Gedacht

Beste mevrouw/mijnheer

Een baldadige sollicitatiebrief

Staat u me even toe dat ik iedere gangbare regel der fatsoen breek? Wat ik u te vertellen heb, valt niet samen te vatten in een A4.

Ziet u, ik heb al tig brieven geschreven waarop u gewoon niet reageert. Een mens zou van minder baldadig worden. Op een manier kan ik het u niet kwalijk nemen: u voelt zich wellicht bij de neus genomen. Ik ben er namelijk gerust in dat u op zijn minst wel geïntrigeerd bent door een brief van mijn hand. Er staat zelden een spelfout in mijn brieven, ze zijn goed opgebouwd en vaak verrassend. Bovendien maken ze gewag van goede referenties. Als ik er al een citaat uit een evaluatieverslag in opneem, tart zoveel lof uw verbeelding.

En toch nodigt u mij nooit meer uit. Ik begrijp waarom. Voor mijn geestesoog leest u mijn brief met ingehouden adem in één ruk door. Uw hart – mag ik het over uw hart hebben? – maakt een sprongetje en u graait ongeduldig naar mijn cv. Op dat moment krijgt u een douche zo koud dat zelfs de adem van een boeddhistische monnik ervan zou stokken.

Mijn cv is een lappendeken die met haken en ogen aan elkaar hangt. U ziet er mij in hoppen van de toeristische sector naar de kunstenwereld over naar de horeca. Er valt geen lijn in te bespeuren. Op mijn leeftijd is dat niet erg bon ton. Bovendien heb ik te lang gestudeerd, in een richting die allerminst als nuttig wordt aanzien. Ik vermoed dat u zelfs niet aan het hoofdstukje van mijn extra-professionele bezigheden toekomt. U verwijst mijn kandidatuur linea recta naar het verticale klassement.

Neen, op papier ben ik geen kandidaat. Nochtans is er geen woord uit die geciteerde evaluatieverslagen verzonnen, aangedikt of zelfs maar door mezelf geschreven. De referentielijst helemaal achteraan in mijn cv is lang (maar zo ver bent u niet geraakt?). Mijn vrijetijdsbesteding vertoont wel degelijk een rode draad en de brief die u krijgt, spreekt toch ook voor zich? U zou aan uw water kunnen voelen dat er potentieel in me zit. Misschien schort het net daaraan: voelen? U wordt niet geacht te voelen? Op uw intuïtie af te gaan? U heeft zich aan de feiten te houden: de jaren ervaring, de loyauteit uitgedrukt in jaren, de diploma’s… meetbare gegevens.

Zo zullen wij elkaar nooit vinden. Ik heb bijvoorbeeld nooit begrepen dat mensen werk en privé ‘strikt gescheiden’ moeten houden. Hoe kunnen beide elkaar nou niet beïnvloeden? Foetert u dan nooit ‘ns over de collega’s tegen uw wederhelft? Bent u dan nooit prikkelbaarder op het werk door uw huilbaby? Jazeker, we mogen onze emoties niet met ons aan de haal laten gaan, dat ben ik met u eens. Maar mogen we ze niet een beetje toelaten, opdat we gepassioneerd, waarachtig en scherp blijven?

Een mens is meer dan de opsomming van zijn cv.

Zo werkt het bij mij alleszins wel. De schijnbare willekeurigheid en doelloosheid van mijn cv is het resultaat van doordachte keuzes en hier en daar een unfortunate series of events. Het heeft me mijn hele voorbije leven gekost om te weten wat ik echt wil. Om de ongelukkige opsomming die mijn cv is, ben ik beschaamd. Om wat ik daardoor geworden ben, niet. Meer zoeken dan gemiddeld, heeft zo zijn voordelen: je vindt ook meer dan gemiddeld.

Als u mij uitnodigt, weet u dat meestal wel. Zelden heb ik de job niet. Het probleem met al dat zoeken en afvinken van me, is dat het zo lang geduurd heeft. Intussen ben ik met mijn 35 te oud geworden om de jobs te ambiëren waarvoor ik tien jaar geleden had moeten solliciteren. Op dat moment was ik te bang en onzelfzeker om te denken dat ik ze zou kunnen. Intussen weet ik beter, en u niet. Nu bent u de angsthaas. U zou me maar wat graag uitnodigen, alleen spreekt die cv uw intuïtie te luid tegen.

Misschien zou er zoiets als een competentie- en attitudelijst voor werkgevers moeten bestaan. Nou ja, ongetwijfeld bestaat die al. Ook helemaal gebaseerd op meetbare gegevens. Maar wie heeft dan de J.K. Rowlings, de Basquiats en de Seasick Steve’s van deze wereld ontdekt? Waarmee ik niet wil zeggen dat ik me hun allures wil aanmeten. Ik wil u alleen vragen om ook uw buik eens aan het woord te laten voor de verandering. Een mens is meer dan de opsomming van zijn cv.

U moet mij niet geloven. Neem gewoon de telefoon en probeer het bij de namen in de lijst met referenties. Die mensen weten het uit eigen ervaring. En los van mijn eigen lot wens ik u sowieso wat meer voeling met uw buik. Niemand is daar ooit slechter van geworden. Misschien voorkomt u zo zelfs die burn-out of midlifecrisis. God ja, het is maar een suggestie.

Met hartelijke groet

Inke

Beeld: Death to the Stockphoto

Schrijf je reactie

1 reactie
  • Victoria Smet says:

    Super artikel! Klopt volledig!
    Ik heb bij mijn vorige zoektocht bewust geen sollicitatiebrieven geschreven. Dan zit je toch maar in een kotje, een kotje dat past bij wat er op jouw blaadje papier staat. Je zou de boeken van Jef Staes moeten lezen. Je gaat je verhaal herkennen!

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen