Hier, in België

“Ooit ga ik in Italië wonen! Dan woon ik in een half vervallen huis op het platteland en schrijf ik de ene roman na de andere. Ik voel het! Zie je het al voor je?” Mijn vriendin lacht hoofdschuddend om mijn gemijmer en vraagt waarom ik dat hier niet kan. Hier, in België. Ik schud hevig met mijn hoofd. In Italië gaat het gebeuren voor mij. Ik voel het! Ja, echt. Ooit.

“Wat jij moet doen, is gewoon doen! Niet dromen, maar doen. Je kan meer en je verdient ook meer. Dus, doe. Hier, in België. Je weet al wat je wil. Je durft gewoon niet”, werpt ze mij toe.

“Zo een Eat, Pray, Love reis heb ik nodig”, probeer ik nog. “Dan kom ik terug en weet ik exact wat ik wil en hoe ik het moet aanpakken.” Nuchter antwoordt ze dat ik dat ook perfect in mijn achtertuin kan doen. Ik verslik me in haar antwoord en we schieten tegelijkertijd in de lach.

Op een dag zit ik na één van mijn avondwandelingen aan een fontein. Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat er iemand naast me kwam zitten. Ze glimlacht naar me en ik zie dat ze op het punt staat iets te zeggen. De frons in mijn voorhoofd zorgt voor teleurstelling. Ze denkt even na en waagt een nieuwe poging. “Jij… Farsi?” Helaas. Ze denkt opnieuw na. “Ik… vijf maanden België.” En even later: “Ik van Afghanistan.” Ze kijkt blij omdat ik haar begrijp.

“Ze is 26 en was lerares in Afghanistan. Ze volgde de afgelopen maanden lessen Nederlands.”

Ik doe teken naar haar en haal mijn gsm boven. In een vertaalapplicatie stel ik me kort voor. Ze kijkt verrast door de vertaling en tikt blij op haar gsm. Het wordt het eerste gesprek tussen ons. Zo leer ik dat ze 26 is en lerares was in Afghanistan. Ze volgde de afgelopen maanden lessen Nederlands. Ze wil hier op een dag ook leerkracht worden.

Enkele dagen later kijkt ze blij naar het kinderboek dat nog in mijn kast stond. Je mag het houden, vertaal ik. Dankbaar bladert ze door de pagina’s in het boek. Ze deed me de afgelopen dagen meermaals slikken door haar verhalen over Afghanistan.

“BOEM, bom”, zegt ze op een dag. Half kwaad, half verdrietig. Iets later volgt een vertaling met het verhaal van haar vader die overleed bij een bomaanslag van de Taliban. Daarom is ze hier. In Afghanistan is er te veel verdriet. Geen toekomst.

Dagelijks sterven er nog altijd honderd à tweehonderd mensen bij bomaanslagen, vertaalt ze. Ze mist haar familie, maar wil hier een leven opbouwen. Ik knik stil. Ik vertaal dat ik niet weet wat zeggen. Ze vraagt me waar ik geboren werd en of er daar ook bommen zijn. Ik vang een kleine glimp van jaloezie op als ik zeg dat ik hier geboren werd. Geen bommen, enkel zelf gecreëerd drama. Dat laatste vertaal ik niet.

Ik vraag haar of ik haar wat Nederlandse lessen moet geven deze zomer. Tot haar lessenreeks weer van start gaat. Ik denk niet dat ik iemand ooit al zo blij recht zag springen. Enthousiast gooit ze een vertaling mijn richting uit. Dat ze écht wil geloven dat ze met die taalkennis al voor de helft wint.

“Was zij hier geboren, ze had het ver geschopt in het leven.”

Ze wil kunnen praten met mensen. Meer leren over hen en niet enkel via een vertaalapplicatie. Ze wil zelf haar zaken kunnen regelen. Ze giechelt als ik vertaal dat ik haar kracht bewonder. Om ondanks alles toch zo positief te zijn. Om iets te willen maken van haar leven.

Ze is iemand waarvan ik denk: “Was zij hier geboren, ze had het ver geschopt in het leven.” Na één van onze conversaties wandel ik huiswaarts en denk ik terug aan het gesprek dat ik voerde met mijn beste vriendin over Italië. Ik denk aan alles wat mijn nieuwe vertaalvriendin me vertelde over haar leven in Afghanistan en al haar plannen voor de toekomst. Ik denk aan de kansen die ik als vanzelfsprekend ben gaan beschouwen.

De kans om elke dag helemaal opnieuw te beginnen, de kans om te mogen doen wat ik maar wil en hoe ik die tijd iets te vaak vul met luidop mijmeren. Hoe ik Italië niet nodig heb om zaken te veranderen in mijn leven. “Er is niets wat je daar kan doen dat je hier niet kan doen!”, hoor ik haar in gedachten zeggen. Gelijk heeft ze. Ook al ben ik vaak te koppig dat toe te geven.

Ik ken mijn nieuwe vertaalvriendin nog maar enkele dagen, maar het voelt alsof ik haar al veel langer ken. Ik leer haar Nederlandse woorden en zinnetjes. Zij leert me minder na te denken en gewoon te doen. Altijd op hetzelfde bankje aan dezelfde fontein.

Hier, in België.