getuigenis

De moordenaar die alcohol heet

De moordenaar die alcohol heet

Alcohol blijft een van de grootste verkeersdoders in België. Redactrice Sophie werd slachtoffer van een tragisch ongeval veroorzaakt door een dronken chauffeur. In het voorjaar van 2015 schreef ze erover op Charlie. Haar openhartige getuigenis kwam binnen als een mokerslag en werd door meer dan een kwart miljoen mensen gelezen. Sophie werd in Nederland uitgenodigd door RTL Late Night, waar ze met premier Rutte sprak over het invoeren van een alcoholslot.

Eerste lentedag…

“Opstaan jongens, we gaan zo rijden.” Het is twee uur ‘s nachts en mijn vader staat in de deuropening van mijn slaapkamer. Voorzichtig maak ik mijn vriend wakker “Eeey Lander, opstaan, we gaan op vakantie.”

De pick-up jeep lijkt groot maar die achterbank blijkt verdomd klein. Met zijn mond vol ontbijt roept papa naar ons: “En jongfens zitten jullie een beeftje lekkfer daar afterin?” – “Jaja, we doen ons best”, antwoord ik al sjorrend aan het dekbed. Het is donker en er is geen kat op de weg. Lander en ik liggen op de achterbank. Na een hoop gedraai en geprop, hebben we besloten dat deze lepeltjeshouding ons prima bevalt. Ik lig knus met mijn rug tegen Landers’ borst, hij met zijn armen om mij heengeslagen. “Lig je lekker?”, vraagt hij. Ik lach en teken een smiley op het raam boven ons hoofd. “Slaap lekker, vriendje, straks worden we wakker in de sneeuw.” “Mmm”, antwoordt hij, “Slaapwel, Sophietje”. Ik luister naar zijn ademhaling die steeds zwaarder wordt.

“Zijn stem gaat door merg en been. Paniek. Tegen hoge snelheid duikelen we de diepte in.”

Opeens een knal. Ik word vanaf de achterbank naar voren gekatapulteerd waar ik tussen de twee voorstoelen klem kom te zitten. Ik worstel mezelf recht, klamp me vast aan papa’s hoofdsteun en schreeuw “Wat doe jij!” “Hou je vast!!”, brult mijn vader. Zijn stem gaat door merg en been. Paniek. Tegen hoge snelheid duikelen we de diepte in. Ik zie felgroene grassprietjes door de voorruit op me af komen. Het gras is felgroen omhuld met een glanzend laagje zilverkleurig ochtenddauw. Het is de eerste dag van de lente.

Ik droom. Ik denk dat ik droom. Het is pikdonker. Ik heb geen idee waar ik ben. Ik kan niet bewegen. Ik droom. Of toch niet? Ik heb zin om verder te slapen. Waar was ik voordat ik ging dromen? Ik lag met Lander in de auto. Lander? Lander! We zijn verongelukt. Kut. Ik moet hier uit. Ik roep. Maar ik zie niks. Ik hoor niks. Ik voel niks. Puur afgaand op mijn instinct probeer ik me los te wringen uit datgene wat mij vasthoudt. Pas nu besef ik dat ik in het dekbed gerold lig waaronder wij in slaap vielen. Ik wil die auto uit!

Ik ben bezorgd om Lander. Ik mag hem geen pijn doen want hij ligt hier ergens naast me. Voorzichtig wring ik me uit het dekbed. Via het kapotte zijraampje kruip ik op ellebogen en knieën naar buiten. Asfalt. Glasscherven knarsen in mijn huid. Ik ben verdoofd. Ik kan niet verder kijken dan waar ik me op dat moment bevind. Lander moet die auto uit! Ik hoor mijn naam ergens in de verte. Suf probeer ik mijn hoofd op te richten. “Oh Sophie, je bent niet dood!” Ik zie mijn vader vaag in de verte. De straatlantaarns schijnen een gelig licht op hem. Kromgebogen komt hij op mij af gestrompeld. Alles gaat heel traag.

“Het besef dat ik midden op het asfalt tegen het levenloze lichaam van mijn vriendje lig, komt als een mokerslag binnen.”

Uit het niets staat er opeens een vrouw bij me. Ik kijk naar boven. Ze knielt voor mij neer. Op dat moment zie ik Lander. Op slag vergeet ik alles om me heen. Zonder na te denken sleep ik mijn lichaam naar hem toe. “Lander, Lander! Alsjeblieft word wakker. Geef antwoord!” Ik vlei me tegen zijn verstijfde lichaam aan. Ik omarm hem terwijl we samen op het asfalt liggen. De vrouw van daarnet komt in kleermakerszit bij ons zitten en legt mijn hoofd in haar schoot. Ze vertelt me dat we een heel erg ongeluk hebben gehad en dat iedereen opgelucht is dat ik nog leef. Ik ben blij dat ze er is. Ik wil dat ze voor altijd blijft.

Ik word weer even helder. Het besef dat ik midden op het asfalt tegen het levenloze lichaam van mijn vriendje lig, komt als een mokerslag binnen. “Lander luister, dit is gewoon een droom. Als je straks wakker wordt zijn we in de bergen en gaan we snowboarden”, fluister ik hem toe. De vrouw praat tegen mij terwijl ik tegen Lander praat. Ik schreeuw. Ik huil. Ik ben stil. Lander reageert niet. Maar het horen van zijn zware ademhaling stelt me gerust.

Er is ook een onbekende man. Deze man komt op ons af. Hij is lang en mager en hij is in het Engels aan het bellen. Tegen mij praat hij Nederlands. Hij hoort bij de vrouw. Met een bezorgde blik onderzoekt hij Lander. Ondertussen zie ik papa met moeite op ons af strompelen. Als een aap, op armen en benen. Dan besef ik dat het lichaam, waar hij zich overheen boog, mama is. Dit is niet goed. We zijn in de hel beland. Mama ligt 15 meter verderop en geeft geen enkel teken van leven. Ik heb te weinig kracht om me op richten en me naar mama te verplaatsen. Papa strompelt gebroken in het rond. Af en toe schreeuwt hij wanhopig iets over hulpdiensten die niet komen. De man is bezig met de twee lichamen terwijl hij in zijn telefoon schreeuwt. En ik lig met een wildvreemde vrouw en mijn vriendje in de vrieskou in een plas met bloed. Zijn bloed.

Ik roep hem. “Lander! LANDER!” Van de ene op de andere seconde zijn Landers ogen wijd opengesperd. Dat geeft me hoop.

Zouden er nu geen ziekenwagens moeten komen? Ik kijk om me heen. Chaos. Overal spullen. Bloed. Glas. Wat is er gebeurd? Autos rijden langzaam voorbij en ik zie afkeer in de ogen van de passanten. “Stop! Arrête!”, roept de helpende man naar de auto’s, “we hebben hulp nodig, er moeten mensen warm gehouden worden!” Niemand stopt. Niemand. Behalve één vrachtwagenchauffeur maar die besluit na het aanschouwen van het gruwelijke tafereel door te rijden. Het scheelt niks of hij rijdt zo over Lander en mij heen. Ik zie de gigantische banden rakelings langs mij heen glijden. “Godverdomme doe eens even normaal man, stomme klootzak!”, krijs ik, op slag weer helder. Een intens gevoel van hulpeloosheid overvalt me.

“Wat sta je daar nou? Gooi die sigaret weg en kom helpen! Kijk eens wat je hier hebt aangericht! Dit is allemaal jouw schuld!”, hoor ik de behulpzame man weer schreeuwen. Ik probeer me op te richten om te zien wie ons dit heeft aangedaan. Maar de vrouw legt mijn hoofd weer in haar schoot. Ze praat tegen mij en ik luister naar haar zachte stem. Ik weet niet wat ze zegt. Ik vraag haar of het goed komt met Lander. Ze zegt dat we moeten bidden. “Bidden?” Ik word boos: “Eerlijk zeggen! Komt het goed met hem of niet?” De vrouw antwoordt dat ze me heel graag zou willen vertellen dat het allemaal goed komt maar dat ze dat niet kan. Dat het heel erg slecht gaat met Lander maar dat ik erin moet blijven geloven en we hem erbij moeten houden. Dus roep ik hem. “Lander! LANDER!” Van de ene op de andere seconde zijn Landers ogen wijd opengesperd. Dat geeft me hoop. Ik hoor hem ademen. Hij ademt en zijn ogen zijn open. Hij is jong en sterk en zal dit overleven.

“Lander is weg. Mama is weg. Papa is weg. Dan ben ik aan de beurt.”

Ik word rustig en ontspan mezelf. Papa en de behulpzame man zijn ergens in de verte bezig met mama. Opeens begin ik te giechelen. “Oepsie, sorry ik heb in mijn broek geplast”, fluister ik tegen de vrouw terwijl ik naar de donkere vlek in de kruis van mijn broek kijk. Ze glimlacht en omarmt mij. Ik zak weer weg.

Na een eindeloos wachten hoor ik sirenes en zie ik helikopters boven mijn hoofd. Ambulanciers rennen schreeuwend in het rond. Ik kijk toe terwijl een paar mannen in felgele pakken zich over Lander ontfermen. Het apparaat dat ze met hem verbinden geeft een hartslag! Hij leeft! Zie je wel, hij leeft! Op het moment dat ze hem intuberen, reageert Lander heel heftig. Zijn lichaam stokt en kronkelt. “Pas op, jullie doen hem pijn!”, gil ik. Maar niemand hoort mij. Ik zie dat papa een eindje verderop in elkaar gezakt naar mij ligt te kijken. Ik voel me rustig, moe en ik zak weer weg. Helikopters stijgen op en vliegen weg.

Lander is weg. Mama is weg. Papa is weg. Dan ben ik aan de beurt. Ik word op een brancard getild en een ambulance in gereden. Er wordt Frans gepraat. Ik versta de ambulancebroeder, hij zegt lieve dingen. Ik word aan een infuus gelegd om een paar uur later wakker te worden in het ziekenhuis. Daar hoor ik dat Lander overleden is en mama in coma ligt.

_______________

De dronken chauffeur is met 180km/u achter op onze wagen geknald waardoor wij naar voren gekatapulteerd zijn en zeven keer overkop gingen. Lander en mijn moeder zijn uit de auto geslingerd. Lander overleed drie uur later in het ziekenhuis. Mama heeft het, ondanks haar ontelbare zware letsels, overleefd. Een deel van haar letsels zijn blijvend. De buitentemperatuur lag rond de tien graden onder nul en het duurde ruim 55 (!) minuten voordat de hulpdiensten ter plekke waren.

Jaarlijks vallen er in ons land een waanzinnige 800 verkeersdoden. Waarvan minstens een kwart veroorzaakt wordt door dronken automobilisten. Sinds het ongeluk kijk ik met hele andere ogen naar alcoholgebruik. Ik zie dat drank, ook buiten het verkeer, een hoop kapot maakt. Toch lijken we het gevaar van alcohol een beetje te negeren. Volgende week zoek ik uit hoe dit kan.

Foto boven: Istock

Schrijf je reactie

178 reacties
  • Annelies V says:

    Inderdaad, het zinnetje ‘ik kan nog wel rijden’ klinkt me bekend in de oren.. Zoals bij zovelen. Door dergelijke confronterende verhalen zal ik volgende keer zeker 2 maal nadenken vooraleer achter het stuur te kruipen na een aantal pintjes.

    Dit verhaal geeft me koude rillingen. Dit zou niemand mogen meemaken.

  • Stephanie says:

    Sophie, wat vreselijk!

    Wij hebben begin vorig jaar een accident gehad hier in België op een zeer druk moment op de E40.
    Ik, mijn man en ons dochtertje van toen 1.5 jaar oud. Geen zwaargewonden, geen alcohol of iets dergelijks, veel blikschade, dus dat viel mee. Maar ook bij ons stopte niemand op de autostrade.

    Ik probeerde, met mijn dochtertje op de arm, over te steken van het linkse vak naar de kant. Ik moest lopen of ik werd aangereden door een vrachtwagen…
    Hetzelfde voor de ambulanciers, zij probeerden tot bij ons te geraken en ook voor hen stopte geen enkele auto …
    Wij hadden wel, op een zijwegje naast de autostrade, een paar heel lieve mensen die ons hebben opgevangen (waaronder een dokter).

    Knap dat jij je verhaal wilt delen op deze manier. Hopelijk schudt het inderdaad de mensen wakker!

  • karin says:

    ik heb dit al eerder mogen lezen… en heb gehuild
    nu lees ik het opnieuw… en huil ik weer
    je bent sterk sophie xxx

  • Y.B. says:

    Dit is de reden waarom alcohol in de islam niet is toegestaan…

  • Kim says:

    Vreselijk verhaal, hopelijk doet het een paar mensen beter nadenken.

  • Ek says:

    Ik vind het enorm knap van u dat je u verhaal verteld want hoe simpel het ook lijkt daar is heel veel moed voor nodig.
    Die dronken man….daar valt niks over te zeggen dat is duidelijk maar ik vind het enorm verschrikkelijk dat er amper iemand hulp is komen bieden. Ik zit ook dagelijks op de baan maar als ik bij zo iets zou uitkomen (hopelijk nooit) ik stop, ik zou mijn eigen het anders nooit kunnen vergeven.
    Veel sterkte!

  • FILIP says:

    Sterk geschreven stuk, zoals velen zit ik met een krop in de keel.

    Mensen, doe alsjeblief je gordel om, ook achteraan in de wagen. Er zijn genoeg idioten op de baan die het niet te nauw nemen met de regels en je kan niet alles voorzien, maar zulke dingen kunnen levens redden.

  • van hoeck elga says:

    heb hetzelfde meegemaakt .men vriend- vriendin en ik kwamen van een gezellig avond uitje..jozef de vriend had nieks gedronken.hij was een verantwoordelijke autorijder..en plots knal een auto die op ons inreed..men vriend was op slag dood..(ik had dubbele bekkenbreuk oogspierverlamming en zware hersenschudding.).het stuur had jozef zen lichaam opengereten..zelfs herinner ik me er niets van want toen ik al onze gegevens aan de politie doorgegeven heb ben ik in coma gegaan..dokter zei daarna zo heb ik me gewapend om dat beeld van men overleden vriend uit men geheugen te doen..de chauffeur die op ons ingereden had was dronken..en i kwam dan nog van zen aanhoudster terwijl zen vrouw en baby thuis zaten te wachten op hem..i had alleen zen voet gebroken en heeft nooit of nooit naar mij men vriendin of vriend gevraagd..het enige dat hem intreseerde was dat hij niet naar zen voetbalmatch kon gaan kijken..zen vrouw is wel aan men bed in ziekenhuis geweest ..was heel emotioneel toen..zen vader had doordat een hartinfarct gekregen en heeft hem de deur gewezen..ik heb het een plaatsje kunnen geven na al die jaren maar vergeten doe ik het nooit. ..is niet alleen die dat er bij betrokken zijn dat hun leven deels om zeep is maar ook familie rondom hen ..tja alcohool maakt veel kapot soms

  • Peggy says:

    Ik rij nu 18 jaar met de wagen en vanaf het begin heb ik me voorgenomen geen alcohol indien ik met de wagen ben. Daar hou ik me ook aan. Als ik iets wil drinken, neem ik erna een taxi of het openbaar vervoer of ga gewoon te voet. Is toch niet zo moeilijk? Alcohol en rijden gaat niet samen.

  • Julie says:

    Hi Sophie,

    Ik ben er eventjes heel stil van geworden… heel heftig allemaal…
    Ik begrijp maar al te goed wat alcohol is en hoe het hele gezinnen kapot kan maken.
    Zelfs had ik al kind enorm veel schrik als mijn vader (een alcoholicus) met de auto op pad ging.
    Niet voor zichzelf maar voor de schade die hij andere mensen kon aandoen. Hij heeft in zijn leven talloze ongevallen veroorzaakt, maar gelukkig zonder slachtoffers. Dit wens ik niemand toe en ik leef dan ook enorm met je mee.

    Ik keur alcohol echt volledig af en snap niet dat dit in de huidige maatschappij nog aanvaardbaar is, hoe sommige tieners er van jongs af aan in rollen en eenmaal ze ouder zijn uitgaan en dronken met de auto naar huis keren.

    De moordenaar is inderdaad alcohol, de dader soms.
    Bij mij vader heb ik in de loop der jaren ondervonden dat dit echt een ziekte is en dat hij zelfs gewoon geen besef heeft dat hij alcohol heeft genuttigd. Alcohol heeft niet alleen ons gezin kapot gemaakt, maar ook mijn vader zelf…

  • johan says:

    Mijn neefje, z’n prentje staat op een “ereplaats”!

  • sam says:

    beste Sofie. . Alcohol is net als alle andere drugs een roes middel die mensen sporadisch gebruiken of dagelijks. De dagelijkse gebruikers die hebben het spul nodig om te leven. Moesten wij allen in een rooskleurige wereld wonen zouden mensen niet naar de fles of andere zaken moeten grijpen, het is dus niet altijd de mensen zelf hun fout, het is eerder de samenleving waarin wij wonen. Ga op cafe en je kan een fles wiskey leegdrinken…is het de cafebaas zijn fout? is het je eigen fout? is het de fout van de wiskeymakers? of van de regering die taksen heft op Alcohol en dit legaal maakt?

  • Hes says:

    Wat een verhaal… Naast alcohol moeten we ook vooral het gebruik vd smartphone tijdens het rijden niet vergeten. Sterkte!

  • Sarah says:

    Een dierbaar iemand verliezen dat voel je tot in je ziel , denk aan de mooie momenten die jullie samen hadden ….
    drank drugs enz het maakt veel levens stuk ,we leven in een maatschappij ieder voor zich ,laten we denken aan de liefde ,vriendelijkheid ,behulpzaamheid …. het zou een paradijs hier op aarde kunnen zijn ,en het is GRATIS.
    Heel veel sterkte en veel liefde zend ik jou toe voor jou en heel de familie

    Liefs

  • Stéphanie says:

    Verschrikkelijk om je vriendje en je vader zo te moeten verliezen!
    Ik wens je in elk geval veel kracht om dit een plaatsje te geven zonder elke dag in verdriet te leven.
    Degene die dronken achter het stuur gekropen zijn komen er meestal levend uit, degene die nuchter is … .

  • joep gosen says:

    Schitterend verhaal Sophie. Knap dat je het gebeurde zo pakkend kunt opschrijven en dat zonder de dronken bestuurder te veroordelen voor het geen hij aangericht heeft. Je zou kunnen zeggen dat hij slachtoffer is van de ‘moordenaar die alcohol heet’ desalniettemin nam hij zelf de beslissing dronken achter het stuur te gaan zitten. De gordels die jullie wel of niet aanhadden zijn misschien ineens niet zo relevant meer (als die in een jeep al aanwezig zijn).

  • Bart De Lepeleire says:

    Aangrijpend verhaal, maar ik lees nergens of de veiligheidsgordels gebruikt werden.

  • Kristien says:

    Beste Sophie
    Heb hier geen woorden voor
    Wat is dit verschrikkelijke nachtmerrie voor jou je papa je mama die moet vechten
    En dan je lief waarvan je hield en nu moet loslaten is zo verschrikkelijk
    En alcohol is zo gemeen en smerig zeker als ze zo zot en zat achter het stuur kruipen
    Ik kan je alleen heel veel kracht moed sterkte om dit allemaal te verwerken

  • Phaedra Cruyt says:

    Zo eerlijk, zo rauw en zo ontroerend.

    Het zou niet mogen gebeurd zijn.
    Het verhaal bereikt zeker zijn doel: het zet mensen aan het nadenken.

    Vergeten wordt nooit voltooid. Sterkte.

  • LotteD says:

    Mijn keel zit helemaal dicht van de emoties die jouw erg trieste verhaal oproepen. Ik hoop dat toch bij minstens enkele mensen de ogen opengaan na het lezen van dit artikel. Niets kan de pijn en verdriet die je voelt verzachten, zeker niet in zulke omstandigheden, maar toch heel veel sterkte!

  • Ik heb de gevolgen van alcoholverslaving van heel dichtbij meegemaakt. Ons gezin is erdoor uiteengevallen, familiebanden verwoest. En het valt mij ook op hoe laks hiermee wordt omgegaan. Hoe er soms gedaan werd dat we overdreven. En hoe vreemd je wordt bekeken als je eens geen glas drinkt (Scheelt er iets? Mag je niet drinken? …), terwijl je er toch ook gewoon geen zin in kan hebben of misschien nog moet rijden met de auto. Men blijft ook vaak aandringen, iets waar ik weinig problemen mee heb, want neen zeggen tegen drank valt mij absoluut niet zwaar. Maar voor een verslaafde, die er vaak niet mee te koop loopt dat hij/zij is afgekickt, is dat wel problematisch. In onze maatschappij is het normaler om wel te drinken, dan niet te drinken. En ik veroordeel hier niemand mee die sporadisch eens een glaasje drinkt, dat doe ik ook. Maar soms is het goed om hier eens bij stil te staan.

    Ik vind je verhaal echt verschrikkelijk. Ik ben vaak in paniek wakker geworden. Is alles oké, er is toch niets gebeurd? De auto staat toch nog in de garage. Tot twee maal toe moesten we de gevolgen dragen van een ongeval, onder invloed van alcohol, gelukkig zonder doden/zwaargewonden. Pas na de tweede keer greep het gerecht in en dan nog was het maar minimaal. En de rest van ons gezin stond machteloos.

  • Maarten says:

    Stil wordt ik bij het lezen van dit artikel…

    Spijtig genoeg ben ik het niet eens met de titel van je verhaal.

    De moordenaar is de man die bewust dronken achter zijn stuur kruipt…

    Succes nog…

  • LL says:

    Wat een aangrijpend en helaas waar gebeurd stuk. De zinloosheid van het verlies van je broertje is vreselijk. En wat erg dat niemand hielp en de hulpdiensten zo schandelijk lang op zich lieten wachten.
    Ik ben ex-alcoholieker, die nog vaak het stemmetje hoort “eentje kan toch geen kwaad?” “om te ontspannen” “lekker op een terrasje” “gezellig met vrienden” terwijl het gewoon puur vergif is. Dankzij zijn “zuipen is leuk” imago mag en kan het belachelijk veel slachtoffers maken, waarvoor het zich niet moet verantwoorden.

  • Eefje says:

    Wat een prachtig, hartverscheurend artikel, Sophie. Ik herinner het me als de dag van gisteren: je verdriet en ontreddering, je supereigenwijze veerkracht, en vooral: heel, heel veel liefde voor Lander. Ik vind het ongemeen knap dat je al die energie hier inzet om anderen dezelfde nachtmerrie te besparen. Respect!

  • Sara says:

    Toen ik dit begon te lezen, dacht ik Lander.. Puur toeval. Maar hoe verder ik las, hoe meer ik besefte dat dit Lander was dat overleden is en dat ooit nog in het middelbaar in mijn klas gezeten heeft.. Natuurlijk ging het over Lander!! Ik wens je veel sterkte en ik vind het moedig dat je dit op papier gezet hebt!

  • Lotte says:

    wat een heftig verhaal, knap dat je er zo over kunt schrijven! Dit is zo heftig stuk in je leven. Hoe gaat het nu met je moeder.. Jou en je vader? Gecondoleerd met het overlijden van je vriend. Je boodschap komt duidelijk over en ik hoop dat mensen het lezen en dit ook snappen. Voor mijzelf heb ik altijd gezegd, als ik rijd drink ik geen druppel.. Dat zou iedereen moeten doen. Heel veel sterkte nog.

  • Dirk hens says:

    pfff, ben ik effe niet goed van. Ik heb me zelf in je verhaal ingebeeld en kreeg er koude rillingen van.
    Dank je voor je verhaal.
    Ik hoop dat dit nog door velen gelezen wordt en ze er even bij stil staan dat dit ook bij hen kan gebeuren.

  • Silke says:

    Shit… Krop in de keel van je verhaal Sophie. Ontzettend veel respect voor wat je doet. En zo onbegrijpelijk dat niemand stopt om te helpen.

  • Eigenaardig hier is,ik ben alcoholcoach,help mensen met een alcoholverslaving,ik heb berichten verstuurd via linkedin,45 huisdokters aangeschreven ivm met de workshop die ik aangaande alcohol ga geven op 25/03,ik heb mij aangeboden als spreker,ervaringsdeskundige op dit gebied.
    Tot nu toe GEEN ENKELE REACTIE,zelf vind ik dit heel frustrerend wetende dat er zovele zouden kunnen geholpen worden hierdoor,maar niemand heeft hier blijkbaar oren naar,zelfs bedrijven,scholen,ziekenhuizen via linkedin gevraagd of ze geen behoefte hebben mij als spreker te kunnen gebruiken,zo kunnen er achteraf contacten gelegd worden om mensen individueel te begeleiden in alle discretie,nul reactie,begrijpe wie kan.rudi.geyskens@telenet.be

  • Stephanie says:

    Ik heb zelf zo’n zelfde soort ongeluk gehad. Het stukje over dat niemand stopt om te helpen, greep mij enorm aan omdat dat bij mij net zo ging. Heel moedig hoe je dit geschreven hebt.

  • Laureline says:

    Lap, ook al aan het bleiten…

  • Lisbet says:

    Verdorie zeg. Ongelooflijk hard… Ik hoop dat jouw verhaal opgepikt wordt en dat mensen eindelijk eens beseffen dat ze levens kunnen verwoesten door dronken achter het stuur te kruipen.

  • Stephanie says:

    Amai! Hier krijg ik een krop in m’n keel van. Sterk geschreven. Verschrikkelijk om mee te maken.

  • Santoecha says:

    Ik ken het verhaal, maar ik kon het alweer niet drooghouden. Respect.

  • Yonina says:

    Xxxx kusjes knuffels xxxX

  • Lies says:

    Wat een ontzettend goed geschreven artikel dat door merg en been gaat. Ik hoop dat het gelezen zal worden door het nog veel te grote aantal mensen dat wel eens durft te rijden met een glas te veel op.

  • Gertjan says:

    Als hulpverlener (MUGverpleegkundige) heb ikzelf al vaak moeten uitrukken naar interventies waarbij er een ongeval is veroorzaakt door overmatig alcoholgebruik. Jammergenoeg zijn het zeer vaak niet de dronken bestuurders die gewond raken, maar de andere weggebruikers. Zo heb ik al talloze voetgangers, fietsers, motorrijders en automobilisten moeten verzorgen die het slachtoffer hiervan waren. Dit artikel geeft zeer goed weer wat voor een impact het kan hebben om te rijden met een voertuig na een glaasje te veel. Denk hierbij na als je in de wagen stapt, want je speelt niet alleen met uw eigen leven, maar ook met dat van andere onschuldige mensen.

  • Elien says:

    Shit. Keelpijn en natte ogen gekregen van dit artikel. Wauw Sophie, moet ontzettend moeilijk zijn geweest om dit neer te schrijven. Respect.

  • pieter says:

    Dit weekend werden we zelf van de weg gemaaid door een (hoogstwaarschijnlijk) dronken chauffeur. Exact op de plaats waar een aantal maanden geleden ook al eens iemand van de baan werd gereden door een chauffeur met te veel alcohol in zijn bloed. Het valt niet te vatten.

  • ER says:

    Reageren op een artikel? Uitzonderlijk maar uitzonderlijk dient hiervoor. Prachtig geschreven. Uw persoonlijke kracht straalt uit het artikel maar de boodschap is overduidelijk. Sterkte, veel sterkte maar ook complimenten voor de kracht – en hopelijk ook invloed – van het artikel.

  • Afschuwelijk wat je overkomen is.
    Ook hier veel traantjes.
    Veel sterkte Sophie.

  • Paulien says:

    Wauw. De tranen staan in mijn ogen. Prachtig geschreven…
    Een moment om even bij stil te staan.

  • Jeetje Sophie. Wat hard. En wat ben jij een verdomd sterk wijf. x

  • Krop in de keel. Wat een moedige getuigenis.

  • Lien says:

    Stil. Tranen. Krop in de keel.
    Verscheurende realiteit.
    Niet te vatten.
    Ik zend je liefde.
    Hou vast aan de liefde.

  • Francesca Visini says:

    de tranen rollen over mijn wangen terwijl ik dit lees… xx

  • Eline says:

    Tranen in de ogen. Afschuwelijk dat dit jullie moest overkomen. Afschuwelijk dat dit iemand moest overkomen. Heb zelf ook al gezien hoeveel alcohol kapot kan maken en blijf me erover verbazen dat alcohol zo’n aanvaardde drug blijft, sterker nog, dat niet drinken niet aanvaard wordt. Ben benieuwd naar de rest!

  • lilith says:

    Ik word er stil van. Wat vreselijk om dit te moeten meemaken.

  • Joke says:

    Ik zat te huilen terwijl ik las. Dat mensen zo achter het stuur kruipen. Dat mensen niet stoppen om te helpen. Onvoorstelbaar vind ik dat.

  • Fuck wat heftig Sophie! Ik word hier heel stil van…

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen