‘’Cause I’m just a girl, living in captivity’, zong Gwen Stefani in 2003. Zo heb ik het lang niet willen aanvoelen. Ik wilde kunnen gaan en staan waar ik wilde. En dat deed ik. Min of meer. Net zoals studente Noa, alleen kreeg zij na twee gewelddadige voorvallen op straat te horen van de politie dat ze beter pepperspray op zak zou hebben. Ik hoop dat er betere tips te rapen vallen.
Er was een tijd dat ik stoer was en, enkel en alleen om de vegetarische feministen van Consolidated aan het werk te zien, in mijn uppie naar de Vaartkapoen trok in Molenbeek. Ik zat toen in het laatste jaar van het middelbaar. Maar ook toen was ik opgelucht dat ik niet alleen terug hoefde te stappen naar het station.
Of ik tufte na een fuif in mijn eentje van Leuven naar mijn dorp acht km verder, op mijn brommertje, hoewel mijn ouders me dat verboden hadden. Een keer bleef een auto heel traag naast me rijden, op een lang stuk eenzame weg. Om de kriebels van te krijgen.
Een andere keer nam ik na een avond in de Fuse de eerste trein van Brussel-Zuid richting kot van een vriend, in Brussel-Noord. Om dan uit te stappen en niet te begrijpen wat een groepje jongens in het Frans tegen mij zei. Misschien maar beter ook.
“Men are afraid that women will laugh at them, women are afraid that men will kill them.”
Ik was blij toen ik eindelijk met de auto kon rijden. Zo is er een hele periode geweest dat ik me relatief vrij heb gevoeld. Maar in mijn geval zal Brussel nooit mijn lievelingsbestemming worden. De laatste keer dat ik ’s nachts alleen naar Molenbeek reed, met de auto, voor een feestje – ze worden zeldzamer en zeldzamer – heb ik overwogen om rechtsomkeer te maken. What were you thinking, dacht ik. Ik moest nog bijna een kilometer stappen, langs een groepje mannen, en dat zag ik totaal niet zitten. Het was alleen maar toen ik een koppel zag van wie ik bijna zeker wist dat ze naar dezelfde plek moesten, dat ik uitstapte en vroeg of ik met ze mee mocht wandelen.
“Men are afraid that women will laugh at them”, hoorde ik Gillian Anderson laatst zeggen in de detectivereeks ‘The Fall’. “Women are afraid that men will kill them.” Dat, maar toch vooral verkracht worden, zou ik daaraan willen toevoegen.
In de loop der jaren heb ik een aantal hoogst persoonlijke verdedigingsstrategieën ontwikkeld.
- Mijn eerste tip is, oh ironie: een man meenemen om je te beschermen tegen, jawel, andere mannen. Van vrouwen ben ik vooralsnog niet bang op straat. Als er geen man beschikbaar is, neem je een vrouw mee. En als die vrouw nog niet naar huis wil, dan stapt ze mee tot aan de auto en breng je haar met je auto weer terug naar het feest vanwaar je kwam. Dat is solidariteit. (Al moet ik bekennen dat ik, als een meisje me zegt ‘dat het wel zal gaan’ om alleen terug te wandelen naar haar auto, daar ook al wel te snel ‘Oké dan’ op heb gezegd.)
- Trek comfortabele schoenen aan als je alleen ergens naartoe moet. Om te allen tijde te kunnen weglopen indien nodig. Dat lukt niet met hakken. Mijn tweede hulpmiddel: vermijd alle oogcontact, áltijd. Wie niet aangesproken wil worden, loopt stevig door met de blik op oneindig, in een rechte lijn richting bestemming.
- Hou je sleutels bij de hand en idem dito met je gsm.
- Ik vermijd ’s avonds Brussel, en alle andere plekken waar je geen parking dichtbij je bestemming vindt. Ik haat het om alleen terug te lopen naar een vieze, donkere parkeergarage. Bij deze trouwens een zeer persoonlijke oproep aan de bedenkers van monstergarages: nee, nee, en nog eens nee. Dat wil ik niet. Ik wil gewoon dichtbij mijn bestemming kunnen parkeren, punt.
Iets echt ernstigs is me nochtans nog nooit overkomen. Toch niet met onbekende mannen op straat – het zijn eerder de vage kennissen of de op het eerste gezicht vriendelijke mannen voor wie je op je hoede moet zijn, heb ik al ondervonden. Maar vrouwen die ik ken, en af en toe een man, hebben wel al erger meegemaakt. En hoe ouder ik word en hoe langer ik – soms maar net – niets zwaars heb meegemaakt, hoe meer schrik ik lijk te krijgen.
Bij Charlie hebben we het er soms over. Wie is er bang? Alleen ’s nachts? Enkel in Brussel? Hoe zit dat met die Brederodestraat in Antwerpen? We zijn zeker niet allemaal bang. Integendeel. Er zijn er die het allemaal wat overroepen vinden, dat onveiligheidsgevoel in Brussel.
Noa vertelde over hoe de politie haar pepperspray aanraadde. Pepperspray! De andere optie was niet buitenkomen ’s nachts. En daar zou je het dan mee moeten doen. Ook de vader van Noa geeft toe dat dat zijn eerste reactie was: ‘Wat deed je daar, op dat uur?’
Terwijl de hamvraag blijft: waarom zouden wij degenen moeten zijn die binnenblijven en niet die vervelende mannen op straat? Dat is de wereld op zijn kop.
Vrouwen verplaatsen zich minder vaak in het donker. Meer vrouwen dan mannen geven aan zich onveilig te voelen in het openbaar vervoer.
Bij de vzw Amazone weten ze dat vrouwen vaak hun activiteiten beperken, om al dan niet reële veiligheidsrisico’s te vermijden. Vrouwen verplaatsen zich minder vaak in het donker. Meer vrouwen dan mannen geven aan zich onveilig te voelen in het openbaar vervoer. Ze pleiten voor een investering in goede verlichting, open en toegankelijke wachtplaatsen, veiligheidspersoneel, up-to-date informatie, camerasystemen, enzovoort. Maar er is ook meer nodig, zeggen ze bij Amazone. Inspraak in het beleid. In een Zweeds stadje voerden ze ’s nachts meer haltes in dan overdag opdat vrouwen niet te ver moesten stappen.
Daarom, bij deze, een oproep naar jullie, lezers. Wat doen jullie nog om je veilig te voelen op straat? Welke fantastische antwoorden hebben jullie klaar, als je ongewenst aangesproken wordt? Hoe heb je dat geleerd? Welke strategieën hebben jullie om je veilig te voelen? En wat denk je dat beleidsmakers en stadsplanners kunnen doen? Tips, tips, tips, graag.
18 reacties
Peter jou tips zijn allemaal complete onzin, jij wilt dat vrouwen in een boerka gaan lopen, nou dat dacht ik even niet. Mannen zijn niet altijd sterker dan vrouwen.
Als man (geen paniek, ik ben niet DAT type) kan ik jullie allemaal de volgende beste tips geven.
Om te beginnen, vermijd risicozones ten aller tijden.
tip1 : Be a NINJA, stil, snel, onzichtbaar, onopvallend, helemaal bedekt van kop tot teen zodat het vrouw zijn niet opvalt. Geen zichtbaar haar, geen strakke broeken, geen hakken, geen geaccentueerde borsten, niets. Helemaal neutraal zoals bvb grote sweatshirt met hoodie, losse broek en platte schonen.
tip2 : Vermijd oogcontact, fixeer uw zicht op de grond op ongeveer 2-3 meter voor u.
Als na deze twee toch iemand u benaderd, negeer hem eerst, als het bij woorden blijft. Indien het overgaat naar aanraken, roep heel luid en heel kwaad naar hem HEY, WAT IS UW PROBLEEM GAST!!! Dit kan eventueel met een stevige duw gepaard gaan afhankelijk van de situatie. Kijk recht in die ogen vol woede EN STAP DOOR en wacht zeker niet op een antwoord. Zeker niet lopen (nog niet). Als de man nog niet opgeeft en achter u aan komt lopen, Loop weg richting mensheid. Bushalte, winkel, tankstation, …
Eenmaals binnen, bel iemand die je kent en indien niet mogelijk de politie. De politie zal u zonder problemen thuis afzetten.
Echt vechten tegen een man is zinloos omdat hij in 99% van de gevallen altijd zal winnen. Pepperspray op zak hebben is beboetbaar ook voor een vrouw.
Mijn vrouw was ooit verkracht. Ze volgt Karate, maar een man is gewoon sterker. Op haar weg naar huis is een buurt die helemaal niet gekend is als slechte buurt. Eeen man benaderde haar en vroeg de weg. En ze is dat hulpzame type, met een glimlach heeft ze hem geholpen en de weg gewezen. Wat later is hij terug naar haar gekomen met de vraag was het de eerste links of rechts. Weer met een glimlach antwoorde ze en daar haalde hij zijn mes boven. Langs de weg met een mes bedreigt. Geen enkele voorbij rijdende auto is gestopt. Ze is gewoon verkracht langs de baan. Er was geen waarschuwing, geen tijd om mij te bellen, geen teken van je staat op het punt verkracht te worden.
Dus AUB vrouwen, ook al is de man onschuldig en wilt hij allee maar iets simpels vragen, NEEM GEEN RISICO IN DE AVOND EN WANNEER U ALLEEN BENT. Met deze tips is mijn vrouw al jaren SAFE.
Tot voor kort heb ik nooit schrik gehad ’s nachts alleen op straat te lopen. Ik ben het immers gewoon dingen alleen te doen, heb net een vijf maanden solo trip door Centraal Amerika achter de rug, waar ik ook ’s nachts en alleen op straat gelopen heb. Geen problemen, geen onveiligheidsgevoel. Tot ik terug in België kwam, toevallig al twee keer lastig gevallen op straat, ’s nachts, alleen en in Gent. Daar ben ik pas van geschrokken. Buurten waar ik al duizend keer gepasseerd ben, zowel ’s nachts als overdag, zonder enig probleem. Wat ik wel weet, is dat ik twee keer berichten aan het sturen was met een vriend. De weg is mij bekend, dus ik weet waar op te kijken en wanneer ik naar mijn gsm kan staren. Twee keer dus dat ik de man die mij lastig viel niet heb zien aankomen. De ene keer relatief onschuldig en heb ik mij er snel vanaf kunnen maken, de tweede keer werd ik betast voor ik het doorhad dat er iemand achter mij aan liep. En achtervolgd geweest, wat erger is, want je weet niet wat je te wachten staat. Tips? Ik denk dat je zoveel kan lezen en zeggen wat je wil, de moment zelf is anders. Ik heb de tweede man van mij afgeduwd en snel doorgewandeld, ondertussen naar die vriend gestuurd dat ik achtervolgd werd. Just in case, dat iemand het tenminste wist. Verder kon ik niet veel doen, want gsm viel uit en de auto stond nog even verder. Aanbellen is een goede optie. Als er mensen langskomen, deze aanspreken en hopen dat ze je dan niet meer lastig vallen. De politie bellen als je kan. En nu zal ik iemand moeten vragen om mee te wandelen naar mijn auto. Jammer dat het zo ver is moeten komen.
Ik woon ook in Antwerpen-centrum en voel me er eigenlijk niet zo onveilig. Ik heb nochtans een verleden van seksueel misbruik en mishandeling achter de rug. Dit wel door een erg gekende persoon en niet door iemand op straat. Toch voel ik me in Antwerpen erg goed als jonge vrouw. Ik word wel nagefloten soms, maar ik negeer ze gewoon en loop verder alsof ik het niet gehoord heb.
Ik heb sinds kort een hondje gekocht, die ondertussen al serieus hond is (een witte herder, ziet eruit als een poolwolf) en er valt een enorm publiek af van mensen die staren, ongepaste dingen zeggen en je nafluiten. Veel groepen jongeren lopen zelfs weg wanneer ze ons zien afkomen. Op de tram heb ik altijd een plaats tegenwoordig en worden er door de hond interessante gesprekken gevoerd ipv ‘dag meisje’. Mijn hond is zelf ook niet zo zeker op straat als het donker is, banger dan ik, en begint dan ook snel te blaffen. Wat erg gemakkelijk is. Met haar aan mijn zijde voel ik me alles behalve onveilig! Zelfs toen ze een klein puppetje was en ik s nachts moest gaan plassen met haar buiten op straat (ik woon op een appartement) sprak niemand ons aan, en dat was toch 1 uur, 3 uur, 5 uur, …
En als een man van Arabische afkomst mij aanspreekt, heb ik het geluk wat Arabisch te kunnen en antwoord ik terug. Dat maakt hen rustiger en gaan ze zich ook excuseren, want dat zagen ze niet aankomen. Iets in de zin van ‘je familie zou beschaamd zijn’ of ‘je mama zou je moeten zien, ze zou teleurgesteld zijn in haar zoon’ of ‘zou je jouw dochter/zus op deze zelfde manier laten behandelen?’ doet al veel als weerwoord. Dat zeg ik dan rechtop, met mijn hoofd fier op een rustige vragende, maar dwingende toon.
Wel heb ik al een aantal keren de politie gebeld voor andere meisjes in gevaar. Een keer was er een meisje mee de auto in gesleurd en ik liep voorbij. De dader deed teken dat ik door moest lopen terwijl hij haar hoofd had vastgeklemd met zijn arm. Dat meisje gilde en tierde om hulp. Veel andere voorbijgangers sloten hun ogen en liepen door. Ik heb de nummerplaat genoteerd en de politie verwittigd. Ik dacht altijd: als er iets gebeurd, dan gil ik gewoon hard, want er wonen veel mensen en iemand zal mij wel redden. Niet dus. Niemand komt je redden en je staat er alleen voor. Vandaar de keuze voor mijn hond, want ik wil niet dat meisje zijn. Mijn tip dus: neem een grote hond, zorg dat die band geweldig goed zit tussen jou en de hond (dan gaan ze je goed aanvoelen en je helpen) en een grote groep van lastig mannelijk publiek zal al afvallen! Ik voel me daardoor enorm veilig. Zeker wanneer het een hondenras is dat niet veel gezien wordt… Maar niet iedereen heeft die mogelijkheid natuurlijk.
Ik weet het: het is niet echt netjes, maar als vrouw van 20 plus kan een waggelende eendengang met buik vooruit wonderen doen, ik heb het twintig jaar zo gedaan, maar word er te oud voor ? En ben nu overgestapt op het meesleuren van mijn zoon (11) (hij glundert van trots zijn mama te beschermen, leert zo wat echt niet past en heeft al heel wat leuke concerten gezien op deze wijze) als er geen volwassen man wil of kan meegaan. Heb me zo ondertussen nooit meer onveilig gevoeld en al tal van positieve reacties gekregen van mensen m/v die me anders achterna hadden gezeten of nageroepen. Maar ik beken, ik heb altijd een vieze alcoholdeo in de andere jaszak in de hand geklemd – legaal, nietwaar, maar even efficiënt als peppersprays – de tip komt van een toen nog piepjonge agentinspecteur m/v toen ik toekwam met gebroken ribben en een joekel van een blauw oog. Niet in je schulp kruipen was de opdracht, maar luister even naar m’n tips! Ik geef ze graag door.
Naboo2601
@Suzanne en @Karen, lijkt me inderdaad waardevol, zo’n cursus. Zeker iets voor op de to-dolijst. Tx.
Tip: leer andere strategieën dan negeren en rekenen op hulp omdat die vaak niet werken en je alleen maar banger en hulpelozer maken. Leer overtuigend verbale confrontaties aangaan. Leer je angst omzetten in gerechtvaardigde en gecontroleerde woede. Leer brullen ipv gillen. Leer enkele efficiënte zelfverdedigingstechnieken om achter de hand te houden als woorden niet werken. Dat geeft je sowieso het nodige zelfvertrouwen om van je af te bijten. Stap af van de mythe dat mannen per definitie onoverwinnelijk zijn en dat je als vrouw geen kans maakt. Ik heb 35 jaar ervaring met het geven van feministische weerbaarheidstrainingen. Vrouwen zijn niet per definitie machteloos en weerloos. Ze kunnen met succes terugvechten als ze geleerd hebben hoe. Momenteel loopt er een actie van de provincie Oost-Vlaanderen. De vraag voor laagdrempelige weerbaarheidstrainingen voor vrouwen (en meisjes) is enorm. Wanneer volgen andere provincies, steden, de federale en Vlaamse overheden? Zie ook Facebookpagina Fempowervzw.
Lieve Ann-Marie,
Volg een cursus Weerbaarheid en zelfverdediging. Echt, je wereld verandert. Je leert voor jezelf opkomen en op jezelf vertrouwen. Fempower, bij de lokale politie, bij de provincie, je gemeente…
Ik heb er geleerd dat angst een heel sterke emotie is, die zowel voor als tegen je kan werken.
Aangeleerde angst: dat is een waste of energy. Parkeergarages, parken, Sint-Jansplein, Molenbeek, … Op voorhand ben je al bang en dat vraagt veel te veel energie.
Angst voor reëel gevaar: daar kan je wat mee. Dat maakt je alert en instinctief. En sterker en sneller. Ik heb een aantal technieken geleerd waarvoor ik alleen mijn handen, voeten, stem en/of ellebogen voor nodig heb. Alleen al het feit dat je weet dat je iets kàn, maakt je sterker.
Ik wou dat ik veel vroeger zo’n cursus gedaan had. Mijn leven in Brussel zou veel meer relaxed en aangenaam geweest zijn.
Veel succes!
Karen
_Nooit oogcontact maken om een confrontatie te vermijden
_Als het al tot een confrontatie is gekomen juist wel oogcontact maken, op dat moment is het ergste dat je kan doen onzekerheid of angst tonen. Rug recht, ogen hard en niet knipperen en kin omhoog en op heldere toon zonder schelden of tieren je mening zeggen
-Ik heb geen pepperspray maar heb altijd een flesje parfum in mijn jaszak, dat krijg je ook niet graag in de ogen
_loop dicht langs de meest behuisde kant en doe alsof je ergens gaat aanbellen. Bel echt aan indien nodig. zoek naar cafés ed om in binnen te lopen
Maar het beste wapen is nog altijd geen angst hebben, onthouden dat de wet aan je kant staat, algemene rechtvaardigheid aan je kant staat en dat niemand graag de gevangenis in gaat, gedraag je alsof dat je dat weet en de normaalste zaak van de wereld vind.
Onthoud dat je een beter en gezochte slachtoffer was toen je jonger was en toen geen drama’s meemaakte, waarom dan nu wel.
Enkele jaren geleden was een man niet tevreden over wat ik hek niet wou geven en vroeg of ik misschien slaag wilde, ik vroeg hem op ijskoude toon of hij misschien een strafblad wilde, hij liet me met rust.
Ik heb dat niet gedaan omdat ik zo moedig was maar omdat mijn oprechte verontwaardiging me mijn angst deed vergeten. als jij gelooft dat je juist bent, reageer je ook juist.
De Brederodestraat in Antwerpen? Ik heb daar 10 jaar gewoond en in al die tijd hebben ze mij daar maar 2 keer nageroepen. Waarna ik ze direct confronteerde met hun gedrag en hun aansprak. En daarna volgde telkens een beduusde “sorry mevrouw”. Maar ik kom blijkbaar tamelijk zelfzeker over in zo een situaties… Nu woon ik ietsje verder maar ik fiets steeds door deze straat als ik in het centrum van Antwerpen moet zijn. Ook ’s nachts om 3 uur. Nooit meer iets meegemaakt. Voel me er ook totaal niet angstig. Maar ben ondertussen ook wat ouder en behoor misschien ook niet meer echt tot de doelgroep. Toen ik jonger was had ik er veel meer last van. Met als ’topper’ een dag waarop ik 5 (!) keer nageroepen/lastiggevallen werd. De eerste 3 heb ik nog kunnen negeren maar de laatste 2 hebben het wel moeten ontgelden. Heb me ook zekerder leren opstellen met de jaren. En je bent natuurlijk ook niet altijd in de stemming om te reageren. Maar mijn ervaring leert me dat als je ze rustig maar kordaat aanspreekt over hun gedrag, ze meestal niet weten waar ze moeten kijken. Dus een zeker ‘don’t bullshit with me’ houding helpt wel. En ik begrijp ten volle dat niet iedereen dat kan. Ik kon dat als jong meisje ook niet. Maar mijn kledij aanpassen, ’s nachts niet meer alleen buitenkomen, enz. Dat zal ik nooit doen…ze moeten hun manieren maar leren houden.
Mag ik vragen wat je dan allemaal terugzegt en op welke toon? Op het moment zelf sta ik altijd met mijn mond vol tanden. Ik twijfel ook tussen – moet ik nu iets weglachen, of juist heel boos worden, of iets vernederends terugzeggen? Ik zou wel een paar standaardantwoorden klaar willen hebben.
Ik begrijp je, volledig. Het is zeker een probleem, de intimidatie, en er mag dringend wat meer aan worden gedaan. Maar ik vind het jammer dat er weer zo gefixeerd moet worden op Brussel en Molenbeek. Ik woon hier. Om de hoek van de Vaartkapoen. Mijn huisgenote en ik zijn twee jonge blondines. Allebei een druk leven, vaak laat en alleen onderweg. Ik vind het hier absoluut niet erger dan in pakweg Gent. Al mijn liefde voor mijn stad. Dit is een algemeen probleem: geen probleem van Brussel.
Da’s absoluut waar, Evelien. Maar in pakweg A’pen vind ik meestal net iets gemakkelijker parking dichtbij mijn bestemming dan in Bxl. En dat maakt voor mij een verschil.
Ik ben zelf niet verder geraakt dan een koptelefoon opzetten, en de muziek luid genoeg zetten zodat ik ze niet kon horen. Toen ik met zekere regelmaat werd uitgemaakt voor “Salle Flammand” of “Salle Naze” had ik genoeg gehoord.
Veilig heb ik me nooit meer gevoeld in Brussel sinds mijn 15, tenzij in sommige buurten.
Ik probeer met vrienden op stap te gaan, maar dat bleek niet altijd de oplossing. Het is 7 keer tot een confrontatie gekomen en nooit toen ik alleen was.
Ik mocht op de 1e rij toekijken, terwijl ik vastgehouden werd, hoe mijn vriend in elkaar geslagen werd om zijn jas te stelen. We riepen nog uit naar mensen die op geen 2m van ons rustig wandelden maar ze deden alsof we lucht waren.
En ja, dan de politie er bijhalen. Die geven je dan een zucht en schudden het hoofd. “Ach.. We kunnen het wel opschrijven als een klacht tegen onbekenden maar dat haalt niets uit”.
Toen woonde ik nog thuis, maar de steun was ver te zoeken. Ik kreeg een mooi voorbeeld van victim shaming: wat deed je daar dan ook, je moet wel iets gedaan hebben, je hebt ze geprovoceerd, wie draag er dan ook zo’n kleren – je weet dat ze zo iets gaan stelen. Hoe dan ook, voor mijn moeder was het duidelijk mijn schuld. ’t scheelde niet veel of ze zei er nog bij dat het verdiende.
Mijn moeder en ik komen nog overeen, maar ik kan er nog steeds van trillen, of tranen van frustratie krijgen als ik daar aan terug denk.
Ondanks de problemen die mee maakte blijf ik me er van verbazen dat ik zelf nooit het ziekenhuis ben ingeslagen. Ik geraakte op de domste of meest eigenaardige manieren weg. Blijkbaar vinden ze het de moeite om mij en een vriend te slaan voor een appel en een ei (’t as pas 5 balles a me preter?) maar niet om een halte te missen. Dan geraakten we eens, ondanks de slagen en duwen, 10 meter verder om tussen een groepje oude mensen te staan. Ze stonden er nog met een 40-tal, tegen 2 jongeren en 8 ouderen, maar dan keken ze wat teleurgesteld en gingen ze verder.
En soms lachen ze u gewoon uit na een paar slagen en paradeerden ze wat rond met wat luidkeelse triomf kreten.
Ik kan er weinig structuur in zien. Enerzijds lijkt het of ze hun macht over een territorium willen bevestigen of zich willen profileren t.o.v. een ander. Anderzijds lijken ze soms toe te slaan, gewoon voor entertainment.
Omdat ik vooral mannelijke vrienden heb, hoor ik de mannelijke kant van het verhaal meer. Maar ik had niet de indruk dat het mijn vrienden beter verging dan mezelf. ’t gebeurt wel eens dat ze snel moeten wegfietsen, als ze dat geluk hebben. Een liet zijn rugzak met schoolboeken vallen om sneller te kunnen lopen, omdat hij liever zijn boeken dan zijn leven kwijt was.
Dus ja, koptelefoon op, blik op oneindig en goed doorstappen of net héél traag zodat het opvalt als ze je op de hielen zitten.
Zou ik dan weer niet durven, zo met een hoofdtelefoon. Ik denk dat ik het probleem bij mannen ook wat onderschat.
Sorry, Ann-Marie. Ik wou niet echt de aandacht trekken op de mannen op zich. Dat is voer voor een andere keer. De emoties en frustraties die je neerschreef in het artikel deden mij sterk aan mijn eigen onveiligheidsgevoel denken, en de tijd dat ik er in Brussel vaak mee geconfronteerd werd. Wat ik mee maakte, en wat jij en andere vrouwen hier getuigen, is niet helemaal hetzelfde. Er zijn verschillen en die dienen erkend en in de verf gezet te worden.
Maar ik hoopte aan te tonen met mijn getuigenis dat er ook raakvlakken zijn. Misschien hoopte ik dat het andere mannen ook zou aanmoedigen om zichzelf in dit verhaal te herkennen (al zijn er verschillen).
En op zijn minst, wou ik aangeven dat het mij niet onberoerd laat, dat ik misschien niet alle kanten maar toch een deel van jouw verhaal meeleef.
Ik ben als 22-jarige jonge vrouw in Brussel gaan wonen. Mijn omgeving verklaarde me voor gek. Een jong meisje helemaal alleen in die gevaarlijke stad? Ik snapte niet waar ze het over hadden. Nog steeds niet, eigenlijk. Ik woon nu al 6 jaar in Schaarbeek en heb nog maar zeer weinig last gehad van een onveiligheidsgevoel.
Misschien zie ik er niet uit als een lustobject en heb ik er daarom minder last van? Niet dat ik nooit eens een leuk rokje en hakken aandoe, hoor. Maar eerlijk, ik heb me nog nooit aangevallen gevoeld.
Door alle verhalen krijg je soms de indruk dat dat toch elk moment zou kunnen gebeuren. Dus onbewust bouwde ook ik ontwijkingsmechanismen in.
– Geen oogcontact maken met mensen op straat
– Niet reageren als er geroepen of gefloten wordt
– Bepaalde buurten vermijden als het donker is
– Oordopjes in en leuke muziek luisteren onderweg, zodat je de opmerkingen niet hoort
Dus langs de ene kant denk ik dat dat onveiligheidsgevoel in Brussel overdreven is. Brussel is echt niet de gevaarlijke stad die iedereen in zijn verbeelding lijkt te zien. Langs de andere kant bouw ook ik onbewust bescherming in.
En dat alleen al vind ik een probleem. Waarom vindt een vrouw, terecht of onterecht, dat ze het Zuidstation beter vermijdt als het donker is? Waarom schrikt een vrouw ervoor terug om vriendelijk goedendag te zeggen tegen voorbijgangers uit angst dat ze iets anders van zin zijn dan vriendelijk te antwoorden? Waarom zet een vrouw haar muziek luid in de oren om de al dan niet aanwezige vuile opmerkingen niet te moeten horen?
Het is niet omdat ik me nooit aangevallen gevoeld heb, dat we het onveiligheidsgevoel van ander vrouwen zomaar moeten afdoen als overdrijving. Er zijn voorbeelden genoeg, lijkt me.
Ik heb al zoveel meegemaakt en gezien dat ik niet snel bang te maken ben. Een kordate houding (en een paar ‘vuile’ verdedigingstechnieken) doen al heel wat voor je veiligheidsgevoel, maar je kan niet verwachten van een jong meisje dat ze met evenveel culot over straat loopt als een volwassen vrouw. En zoals altijd: don’t blame the victim.
Wat veel meer zou helpen is dat mensen niet zouden wegkijken of doorlopen wanneer iemand duidelijk wordt lastiggevallen op straat, of dat nu verbaal of fysiek is. Ik pleit er dan ook voor dat iedereen zich wat meer zou bemoeien met grote en kleine incidenten. Ik zal altijd mijn (te) grote mond opentrekken wanneer ik een jonge vrouw zie die wordt lastiggevallen. En zelfs al is een situatie duidelijk bedreigend, dan kan je nog altijd ostentatief de politie bellen, eens luid roepen en/of er mensen bijhalen. De (typisch Vlaamse?) ‘ik moei er mij niet mee-straatcultuur moet veranderen.