Tom en Anthony van ‘Zwijgen is geen optie’ interviewen geëngageerde mensen die geen blad voor de mond nemen. Engagement is voor deze mensen geen hobby, maar staat centraal in hun leven. ‘Zwijgen is geen optie’ portretteert hen als inspiratie, om te ontdekken hoe we zelf de wereld van morgen een beetje beter kunnen maken dan vandaag. Deze keer een portret van Arnoud Raskin, de oprichter van Mobile School.
Tijdens zijn studie Productontwikkeling kwam Arnoud toevallig terecht in een lezing over straatkinderen. Hij werd zo aangegrepen door het beklemmende verhaal dat hij daar en dan besloot er iets aan te doen. “Toen ik de lezing uitging, was ik een compleet ander mens. Het kan toch niet zijn dat wij als beschaving, als mensen, er niet in slagen om onze eigen kinderen niet voldoende opportuniteiten te geven, degelijke voeding te geven, gezondheidszorg te bieden?”
Hij besloot zijn afstudeerproject te gebruiken om straatkinderen in Zuid-Amerika te helpen. Arnoud ging als vrijwillige straathoekwerker aan de slag in Colombia, Peru, Ecuador en Bolivia en verzamelde zo voldoende informatie voor zijn Mobile School: een rijdende schoolkar die opengeschoven kan worden tot een groot bord van 6 meter lengte, gevuld met educatieve materialen en leerspellen.
We zouden beter af zijn in een samenleving waarin iedereen voor zijn eigen deur zou kuisen.
Is Arnoud een ondernemer of een sociaal werker? Een idealist of een pragmaticus? “Het gaat altijd over evenwicht. Ofwel zijn mensen links, ofwel zijn ze rechts, maar ze zullen de andere altijd blijven verketteren. Ze zijn meer bezig met wat de andere fout doet dan met legitieme oplossingen. Da’s volgens mij niet de meest verstandige manier om met politiek om te gaan.”
Zelf kiest hij liever voor concrete oplossingen dan voor eindeloos bekvechten. “We zouden beter af zijn in een samenleving waarin iedereen voor zijn eigen deur zou kuisen. Waarin we zouden nadenken over wat we zelf kunnen doen om de wereld beter te maken. Je kan alleen maar kritisch zijn voor anderen als je naar jezelf toe ook kritisch bent.”
Zijn parcours maakt duidelijk dat abstracte begrippen zoals links en rechts waardeloos zijn als het over concrete personen gaat. Winst staat net zo min haaks op menselijkheid als solidariteit op verantwoordelijkheid.
Een held mogen we hem niet noemen. Een schone mens hopelijk wel. Een waarvan we op de terugrit zeggen: zo zouden er verdomme meer moeten zijn.
Schrijf je reactie