zetten achter haar samenwerking met het agentschap en de glossy modefotografie voorgoed achter zich te laten. Dat was een heftige beslissing, want het was ook de periode waarin ze geen appartement meer had, en ze bezit zo goed als geen spullen. Haar handbagagekoffertje met wat kleren, haar fototoestel en haar laptop zijn haar enige bezit. Zo wil ze het ook. Ze wil van omgeving kunnen veranderen en opportuniteiten kunnen volgen wanneer het haar uitkomt. Mits voldoende geld op haar rekening gaat en staat ze waar ze wil, geheel ongebonden aan een plek.
Maar gaat die ultieme vrijheid niet gepaard met andere zorgen? Is ze het soms niet beu om niet te weten wat er komt? Niet te weten welk pad ze moet bewandelen? Geen lange termijn plannen te kunnen maken? Caitlin ziet er ook de nadelen van in. “Ooit was dit spannend allemaal, nu is het gewoon vervelend. Ik zou gewoon graag weten wat mijn pad is. Binnenkort ga ik weer uit mijn appartement en ga ik twee maanden in Ierland werken, maar ik weet niet of ik dan nog wel naar Barcelona terugkom. En binnen twee weken ga ik naar Madrid, waar ik mijn visum ga regelen voor Parijs, just in case.’”
“Er is niks mis met mijn levensstijl, maar het is wel moeilijk om iemand daar in mee te nemen.”
En toch, tussen al dat globetrotten in, blijven bepaalde dingen kleven. In Barcelona deed ze een paar maanden geleden welgeteld één maand een kantoorjob, voor de centen. Ze stapte op omdat ze er niet kon aarden, maar haar toenmalige collega werd wel haar huidige vriend. Ik vraag haar of de liefde wel te combineren valt met haar andere noden, met de realiteit dat ze altijd weer vertrekt. “Er is niks mis met mijn levensstijl, maar het is wel moeilijk om iemand daarin mee te nemen. Je wil niet dat iemand je volgt, gewoon omdat jij iets wil. Je wil dat ze hun mannetje staan en dat ze erop kunnen vertrouwen dat je een tijdje op dezelfde plek zal blijven als zij. Zeker wanneer ze de moeite doen om met je mee te verhuizen. Mijn vriend staat stabieler in het leven dan ik. Ik voel geen druk van hem om meer zoals hem te zijn, maar ik leg wel druk op mezelf. Tot nu toe vindt hij dit een schattig verhaal, maar wanneer hij me beter leert kennen, merkt hij misschien dat dit niet hetgeen is wat hij wil. Hij is niet ongerust over de situatie, maar ik wel.”
Schrijf je reactie